เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

จากการสำรวจของสถาบันชั้นนำทางการเงินของโลก เช่น บริษัท ไนท์แฟรงค์ ซึ่งเป็นที่ปรึกษาด้านอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำของโลก และซิตี้ ไพรเวท แบงก์ ซึ่งอยู่ในเครือซิตี้กรุ๊ป ได้เปิดเผยข้อมูลในการสำรวจความมั่นคงของประเทศต่างๆในโลก ประจำปี พ.ศ. 2555 พบว่ารายได้ประชากรต่อหัวของประเทศสิงคโปร์สูงขึ้นอย่างต่อเนื่องจนแตะที่ระดับ 56,532 ดอลลาร์สหรัฐ หรือราว 1,809,024 บาทต่อคน ซึ่งกลายเป็นอัตรารายได้ประชากรต่อหัวที่สูงที่สุดในโลก ตามด้วยอันดับ 2 ประเทศนอร์เวย์ ที่มีรายได้ต่อหัวอยู่ที่ 51,226 ดอลลาร์สหรัฐ หรือประมาณ 1,639,232 บาทต่อคน ส่วนอันดับที่ 3 ได้แก่ สหรัฐอเมริกา ที่มีขนาดมูลค่าเศรษฐกิจใหญ่อันดับ 1 ของโลก แต่มีรายได้ประชากรต่อหัวอยู่ที่ 45,511ดอลลาร์สหรัฐ หรือประมาณ 1,456,352 บาทต่อคน

 

อีกบริษัทที่มีชื่อเสียงในการจัดลำดับความร่ำรวย คือนิตยสารฟอร์บ ได้จัดอันดับประเทศสิงคโปร์เป็นประเทศที่ร่ำรวยเป็นอันดับ 3 ของโลก โดยมี ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (จีดีพี) ต่อหัวต่อปี (GDP (PPP)) สูงถึง 56,700 ดอลลาร์สรัฐ รองมาจาก การ์ตา และลักเซมเบิร์กตามลำดับ การจัดลำดับดังกล่าวของฟอร์บ ใช้สถิติที่คำนวณโดยกองทุนการเงินระหว่างประเทศ หรือ IMF โดยดูจากตัวเลข GDP (PPP) ที่ปรับตามความเท่าเทียมของอำนาจซื้อของประชาชนภายในประเทศ ฟอร์บยังได้วิเคราะห์อีกว่าสิงคโปร์ร่ำรวยได้อย่างต่อเนื่อง เนื่องมาจาก เป็นศูนย์กลางเทคโนโลยี การผลิต การให้บริการ และการเงิน


หลายท่านคงสงสัยว่าทำไมสิงคโปร์ถึงร่ำรวยขนาดนี้ บางท่านอาจบอกว่า เพราะเป็นประเทศขนาดเล็ก ประชาชนมีไม่มาก ไม่ยากต่อการขยายความเท่าเทียมกันทางด้านรายได้ให้กับประชาชน บางท่านอาจมองว่าเป็นเพราะนโยบายที่มีประสิทธิภาพของรัฐบาล รัฐบาลมุ่งมั่นพัฒนาประเทศ ไม่มีปัญหาการคอร์รัปชั่นของนักการเมือง รวมทั้งข้าราชการทั่วไป และ กฎหมายมีการบังคับใช้อย่างจริงจัง แต่อีกหลายท่านอาจบอกว่าเป็นเพราะการจัดฮวงจุ้ยของประเทศ ทำให้ประเทศพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว และร่ำรวยกว่าประเทศเพื่อนบ้านอื่นๆ มีหลายปัจจัยที่มีการคาดคะเนและวิเคราะห์กันถึงความร่ำรวยอย่างต่อเนื่องของประเทศเล็กๆที่มีพื้นที่เท่ากับจังหวัดภูเก็ตของบ้านเรา แต่ปัจจัยที่อาจนำไปสู่การพัฒนาอย่างต่อเนื่องของประเทศ และประชาชนในสิงคโปร์อาจแบ่งได้เป็น 3 ประเด็น คือ


ประเด็นที่แรก คน คนสิงคโปร์ มีความขยันขันแข็ง และเก็บออมเงินอย่างสม่ำเสมอ 50 % ของรายได้ ของคนสิงคโปร์จะเก็บออมไว้ ส่วนที่เหลืออาจนำไปใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน หรือซื้อความสุขให้ตนเอง หรือนำไปลงทุนในด้านอื่นๆ


