เรื่องมีอยู่ว่า..........
บ่ายวันหนึ่ง หน.ส่วนโยธา อบต.ต๊อกต๋อย เดินถือสมุดระดับสนาม มาพร้อมกับลูกน้องที่ถือกล้องวางแนวมาด้วยอีกสองคน
ด้วยความร้อนอบอ้าวของวันนั้นที่เหนื่อยกับการวางแนวถนนพร้อมทำระดับมาด้วยกว่าหกร้อยเมตร...
จึงเดินเข้าไปที่ปั้มร้างแห่งหนึ่งข้างถนนสายหลักของประเทศที่มีแปดเลน
สายตาเหลือบไปเห็น รถของหน่วยงานราชการใหญ่แห่งหนึ่งซึ่งคาดว่า สนง.จะอยู่ห่างจากจุดนั้นไม่เกินหกกิโลเมตร
ด้วยความร้อน+กับความเหนื่อยเลยเดินเข้าไปที่เพิงหลังปั๊มร้าง แล้วตั้งกล้องวางแนวไว้ข้างๆ...
สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นเจ้าของรถคันนั้นกำลังนังล้อมวงแจกอะไรกันอยู่ อะไรวะเล่นไพ่กันแต่หัววันเลยเรอะ เครื่องแบบก็ไม่ถอด เฮ้ยเอากล้องแนวมาเด๊ะ...หันไปบอกลูกน้อง
เมื่อกล้องมาอยู่ตรงหน้า ด้วยกำลังขยายขนาด36เท่า มองลอดกล้องไป พบว่า ที่กำลังแจกอยู่นั้นไม่ใช่ไพ่ แต่เป็นกระดาษสามสีสีเขียว ฟ้า แดง สีละกอง ชายผู้หนึ่งกำลัง แจกกระดาษแต่ละสีเป็นสามกอง ทั้งสามคนมีสมาธินั่งเงียบไม่คุยกัน มองการแจกอย่างสงบ...
ชักไม่ได้การ เดี๋ยวโดนหาว่าสอดรู้สอดเห็น เก็บกล้อง กลับดีกว่า ลุกออกมากำลังจะเดินจากไป ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น เฮ้ย สามคนนั่นเดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป มานี่ซิ นิ่ง...ไม่มีการขยับเขยื้อนหรือปฏิบัติตามเสียงนั้น แค่หันไปมองตามเสียงแล้วก้าวเท้าจะเดินต่อ เฮ้ย...หยุดก่อน จะไปไหน ถ่ายอะไรไว้ นั่น ตาดีจริงๆ แล้วเขาคนนั้นก็เดินเข้ามาหา ไหนถ่ายอะไรไว้ เอามาดูซิ ถ่ายอะไรครับพี่ ไม่มีกล้องหรอก มีแต่กล้องระดับเนี่ย บันทึกอะไรไม่ได้หรอกครับ พร้อมทั้งเหลือบไปมองอีกสองคนที่เหลือ ไม่มีอะไรอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เร็วโคตรๆ
ไหนมาดูซิ บันทึกยังไงวะเนี่ย ชักมีอารมภ์แล้วผม นี่จ่า ผมมาสำรวจทาง มีแต่กล้องแนวกับกล้องระดับ กล้องวีโอไม่มี ไม่เห็นหรอกว่าทำอะไรกันเมื่อกี้น่ะ ให้เกรียติกันหน่อย ผมน่ะระดับหัวหน้าส่วนแล้วนะ พอๆกับสัญญาบัตรนั่นแหละ จะพูดอะไรเกรงใจกันมั่ง จะทำอะไรก็ทำไปผมไม่สนหรอก....
เขาทำหน้าแปลกๆ แล้วก็บอกว่าแล้วไปครับ ถ้าไม่มีอะไร ถือว่างานใครงานมันนะ
แล้วผมก็จากมา...จบ
