ลูกผมไม่ผิด

" เสี้ยวนาทีแห่งชีวิต " (ก่อนฟองสบู่แตก)

พอเริ่มจำความได้ ชีวิตในวัยเด็กซึ่งกำลังซุกซนเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น.. มันรู้สึกสดชื่นเบิกบานแจ่ม
ใส สวยงามและสุดแสนบริสุทธิ์ นึกถึงมันทีไรก็อดที่จะยิ้มให้กับตัวเองไม่ได้สักครา เวลาแห่งความสุขอันหอมหวานมัน
ช่างผ่านพ้นจากเราไปเร็วซะเหลือเกินเสมอ ความรู้สึกนี้มันเหมือนกับเราเพิ่งผ่านพ้นมันมาเมื่อวันวานนี้เอง

เดี๋ยวนี้เราโตแล้ว มีครอบครัวแล้ว เป็นคุณพ่อของลูกสาวตัวน้อยแล้วด้วย ความรู้สึกของการได้เป็น "คุณพ่อ"
นี่ดีเหลือเกิน..มันเต็มตื้นขึ้นมาถึงลูกกระเดือก มันปลาบปลื้มและตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกที่วิเศษจริงๆ คนเป็น
คุณพ่อทุกคนคงเข้าใจความรู้สึกตอนนี้ของผมดี..แต่ผมคงไม่โชคดีเช่นคุณพ่ออย่างพวกคุณทุกคนหรอกครับ เพราะวันที่ลูกผมอายุ
(ในครรภ์) 3 เดือน.. คือวันที่ผมถูกจองจำสิ้นอิสรภาพอยู่ในมุ้งสายบัว(ห้องขัง)แล้วละครับ

เรื่องมีอยู่ว่า พอผมจบปริญญาตรี ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในบ้านเราด้วยเวลาเกือบ 9 ปี (ลงเป็นนักศึกษาใหม่ถึง 3
ครั้ง) แล้วก็เข้าทำงานในบริษัทฯเล็กๆอยู่เกือบปี หลังจากนั้นก็มีโอกาสได้เข้าทำงานอยู่ในสถาบันการเงินมีชื่อเสียงโด่งดังใน
ประเทศไทยแห่งหนึ่ง การทำงานและการดำเนินชีวิตของผมก็ดูจะราบรื่นดี ผมตั้งใจทำงานและหารายได้เสริมเมื่อเวลาเอื้อ
อำนวยให้ ก็คงเหมือนคนหนุ่มที่กำลังเริ่มก่อร่างสร้างตัวทุกคน

ในการทำงานกับสถาบันการเงินแห่งนั้นถึง 3 ปีกว่าๆ ทำให้ผมได้เห็นได้เรียนรู้เรื่องการเงินและธุรกิจ ไปพร้อมกับ
ได้เห็นความขมขื่นของชีวิตคนที่เป็นลูกจ้างหรือพนักงาน แต่ละเดือนเมื่อได้รับเงินเดือนทุกครั้ง หลังจากจับจ่ายใช้สอยและปลด
เปลื้องหนี้จากการผ่อนบ้านผ่อนรถผ่อนบัตรเครดิตผ่อนเงินกู้เพื่อการศึกษาบุตรหรือเงินประกันชีวิตแล้ว เงินเดือนที่ได้มาแทบไม่
เหลือติดกระเป๋าเลย ผมคิดอยู่เสมอว่าชีวิตของคนที่จบปริญญามาทำได้เพียงแค่นี้เองเหรอ?