หากท่านได้มีโอกาสเดินทางไปยังสิงคโปร์จะพบว่าคนสิงคโปร์ขยันขันแข็ง ไม่ขี้เกียจ ผู้สูงวัยจำนวนมากยังคงทำงาน ในร้านอาหารภายในห้างสรรพสินค้า หรือ ร้านอาหารทั่วไป สามารถเห็นผู้สูงอายุจำนวนมากทำงานเป็นพนักงานเก็บจาน ล้างจาน และทำความสะอาดโต๊ะ พวกเขาเหล่านี้ไม่ได้รอให้ลูกหลานมาเลี้ยงดู หรือพึ่งพารัฐบาลแต่เพียงอย่างเดียว


ประเด็นที่สอง คือ การแสวงหาความรู้ คนสิงคโปร์มีความตั้งใจในการใฝ่หาความรู้ เพื่อเพิ่มศักยภาพของตนเอง ซึ่งจะนำไปสู่การพัฒนาอันยั่งยืน ของประเทศต่อไป เห็นได้จากคุณภาพการศึกษาของประเทศสิงคโปร์อยู่ในอันดับต้นๆ ของโลก มหาวิทยาลัยแห่งชาติของสิงคโปร์ หรือ National University of Singapore เป็นมหาวิทยาลัยที่ติดอันดับ 1 ใน 5 ของเอเชีย มหาลัยอันดับรองๆลงมาของประเทศ ไม่ว่าจะเป็น Nanyang Technological University และ Singapore Management University ก็ได้รับการยอมรับในระดับนานาชาติ


เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ดิฉันได้มีโอกาสได้รับเชิญ จากมหาวิทยาลัยในประเทศสิงคโปร์ให้ไปสอนนักศึกษาในระดับปริญญาตรี ซึ่งทำให้ได้เห็นถึงศักยภาพ ความรู้ ความสามารถของนักศึกษาสิงคโปร์ รวมทั้งความเอาใจใส่ในการใฝ่หาความรู้ และเทคโนโลยีที่มีใช้ในชั้นเรียนที่มีประสิทธิภาพมาก นักศึกษาทุกคนเตรียมตัวมาเรียนอย่างดี พร้อมทั้งกล้าแสดงออก ถามคำถามจำนวนมาก เพื่อให้เกิดความชัดเจนในประเด็นที่ตนเองสงสัย ซึ่งอาจหาได้อยากในประเทศอาเซียนอื่นๆ รวมทั้งนักเรียนนักศึกษาในบ้านเรา


นอกจากนี้การเรียนการสอนของมหาวิทยาลัยในสิงคโปร์ เน้นการให้นักศึกษาได้เรียนรู้ด้วยตนเอง ไม่พึ่งพาความรู้จากการสอนของอาจารย์ในชั้นเรียนแต่เพียงอย่างเดียว ซึ่งกระตุ้นให้นักศึกษาต้องกระตือรือร้นใฝ่หาความรู้ และมีความคิดริเริ่มในวิชานั้นๆ บ้านเราเองมหาวิทยาลัยหลายแห่งได้เริ่มพัฒนาการเรียนการสอนในลักษณะนี้แล้วเพื่อเพิ่มศักยภาพให้นักศึกษากล้าคิด กล้าแสดงออกและมี ความคิดริเริ่มเป็นของตนเองในวิชาต่างๆ แต่อาจคงยังต้องใช้เวลาอีกซักระยะหนึ่งที่จะได้เห็นนักศึกษาไทยกล้าแสดงความคิดเห็น หรือตั้งคำถามภายในชั้นเรียนเหมือนในสิงคโปร์


ประเด็นสุดท้าย คือ นโยบายที่มุ่งพัฒนาอย่างก้าวกระโดดของภาครัฐ รัฐบาลของสิงคโปร์สร้างนโยบายที่เข้มแข็งเพื่อผลักดันการเจริญเติบโตของประเทศในทุกๆด้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางด้านเศรษฐกิจ นโยบายการถมทะเล หรือ Land Reclamation เพื่อขยายพื้นที่ของประเทศเป็นนโยบายหนึ่งที่น่าสนใจ และมุ่งพัฒนาประเทศทั้งทางด้านสังคมและเศรษฐกิจ
การถมทะเลดังกล่าวสามารถเพิ่มเนื้อที่ได้ถึง 22 % หรือ 130 ตารางกิโลเมตรในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา โดยอาศัยทรายที่นำเข้าจากต่างประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากอินโดนีเซีย ภายในปี ค.ศ. 2030 (พ.ศ.2573) สิงคโปร์ยังมีเป้าหมายที่จะถมทะเล เพื่อเพิ่มพื้นที่ของประเทศให้ถึง 100 ตารางกิโลเมตร อีกด้วย


