ใกล้วันแม่ขอนำบทความบทความดีๆ จาก คุณ.นภาพร (กรีนเวฟ) มาบอกเล่าให้อ่านกันครับ...
รักเธอแล้วแย่ รักแม่ดีกว่าบางคนอาจจะดูตื่นเต้นกับเดือนนี้น้อยกว่าวาเลนไทน์ไปนิด โดยให้เหตุผลชินปากว่า รักแม่ไม่จำเป็นต้องรักเฉพาะวันแม่ซะหน่อย ฟังดูกตัญญูจนคุณแม่น้ำตาซึม รักได้ทุกวัน เลยไม่มีซักวันที่ทำอะไรให้เห็นเป็นชิ้นเป็นอันว่า หนูก็เป็นลูกที่รักแม่ไม่น้อยไปกว่าใคร ทีวาเลนไทน์ รักแฟนก็รักได้ทุกวัน แต่ถ้า 14 กุมภาฯ ทำหมางๆ เมินๆ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ซักพักเดี๋ยวงานเข้า น่ารักมา 364 วัน วาเลนไทน์วันเดียวที่ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ คนๆ นั้นอาจถูกตัดสินไปแล้วว่า เป็นแฟนที่แย่ ไม่โรแมนติก กุหลาบซักดอกก็ไม่มี เอ๊า!!! ไหนบอกว่ารักได้ทุกวันไงจ๊ะ
มะลิจะแพงแค่ไหนยังไงราคาก็คงไม่สู้กุหลาบ บอกรักคนในบ้าน บางทีก็เสียงไม่ดัง ฟังไม่ชัดเท่าบอกรักคนนอกบ้าน จะให้กอดพ่อ กอดแม่ อุ๊ย! ขนลุก รักน่ะแท้แต่ไม่กล้าแสดงออก คนที่เห็นกันอยู่ทุกวัน กลับไม่สำคัญเท่าคนที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ปี เริ่มจากชอบกลายเป็นรัก แล้วทึกทักว่า ต่อไปนี้ขาดเธอ ฉันตายแน่ คลอดออกมาจากท้องแม่ แต่ต่อลมหายใจของตัวเองด้วยลมหายใจของคนอื่น เหมือนที่เคยเห็นๆ กัน บางคนคิดสั้น เธอไม่รักฉัน ฉันจะตายให้ดู อยากรู้เธอจะเสียใจมั้ย ถ้าน้องรีบไป จะได้เห็นมั้ยว่าเค้าเสียใจหรือเปล่า เท่าที่ผ่านๆ มา การทำร้ายตัวเอง ส่วนใหญ่เป็นไปเพื่อกดดันให้อีกฝ่ายทำในสิ่งที่เราอยากให้เป็น บางคนทำ เพราะกลัวรู้สึกผิดที่เราคิดสั้น บางคน ไม่!! แม้จะหันมาใส่ใจ ถ้าคิดได้แค่นี้ก็ไปตายซะ พูดจบแล้ววางสาย ก็มี
ส่วนใหญ่เราฆ่าตัวตายเพื่อคนที่เค้าไม่รัก แล้วมาทำร้ายคนที่รักเราเท่าชีวิต คนที่เห็นเรามาตั้งแต่วันแรกที่ลืมตา เลี้ยงมากว่าจะโต ตั้งแต่เป็นเบบี๋ ร้องไห้แต่ละที พ่อแม่วิ่งกันวุ่นวาย แค่เบะปากส่งสัญญาณแห่งการเริ่มต้นแผดเสียง ทั้งพ่อและแม่จะต้องหาวิธีอะไรก็ตามที่ทำให้ลูกหยุดร้องไห้ให้ไวที่สุด แต่พอลูกโต ทำไมลูกยอมร้องไห้ซ้ำๆ ซากๆ กับคนเดิมๆ ที่หมั่นทำร้ายหัวใจไม่เลิก ร้องแล้วร้องอีก ร้องแบบที่บางครั้งไม่ยอมให้พ่อแม่ได้มีโอกาสเช็ดน้ำตาให้ลูกด้วยซ้ำ เพราะลูกยืนยันว่า ลูกโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ แล้วทำไมดูแลตัวเองไม่ดีเท่าตอนที่มีพ่อแม่ดูแลล่ะลูก
