ในยุคที่ปืนเถื่อนเต็มเมือง อาวุธสงครามหาได้ง่ายกว่าหาซื้อซาลาเปาหมูสับไส้ไข่เค็มตามเซเว่น (หมดทุกที...ไม่รู้ทำไม)...จึงขอยกเรื่องที่ได้มาจากอีเมล์มาแบ่งปันพี่น้องชาว อวป.ครับ..
เดี๋ยวนี้เรื่องราวประเภทนี้ ได้ยินบ่อยมาก....ไหนจะนักเรียนยิงกัน...ไหนจะบุกปล้นร้านนู้นร้านนี้.....ฟังดูเหมือนอาวุธปืนนี่มันช่างหามาครอบครองได้ง่ายเหลือเกิน...
ในขณะที่เราๆท่านๆ กว่าจะได้มาซึ่งใบอณุญาตต่างๆนั้น เลือดตาแทบกระเด็นกันเลยทีเดียว....
อีกอย่างคือ อ่านเรื่องนี้จนจบแล้ว ผมไม่แน่ใจว่าท่านเจ้าของเรื่องทำถูกหรือเปล่า...เพราะน่าจะมีโอกาสสูงที่คนร้ายจะยิงเข้าใส่ในจังหวะที่พยายามออกตัวรถ...
ถ้าเป็นพี่ๆน้องๆจะทำยังไงกันครับ?
***************************************
เรียนเพี่น้องทุกท่าน
สิ่งที่จะเล่าให้ฟังต่อจากนี้ เป็นเรื่องที่น่าระทึก ที่เกิดขึ้นกับตัวเองครับ เชิญติดตามได้เลยครับ
เมื่อคืนวันพุธ หลังจากได้นัดหมายแผนการทำงานกับทีมงาน และ แยกย้ายกันกลับบ้าน ตัวผมแวะเลยไปส่งแฟนกลับบ้าน แล้วออกจากบ้านแฟนมาเวลาประมาณ 4 ทุ่ม
ขณะกลับรถใต้สะพานลอย แถวพัฒนาการ-เทิดไท มุงสู่ถนนเพชรเกษม-ราชพฤกษ์ เพื่อกลับบ้านบางใหญ่
กลับรถ ตั้งลำสู่ทางตรง ยังไม่ทันเร่งความเร็วเลย มีรถมอเตอร์ไซค์ ชะลอมาปาดหน้า จอดรถขวาง ชายคนหลังไม่สวมหมวกกันน๊อค เห็นหน้าได้ชัดเจน เดินส่ายตรงมาที่รถผม
"ซวยแล้วกรู" ความนึกคิดแบบนี้ ออกมาทันที แล้วยื่นมือไป กด ล๊อคประตูทันที
เหลือบสายตาไปที่กระจกมองหลัง มีรถยนต์จอดต่อท้ายอย่างใกล้ชิด ข่างประหลาดใจยิ่งนัก
"มรึงแน่นักเหรอ ขับรถปาดหน้ากรู มรึงลงมาเลย" ว่าแล้วก็กระชากประตู
เหอะๆๆๆ มุกหมาๆ ดีนะที่รู้ทันล๊อคประตูไว้ก่อน ผม แง้มกระจกลงนิดหน่อย แล้วถามว่า
"ผมปาดคุณที่ไหนเหรอ ถนนมีช่องเดียวมาตลอดทาง"
"มรึงไม่ต้องพูดมาก ลงมาพูดกับกรูให้รู้เรื่อง นักเลงมากนะมรึงเนีย" สุภาพชนตะโกนมา พร้อมกระชากประตูรถอีกที
แล้วถอยหลังไปหน่อย ถลกชายเสื้อ เพื่อจะคว้าปืนที่เอว
"มรึงท่าจะบ้านะ" คือคำตอบสุดท้ายที่ผมสนทนาด้วย แล้วปิดกระจก เหยียบเบรก เหยียบคันเร่งเต็มที่ มอเตอร์ไซค์ที่ขวางหน้า เหมือนรู้ตัว คนขับเริ่มขยับรถออกด้านซ้าย แล้วผมก็เคลื่อนออกมาอย่างช้าๆ เมิ่อขับผ่านมอเตอร์ไซค์ ก็เหลือบมองกระจกมองหลัง แล้วก็ขับรถกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย
ภาพที่ผมเห็นในกระจกมองหลังคือ แทนที่สุภาพชน จะวิ่งตามมาขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ ตามหาเรื่องผมต่อ กลับยืนคุยกับรถคันหลัง
ผมสรุปได้เลยว่า มันวางแผนมาปล้นครับ
1. ด้วยที่ผมกำลังครุ่นคิดอยู่กับแผนงาน ผมรู้ตัวดีว่า ผมขับรถช้ากว่าปกติ ไม่มีทางปาดหน้าใครแน่นอน ให้แซงตลอด อีกทั้งเป็นถนนเลนดียว เพื่อมุ่งสู่ที่กลับรถใต้สะพาน ( เขาอาจจะคิดว่า คนขับเป็นผู้หญิง เหยื่อที่หมายตาเนื่องจากมองจากระยะไกล เพราะผมขับช้าตราเต่าจริงๆ )
2. เมื่อเพิ่งกลับรถ รถย่อมยังไม่มีความเร็ว เหมาะกับการปาดหน้าแล้วจอดขวาง เพราะรถจะเบรกทัน เขายังมีความปลอดภัย ลงมาเดินส่ายได้ต่อ
3. รถที่ตามประกบหลัง มีประโยชน์มาก คือ
3.1 หลอกลวงให้หลงผิด นึกว่ามีคนช่วย มีคนรู้เห็น
3.2 หากเขาสามารถเปิดประตูรถผมได้ คนในรถคันหลัง คงจะย้ายมารถผมแน่นอน
3.3 เขาจอดปิดท้ายผม ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะถอยหลังหนี หรือ เพิ่มระยะทางเร่งความเร็วพุ่งชนได้เลย
4. บ้านเมืองนี้ คนพกปืนขี่รถจักรยานยนต์กันเกลื่อนเมืองขนาดนั้นกันเลยหรือ มีปัญหา( ที่สร้างขึ้นมาเอง ) นิดหน่อย ปืนพร้อมใช้งานทันที
5. ผมคงไม่ใช่เป้าหมายโดยตรง ทำงานอาจจะยากขึ้นหน่อย ไม่เสี่ยง เลยปล่อยผมออกมาอย่างลอยนวล
ที่บรรยายมานี้ เป็นเรื่องจริงที่เกิดกับตัวผม โดยที่ไม่คาดว่าจะเกิดขึ้นบนท้องถนนในตัวเมือง กทม.
หากผมล๊อครถไม่ทัน อะไรจะเกิดขึ้น
หากผมไม่กดคันเร่งจนมิด เขาจะหลบมั๊ย
หากผมขาดสติ ตกใจเกินเหตุ ผมคงไม่มีโอกาสมาเขียน mail ไม่มีโอกาสมาดำเนินการตามแผนที่ได้วางไว้กับทีมงานในวันนี้ ก็เป็นได้
ขอบคุณทุกท่าน ที่ได้อ่านจนถึงบรรทัดนี้ ที่เล่ามาทั้งหมด เผื่อจะเป็นประโยชน์ในยามคับขันที่อาจจะเกิดขึ้นกับได้
ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ที่ทุกท่านนับถือ จงบันดาลให้เรื่องแบบนี้ อย่าเกิดขึ้นกับคนที่เรารัก คนที่เรารู้จักเลยครับ
ด้วยรักทุกท่าน