ต้องชื่นชมและยอมรับแนวคิดของสิงคโปร์อย่างหนึ่งคือความพยายามที่จะเอาชนะข้อจำกัดต่างๆภายในประเทศของตน และพยายามกระโดดไปสู่เป้าหมายที่มีมูลค่าสูง ดังนั้นประเทศสิงคโปร์ไม่เคยหยุดนิ่งในการพัฒนาแบบก้าวกระโดดอย่างต่อเนื่อง


การถมที่ชายฝั่ง หรือ หรือ Land Reclamation ก็เช่นกัน นโยบาย นี้ถูกกำหนดให้เป็นวาระระดับชาติเกี่ยวข้องกับการปฏิบัติหน้าที่ของหลายองค์กรด้วยกัน ตั้งแต่รัฐบาลรวมถึงองค์กรต่างๆของรัฐ  โดยองค์กรหลักที่ทำหน้าที่รับผิดชอบโครงการถมที่ชายฝั่งทะเลนี้ คือ กระทรวงกฎหมาย หรือ Ministry of Law โดยกระทรวงนี้ได้ส่งต่อหน้าที่ไปยังคณะกรรมการแห่งชาติซึ่งถูกจัดตั้งตามกฎหมาย (Statutory Board) 3 องค์กรหลักคือ  (1.) Housing and Development Board  (2.) Jurong Town Corporation  (3.) Port of Singapore Authority  ซึ่งองค์กรหลักทั้ง สามองค์กรนี้จะดูแลในเรื่องการถมที่ชายฝั่งทะเล และมีหน้าที่รับผิดชอบโครงการถมที่ชายฝั่งตั้งแต่ยุคบุกเบิกของโครงการ


การถมทะเลดังกล่าวไม่ได้มีจุดประสงค์เพื่อเพิ่มพื้นที่สำหรับที่อยู่อาศัยของประชากรสิงคโปร์ที่มากขึ้นทุกวัน หรือเพื่อรองรับการขยายตัวทางเศรษฐกิจเท่านั้น รัฐบาลสิงคโปร์ยังได้มีการสร้าง และพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวใหม่ๆเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวจากต่างประเทศ เนื่องจากสิงคโปร์ ไม่มีแหล่งท่องเที่ยวที่เป็นวัฒนธรรมโบราณ และแหล่งธรรมชาติที่สวยงามตระการตา เหมือนกับประเทศเพื่อนบ้านอื่นๆมากนัก ดังนั้นการสร้างแหล่งท่องเที่ยวใหม่ๆดังกล่าวบนพื้นดินที่ได้มีการขยาย และพัฒนาจึงเป็นจุดสำคัญในการดึงดูดนักท่องเที่ยว


สถานที่ท่องเที่ยวที่ได้รับการพัฒนาใหม่ๆ เช่น โรงแรมมารีน่าเบย์แซน (Marrina Bay Sand) ซึ่งเป็นโรงแรมขนาดใหญ่กว่า 50 ชั้น มีรูปทรงคล้ายเรืออันดูแปลกตา และกลายเป็นสัญลักษณ์ สำคัญอีกแห่งหนึ่งของประเทศ  สถานที่ท่องเที่ยวอีกแห่งที่น่าสนใจ คือ การ์เด้นบายเดอะเบย์ (Garden By the Bay) ซึ่งเป็นการสร้างดอกไม้จำลองขนาดยักษ์ อยู่กลางพื้นที่ใหม่ที่ได้ถมทะเลขึ้นมา ทั้ง 2 แห่งนี้ได้รับความสนใจจากนักท่องเที่ยว โดยเฉพาะประเทศเพื่อนบ้านอย่าง ไทย อินโดนีเซีย และมาเลเซีย เป็นอย่างมาก ในช่วงสุดสัปดาห์ จะพบว่ามีนักท่องเที่ยวจำนวนมากจากประเทศเพื่อนบ้านเหล่านี้เดินทางไปท่องเที่ยวที่สิงคโปร์ นอกจากแหล่งท่องเที่ยว 2 แห่งนี้แล้ว สิงคโปร์ยังได้พัฒนาแหล่งท่องเที่ยวอื่นๆ อีก เช่น สวนนกจูล่ง เซ็นโตซ่า และ สิงคโปร์ฟลายเยอว์ เป็นต้น


แนวคิดในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวดังกล่าว ต้องถือว่าประเทศสิงคโปร์ประสบความสำเร็จอย่างยิ่ง จากประเทศที่ไม่มีสถานที่วัฒนธรรมโบราณ หรือแหล่งธรรมชาติที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวได้ แต่ประเทศนี้กลับสามารถพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวใหม่ให้กลายเป็นจุดดึงดูด และได้รับความนิยมจากนักท่องเที่ยวนานาชาติ


รัฐบาลไทย และอดีตนายกรัฐมนตรี ทักษิณ ชินวัตร ได้เคยพยายามเลียนแบบโครงการ หรือนโยบายของสิงคโปร์หลายอย่างทั้งการสร้างบ่อนคาสิโน เอ็นเตอร์เทนเมนท์ คอมเพลกซ์ และการถมทะเล แต่ผลคงไม่สามารถดำเนินการได้ง่ายนัก เนื่องจากการสร้าง Mega Projects ของไทยต้องฝ่าหลายด่านทั้งกฎหมาย, NGOs, การมีส่วนร่วมของประชาชนจากภาคส่วนต่างๆ และการตรวจสอบทางภาคการเมือง ซึ่งทำให้ไม่สามารถพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว เหมือนที่เกิดขึ้นในประเทศสิงคโปร์
 

ความสำเร็จในการพัฒนาประเทศของสิงคโปร์ จึงน่าจะเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับประเทศเพื่อนบ้านในอาเซียน หากประเทศที่กำลังพัฒนาของอาเซียนลองนำแนวคิดในการพัฒนาประเทศของสิงคโปร์ไปใช้ อาจทำให้ประเทศเหล่านั้นสามารถพัฒนาได้อย่างก้าวกระโดด ซึ่งจะส่งผลต่อการพัฒนาของภูมิภาคต่อไปอีกด้วย

เครดิตhttp://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1384415853&grpid=03&catid=02&subcatid=0207

 

อันนี้แถมครับ  ::003::

จีน-สิงคโปร์ ประดิษฐ์เครื่องล่องหน ใช้วิธีหักเหแสงเข้าช่วย

วันที่ 14 พฤศจิกายน มีรายงานข่าวว่าได้มีการเปิดเผยผลวิจัยสุดฮือฮาเมื่อคณะนักวิทยาศาสตร์จากมหาวิทยาลัยเจ้อเจียงของประเทศจีนร่วมมือกับมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีนันยางของสิงคโปร์ เปิดเผยผลงานวัตถุล่องหนซึ่งทำให้สิ่งของหายตัวได้เหมือนในภาพยนตร์เรื่องแฮรี่พอตเตอร์

โดยผลงานดังกล่าวไม่ได้ใช้เวทมนตร์หรือกลไกซับซ้อนอะไรเลย เพียงแต่ใช้การหักเหของแสงผ่านแผ่นกระจกที่เรียงต่อกันเป็นรูป6เหลี่ยม ซึ่งคณะวิจัยได้ทดลองใช้แมวและปลาทองในการทดสอบหายตัวในขณะที่พวกมันกำลัง เคลื่อนไหวอยู่ ซึ่งก็เป็นผลสำเร็จเพราะแมวและปลาทองที่ใช้ในการทดลองหายตัวไปจริงๆอย่างไรก็ตามงานวิจัยดังกล่าวยังอยู่ในช่วงการพัฒนา ซึ่งต่อไปในอนาคต นวัตกรรมนี้อาจจะสามารถนำไปใช้ในแวดวงการทหารได้  http://www.prachachat.net/news_detail.php?newsid=1384427787

ไม่สำรวจเรื่องความเครียดมั่งล่ะ

ว่าประชากรชาติไหนมีความเครียดมากที่สุดในการอาศัยอยู่ในประเทศของตน

เผลอๆ สิงคโปร์ ชนะอีกตามเคย

คนไทยไม่ชอบคิด ชอบลอกมาแปะเป็นผลงานตัวเอง  เจ้าของตัวจริงมายืนดูยังหน้าด้านแถว่าคิดเอง