วันที่หัวใจบอบช้ำ หลายคนถึงคิดกลับบ้าน ..จากวันที่เฝ้ารอโหยหาอ้อมกอดของใครก็ไม่รู้ ซึ่งตอนนี้ดูๆ เหมือนอยากไปกอดคนอื่นแล้ว เมื่อนั้นทุกคนจะกลับมานึกถึง อ้อมกอดที่เราไม่ต้องร้องขอ อ้อมกอดที่รอได้เสมอ ลูกอยากไปฉลองวันเกิดกับใครไม่รู้ แม่รอหนูได้ เอาไว้วันไหน ไม่มีใครที่ลูกให้สำคัญ ค่อยกลับมาฉลองด้วยกันที่บ้าน.. ทั้งๆ ที่วันเกิด มีคนไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่ามันสำคัญแค่ไหน หนึ่งคือเจ้าของวันเกิด และอีกสองคือคนที่ทำให้เราเกิด แต่ในที่สุดถึงวันเกิดทีไร มักมานั่งน้อยใจ “พี่คะ วันเกิดปีนี้หนูเศร้ามาก เค้าจำไม่ได้ เค้าไม่โทรมาอวยพรหนูเลย” แล้วทำหน้าหมองหม่นเหมือนโดนของ ในวันที่เคยเป็นวันที่ดีใจที่สุดของพ่อและแม่
เคยมีน้องผู้ชายคนหนึ่งโทรมาเล่าให้ฟัง โดนผู้หญิงที่คบกันมาเกือบ 3 ปี บอกเลิก ด้วยเหตุผลปลวกๆ ว่า อยู่ๆ ก็รู้สึกหมดรักไปเฉยๆ คนจะไปพูดอะไรก็ได้ ทั้งๆ ที่เหตุผลที่จริงกว่าคือ เธอกลับไปหาแฟนเก่า.. เค้าเองยังเฝ้าตามดูห่างๆ อย่างห่วงๆ เธอจะกลับบ้านกี่โมง มาเฝ้าดูอยู่หน้าบ้าน กลัวเธอจะไม่ปลอดภัยถ้ากลับบ้านดึกๆ พอเธอกลับเข้าบ้าน เค้าถึงขับรถกลับบ้านตัวเอง ยังถามว่า ไม่กลัวหรือว่าจะเห็นภาพอันตรายต่อหัวใจ คนเก่าที่ตอนนี้กลับมาคบกันใหม่ จะทำหน้าที่อารักขาตามรับตามส่งเธอตั้งแต่นี้เป็นต้นไป น้องยังตอบเสียงเศร้าๆ ไม่เป็นไรพี่ ขอแค่เค้ากลับบ้านปลอดภัยก็ดีใจแล้ว
ข้อดีอย่างเดียวที่เค้าทิ้งไว้คือ สิ่งที่น้องไม่เคยทำ และไม่คิดจะทำ กลายเป็นสิ่งที่ต้องทำทุกวัน
“พี่รู้มั้ยครับ ผมนะ ตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยกอดแม่เลย พอแม่รู้ว่าผมอกหัก แม่เข้ามากอดผม แล้วถามผมว่า ให้แม่ไปคุยกับเค้าให้มั้ยลูก แม่จะไปขอเค้าว่า ให้โอกาสกับลูกชายของแม่อีกครั้งได้มั้ย ผมร้องไห้เลย”
นั่นสิ ผู้หญิงที่อยู่ๆ ก็หมดรัก กับผู้หญิงที่รักเราเท่าชีวิตและไม่คิดจะหมดรัก เราควรให้ความสำคัญกับใครมากว่า ....
บางคนตรอมใจจนกายป่วย หรือคิดทำร้ายตัวเองเรียกร้องความรักจากคนที่เค้าหมดรัก ลืมตาตื่นขึ้นมาทีไร ข้างเตียงจะต้องเห็นพ่อและแม่ก่อนใคร คนที่เราฆ่าตัวตายเพื่อเค้า ไปหาความสุขข้างๆ คนอื่นแล้ว ลมหายใจเราไม่ได้สำคัญกับเค้าซะเท่าไหร่ แต่ลมหายใจของคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงตอนนี้ หยุดได้ทันทีถ้าไม่มีเรา
ถ้าวันนี้เจ็บเพราะใครที่ไม่เห็นคุณค่า ตั้งเวลาเสียใจให้ตัวเอง ยิ่งร้องไห้นานเท่าไหร่ หัวใจพ่อแม่ยิ่งเจ็บหนักกว่าเราหลายเท่า เธอควรค่าแค่ไหนที่มาทำร้ายหัวใจของพ่อและแม่เรา เลิกกันไป เค้าก็เป็นคนอื่น ก่อนเจอกันฉันอยู่ได้ เธอเดินจากไป ฉันแค่พยายามกลับไปเป็นคนเดิมก่อนเจอเธอให้ได้เท่านั้นเอง
วันแม่ กอดแม่แน่นๆ ซักครั้ง อย่างน้อยกอดแทนหัวใจของใครๆ ที่วันนี้ไม่มีแม่ให้กอด อย่าให้วันแม่กลายเป็นวันธรรมดาของคนที่มีแม่ แต่กลายเป็นวันแย่ๆ ของคนที่แม่ไม่อยู่อีกแล้ว กอดกันบอกว่ารักท่านแค่ไหน เพราะไม่รู้จริงๆ ว่า เราจะมีแม่ให้กอดอีกกี่ปี แล้วถ้าถึงวันนั้นจริงๆ ต่อให้บอกรักดังแค่ไหน ไม่แน่ใจว่าแม่ยังได้ยินหรือเปล่า
เครดิต:www.coolmecoolsociety.com