นี่คือการจุดประกายให้ผมพยายามดิ้นรน เพื่อหาคำตอบให้กับตัวเอง วันหนึ่งเมื่อผมได้ฉุกคิดถึงกองทุนของสถาบัน
การเงินที่ผมทำหน้าที่ให้บริการซื้อและขายแก่ลูกค้าที่มาใช้บริการ ผมก็เริ่มดูราคาและสถิติการซื้อขายของกองทุนทุกๆตัวที่ผ่านมา
เท่าที่ผมมีรายงานอยู่ในมือ พอเห็นพอเปรียบเทียบราคาตั้งแต่อดีตจนมาถึงปัจจุบันดูก็เกิดเห็นการเคลื่อนไหวของราคากองทุนแต่ละตัวที่ขึ้นลงแตกต่างกันซึ่งแสดงถึงกำไรอย่างเป็นกอบเป็นกำน่าลงทุนจนแทบอดใจไว้ไม่ไหว แต่ผมก็อดใจรอดูถึง 5 – 6 เดือน
จึงได้ตัดสินใจแอบเอาเงินซึ่งเป็นเงินก้อนเดียวของครอบครัวไปลงทุนในกองทุนที่ดีและคิดว่าเสี่ยงน้อยที่สุด
แต่โอ้อนิจจา…เหมือนกับชะตาชีวิตเล่นตลก สงครามอ่าวเปอร์เซียในครั้งนั้นทำให้เศรษฐกิจล่มสลายทั้งระบบทั่วทั้ง
โลก สถาบันการเงิน เช่น เงินทุนหลักทรัพย์ต่างๆพากันถูกปิดกิจการ แม้แต่ธนาคารบางแห่งยังล้มต้องได้รับการฟื้นฟูใหม่
ทั้งหุ้นทั้งกองทุนราคาพากันลดฮวบแทบจะล้มทั้งกระดาน แล้วผมจะเหลืออะไร? เงินก้อนสุดท้ายของครอบครัว กำลังจะสูญสิ้น
ไปต่อหน้าต่อตาด้วยราคากองทุนที่ลดลงจนแทบจะไม่มีราคาสักสตางค์แดงเดียวนาทีสุดท้ายเพื่อกอบกู้ทุกอย่าง ผมจึงตัดสินใจเอา
เงินฝากของลูกค้าที่ฝากไว้กับสถาบันการเงิน ที่ผมทำงานอยู่มาใช้หมุนเวียนเพื่อพยายามฟื้นฟูทุกอย่างกลับคืนมา.. จากเงินไม่
กี่แสน ก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นเป็นเงินหลายล้านบาท แต่ราคากองทุนนั้นก็ไม่เคยกลับฟื้นขึ้นมาอีกเลย มีแต่จะจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ…
ผมเหนื่อยผมอ่อนล้าเต็มทีกับเวลาประมาณ 1 ปี 9 เดือนบนเวทีแห่งนี้ ไม่มีสักคืนเดียวที่ได้นอนโดยไม่หวาดผวาไม่มีสักวันเดียว
ที่มีความสุขหลังจากก่อความผิดขึ้น..ทุกข์ทรมานที่สุด เมื่อทุกอย่างจบลงด้วยคำพิพากษา 100 ปี ผมก็พร้อมที่จะชดใช้ให้อย่างเต็มใจที่สุด แต่ลูกผมไม่ผิด
ภรรยาผมไม่ผิดคุณพ่อผมไม่ผิดคุณแม่ผมไม่ผิดและน้องๆของผมก็ไม่ผิด กลับต้องมารับผลทางสังคมกับความผิดที่ผม
เป็นผู้สร้างขึ้น ถ้านาทีนั้นผมมีสติ ไม่โลภ ไม่อยากได้ ไม่อยากมี ไม่อยากรวย ทุกคนที่ผมรักก็คงไม่ต้องมารับ
กับการกระทำของผมในครั้งนี้ ทุกๆ นาที...ถ้าเราคิดดี ทำดี นาทีแห่งวิกฤตของชีวิตก็ไม่มีโอกาสที่จะเกิดขึ้น....ทำลายเราและคนที่เรารักอย่างแน่นอน

โดย แสงสว่าง…จากหลังกำแพงคุก

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ลูกผมไม่ผิด (อ่าน 871 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้