ผมเฉยๆแฮะ  ออกจะสงสารคนสิงคโปร์ด้วย



 

ผมไปสัมผัสมา 1 ปี พูดได้ว่า ไม่มีชีวิตชีวา เหมือนถูกตั้งโปรแกรมให้เป็นหุ่นยนต์ แต่เรื่องความขยัน นี้ต้องยอมรับ หกโมงเช้านักศึกษามารอเรียนแล้ว

ผมเคยถามเพื่อนคนสิงคโปร์ เขาบอกว่าเมืองไทยเจริญกว่าเมืองเขาเยอะ เนื่องจากประเทศไทยมีพื้นที่ใหญ่กว่าสิงคโปร์ไม่รู้กี่ร้อยเท่า จึงทำให้การพัฒนาประเทศต้องกระจาย เขาบอกว่าถ้าภูเก็ตจัดเก็บภาษีเอง แล้วนำมาพัฒนาภูเก็ต รับรองสิงคโปร์ ก็สู้ไม่ได้ ;D

ดีครับ ;D ;D ;D ขยัน ดูแลตัวเอง ไม่งอมืองอเท้า

ญาติเมียมาเขาอิจฉาที่เรามีบ้านเดี่ยวที่ดิน  เขารวยก็อยู่คอนโด แต่ชอบบัตรอิเลคโทนิสก์เขา จะจอดรถผ่านทางอะไรใช้ได้หมด

เชอะ รวยเป็นอันดับ 1 ของโลก

ทำไมพวกสิงคโปร์ที่ผมเจอ แต่ละคนดิ้นรนแต่จะหาที่อยู่ใหม่
มาเมืองไทยผมพาขับรถเที่ยว พร่ำบอกแต่ชั้นอิจฉาชีวิตคนไทย จริ๊ง จริง

รัฐบาลของเขาปฏิบัติต่อประชาชนทุกเชื้อสายเหมือนกันไหม หรือจะเลือกโอ๋แค่คนพื้นที่แบบมาเลย์ทำครับ

Ha Ha Ha  ฮา "ฮั่นแน่" พี่ เซ้าท์ เด้อ อ่ะ ฮา 55555

สงสัย  เขาอยากเข้าไปดู  "เขตใช้กระสุนจริง"  ม๊างส์ ฮา

สิงค์โปร  คนนี้มันด่า  ว่าพวกมึง  "โง่" อ่ะ ฮา  ;D ;D

5555  ปล่อยให้  "ตั้งรัฐบาล  ในค่ายทหาร"  อ่ะ ฮา   ::007:: ::007::

ยายเพลาๆมั่งเหอะ อะไรที่ไม่น่าจะลากมามั่วก้ออย่าลาก เห็นปะจับช้างชนกวางไปหมด

อย่างน้อยก็มีที่ปลูกต้นไม้ เลี้ยงหมา เลี้ยงปลา  ::005::
ผมเห็นสว.ทำงานเก็บกวาดฟาสฟู้ด เช็ดถูห้องน้ำ .... เขาบอกเพื่อให้รู้สึกมีคุณค่า.......แหวะ  ::009::

อย่างน้อยๆ ผมขับรถได้ระยะทางเฉลี่ย 300 กม. ต่อวัน ขับไปชมทิวทัศน์สีเขียวๆข้างทาง ร่มรื่นใจดีครับ คนสิงค์โปร์กว่าจะใช้รถได้ถึง 300 กม. คงใช้เวลาเป็นเดือน.. ::005::

มันมีหลายแง่ เอาเฉพาะเรื่องที่นายสมชายรู้ และมีประสบการณ์ตรงนะครับ... คือรูปแบบธุรกิจ(Business model) ของสิงคโปร์เป็นธุรกิจที่อยู่บนสุดของยอดปิรามิดครับ ได้แก่ 1) ธุรกิจนายหน้า ที่เอาของที่ผู้อื่นผลิตแล้วมาทำการตลาด หรือพูดบ้านๆว่าธุรกิจ"เซ้งลี้", กับ 2) คือธุรกรรมทางการเงิน...

ธุรกิจทั้ง 2 อย่างนี่อยู่บนยอดปิรามิด ไม่ต้องการวัตถุดิบและปัจจัยการผลิตมาก(เพราะประเทศเป็นเกาะ)...

ข้อได้เปรียบของธุรกิจเซ้งลี้... 1) ตัดความยุ่งยากในการผลิต เพราะแค่หาลูกค้าให้ได้ก่อน จากนั้นควานหาผู้ผลิต(ถ้าไม่มีใครผลิตก็จ้างเขาผลิต), 2) มี Barrier Entrance/Exit น้อย หากสินค้าไหนขายไม่ได้ ก็เปลี่ยนผลิตภัณฑ์ขายไปเลย ไม่ต้องปรับเปลี่ยนกระบวนการผลิตฯ และ 3) ที่สำคัญที่สุดคือได้"เรโชกำไร"มากกว่าผู้ผลิตเพราะแค่ไม่ต้องลงทุนมาก...

ธุรกิจประเภทที่ 2 คือ ธุรกรรมทางการเงิน, เช่นลงทุนในตลาดหลักทรัพย์ เก็งกำไรตราสารหนี้ เก็งกำไรค่าเงิน เก็งกำไรน้ำมันดิบ เก็งกำไรโลหะมีค่า ฯลฯ โดยตั้งบริษัทขึ้นมาเรียกว่าพวก"เฮ็ดจ์ฟันด์"(ตัวอย่างเช่นบริษัท เทมาเส็ก)... ธุรกรรมทางการเงินได้ผลตอบแทนมหาศาลครับ(หากทำเป็น)...

สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับธุรกิจที่ยอดปิรามิดคือองค์ความรู้... ความรู้แบบนี้ไม่มีในการเรียนการสอนในห้องเรียน เพราะจะทำนองเดียวกับสอนให้ขับรถเป็น แต่จะขับรถเก่งต้องอาศัยประสบการณ์บนท้องถนน...

แต่ประสบการณ์บนท้องถนนจะเร็วขึ้น ต้องมีการปลูกฝังนิสัย"ใฝ่รู้"ให้แก่บุคคลากร... ตรงนี้แตกต่างจากประเทศไทย ที่มีแต่คนพูดไม่รู้เรื่อง อธิบายเรื่องราวอะไรไม่ได้เกลื่อนประเทศ, ชนิดที่เดี๋ยวนี้หาใครสักคนที่สามารถอธิบายบอกทางไปโน่นไปนี่แทบไม่ได้ครับ...

คนที่ตัวเองรู้ แต่ไม่สามารถอธิบายเรื่องราวหรือถ่ายทอดออกมาเป็นภาษาไม่ได้(ภาษาอะไรก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นภาษาไทย)... นั่นแปลว่าตัวเองก็ไม่สามารถค้นคว้าองค์ความรู้ใส่สมองด้วยครับ...

 ก้แค่วัตถุ

ในข้อ 1 นี่ผมเห็นชัดเจนที่สุดครับ มีหลายบริษัทผู้ผลิตสินค้าชั้นยอดจากยุโรปหลายบริษัทมาตั้งสาขาจัดจำหน่ายในสิงคโปร์
            หากสินค้านั้นต้องการวิศวกรผู้มีความรู้และประสบการณ์สูงในการให้บริการ สิงคโปร์ ไม่มีคนแบบนี้ครับถึงมีก็สู้วิศวกร
            จากต่างประเทศไม่ได้ (เช่นไทย) เพราะสิงค์โปร์ไม่มีภาคอุตสาหกรรมการผลิตจริงๆ ประสบการณ์จึงไม่มี
            แต่สิงคโปร์ก็ไม่ยอมลดละ ยอมจ้างวิศวกรที่มีความชำนาญจากต่างชาติเข้าไปทำงานในสิงคโปร์จนได้

นั่นยังดีนะครับ ที่สิงคโปร์จ้างวิศวกรไปทำงานที่โน่น... ธุรกิจประเภทอื่นหลายประเภท สิงคโปร์ไม่สนใจผลิตเองเลย แล้วพวกนี้มันไม่สนใจอะไรมากไปกว่าข้อมูลการตลาดเท่านั้นครับ, นั่นแปลว่าหากที่ประเทศไทยต้นทุนแพงเมื่อไหร่มันจะย้านฐานการผลิตไปประเทศอื่นทันทีเลย ปล่อยให้โรงงานเดิมกลายเป็นโรงงานร้าง!!!...

หรือบางธุรกิจที่เป็น Core ของระบบเศรษฐกิจ มันก็กุมหัวใจเอาไว้... ลองดูบริษัทที่เกี่ยวข้องกับ Oil & Gas ในประเทศไทยซิครับ มีแต่สิงคโปร์ถือหุ้นใหญ่ทั้งนั้นเลย ตั้งแต่ บ.ผลิตแท่นเจาะ บ.วางท่อฯ(บนบก/ในทะเล) บ.รับจ้างจ้อบอื่น เช่นงานเคเตอร์ริ่ง งานเรือท้องแบนขนส่ง ฯลฯ...

บทความนี้แล้วแต่จะมองครับ

คนที่มองเพื่อพัฒนาตัวเองก็จะเห็นความสำคัญของการพัฒนาคุณภาพคน , ประสิทธิภาพในการจัดการ

คนที่มีความสุขกับชีวิตตัวเองดีอยู่แล้ว , ความรู้สึกในการต้องต่อสู้ดิ้นรนก็จะมองสวนขึ้นไปที่ความสุขในการดำเนินชีวิต


ผมไม่รู้จักคนสิงคโปร์เลย แต่กับคนนอร์เวย์พอจะบอกได้ ว่าเป็นพวกที่ชอบทำหน้าตาไร้อารมณ์,มักติดนิสัยเคร่งเครียดจริงจัง เล่นอะไรก็มักออกแนวเพื่อปลดเปลื้อง/ระบายอารมณ์

ยากครับ ที่จะเป็นโรงงานนั้น เท่าที่เคยสัมผัสงานส่งออกในช่วงวัยหนุ่ม
สินค้าตัวเดียว แบ่งเป็น3ระดับ
ผู้ผลิตเดียวกัน ไทย มีมาตรฐานสูงกว่าประเทศอื่นในละแวกภูมิภาคเดียวกัน
อย่างผลิตสินค้า A  คนสิงคโปร์มีสินค้าA อยู่อย่างน้อย3ระดับราคาให้เลือก
ราคาสูง เอาของผู้ผลิตไทยไป ราคากลางเอาของผู้ผลิตอินโดฯไป ราคาต่ำเอาของอินเดียไปขาย
อยู่ที่เวลาใดมีผู้ซื้อสินค้าระดับใดมากที่สุดครับ
มีแต่ผู้ผลิตไทยนี่แหละแข่งขันกันเอง เพราะสิงคโปร์(รวมถึงญี่ปุ่น) มักใช้กลยุทธ์จัดอันดับของผู้ผลิตไทยไว้อีกที
อย่างมีผู้ผลิต5รายที่ทำ เขาจะจัดไว้ว่าใครเป็นอันดับ12345 บางทีเจอเขาบอกว่า
ผู้ผลิตรายนี้ (บ.ที่ผมทำงาน)เป็นลำดับที่4ใน5 ในผู้ผลิตชาวไทยที่เขาซื้อของด้วย
เราก็งง หากเราเป็นลำดับที่4ใน5 ของผู้ผลิตเมืองไทย แล้วใครเป็น123 เพราะในวงการธุกิจสินค้าชนิดนั้นในเมืองไทย
ต่างยอมรับ กันว่าบ.ผมเป็นอันดับ2ในไทย แต่สิงคโปร์ ญี่ปุ่น ดัีนบอกว่าเราเป็นลำดับ4
ช่วงระหว่างที่กำลังงงๆ มันถือโอกาสนั้นต่อราคาทันที  :~)

ยิ่งนึกยิ่งแค้น  :~) :~) :~)

ทักษะการเจรจาต่อรองนี่ก็เป็นเรื่องใหญ่ครับ... การเจรจาต่อรองเป็นเรื่องของการ"เล่นกับ"องค์ความรู้ 3 ด้านคือพฤติกรรมผู้บริโภค ความรู้ในผลิตภัณฑ์ และความสามารถในการจับประเด็นฯ(ไม่นับทักษะการเล่นโป๊กเกอร์เกมส์/เกทับบลั๊ฟแหลก - ซึ่งในระยะยาวจะไม่มีใครให้ความเชื่อถือ)...

ด้านพฤติกรรมผู้บริโภคจะต้องสนับสนุนด้วยฐานข้อมูลขนาดมหึมา และในประเทศไทยเรื่องนี้จะมีอยู่ในองค์กรขนาดใหญ่ ที่สามารถเก็บสถิติต่างๆ สำหรับเอามาเป็นข้อมูลวิจัยตลาด(เช่นเครือข่ายร้านสะดวกซื้อต่างชาติ หรือสถาบันการเงิน/ที่ปรึกษาธุรกิจ ฯลฯ)... สำหรับบริษัทขนาดเล็ก(ประชาชนทั่วไป)ไม่เคยมีใครนึกถึง เพราะทุกคนจ้องแต่จะผลิตลูกเดียว โดยไม่คิดจะเปลี่ยนเป็นธุรกิจบนยอดปิรามิด(ยกเว้นบางบริษัท เอาหุ้นเข้าตลาดหลักทรัพย์แล้วค่อยๆแปรรูปเป็น"บริษัทโฮลดิ้ง")...

สำหรับเรื่องความสามารถในการจับประเด็นนี่ถือว่าเป็นเรื่องยอดแย่ของสังคมไทยอันดับที่หนึ่งเลย... โดยเราดูได้จากมีข่าวอยู่เรื่อยว่า ผลจากการวัดสัมฤิทธิ์ผลทางการศึกษาของนักเรียนไทยลดต่ำลงเรื่อยๆ, ตรงนี้ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร เพราะพื้นฐานมาจากการ"อ่านน้อยลง"...

เห็นด้วยอย่างแรง ถ้าเข้าเส้น ย้ายไปการเมืองเถอะครับยาย

ชีวิตวันๆอยู่แต่ในห้องแคบๆ ว่างหน่อยก็ไปเดินห้างฯ ไม่เหมือนบ้านเรา เสาร์-อาทิตย์ ขับรถสัก 200-300 กิโลฯ ไปกินข้าวเที่ยงริมทะเลหรือน้ำตก ขนาดเพื่อนที่ทำงานสายการบินสิงคโปร์แอร์ไลน์ บ้านยังไม่มีจะอยู่ ::005::

(http://s10.postimg.org/gjuc8742h/joke.gif) (http://postimage.org/)

ลองถ้าไทยขุดคลองลัดอันดามัน-อ่าวไทย  สิงคโปร ร้องจ๊ากแน่   สิงคโปร อาจจะใช้เงินมหาศาล ยับยั้งโครงการนี้อยู่ก็ได้  แล้วเงินมหาศาลนี้  ใครจะได้ไป  ???

ผมขอเดาว่าน่าจะล๊อบบี้กับทางไทยมานานละครับ ถึงได้ดองโครงการนี้ไปนานร่วมศตวรรษ

อยู่เมืองไทยนี่แหละดีแล้วครับ มีภูเขา ทะเล เสียตรงปัญหาคอรัปชั่นนี่แหละ
ไม่งั้น เมืองไทยสวรรค์แท้ ๆ ......

ถึงสร้างตอนนี้สิงคโปร์ก็ไม่กลัวแล้ว เพราะเขาเข้าถือหุ้น กองเรือใหญ่ๆใว้หมดแล้ว ::012::

ก็ยังสวรรค์อยู่ครับ ;D ;D ;D ทนได้ ยังไงก็ยังชอบอยู่

มางการณ์ไกลครับ ดองไว้นานๆ พอโดนดองจนเค็มจัดแบบนี้ ถึงมีไฟเขียวให้ทำได้ก็สายเกินไปแล้ว แสบจริงๆ

เท่าที่ทราบสิงคโปร์เข้าถือหุ้นธุรกิจเดินเรือทั่วโลก เขาสั่งซ้ายหันขวาหันได้ครับ ::012::

เวงละ ผู้นำเค้าฉลาด  กว่าเรา  ::004::

แต่บางที  ทางเลือกของผู้นำก็มีแค่ 2 ทาง  จะเลือกรับ  เงิน หรือ ตะกั่ว    ::003::

Ha Ha Ha ฮา  "ฮั่นแน่"   ผู้กำกับ อ่ะ ฮา

"ผู้นำ ไทย" ฉลาดกว่า อ่ะ ฮา  ::007:: ::007::
เอาิเงิน  สี่หมื่นเจ็ดพันล้าน  ตั้ง "กุหลาบแก้ว" อ่ะ ฮา
แล้วเอาเงินนี้  ไป ถือ  "เทมาเสก" อีกที อ่ะ ฮา

เพราะฉะนั้นได้ของฟรี   มันเป็นการ "อัดยาย  กินขนมยาย" อ่ะ ฮา

5555 ใครฉลาดกว่ากัน อ่ะ ฮา  ::007:: ::007:: ::007::

ฉลาดคนละแบบ

การบริหารจัดการดีมากครับประเทศนี้ เครื่องบินรุ่นไหนออกใหม่จองก่อน แล้วขายใบจองเอาครับ

คนไทย"ส่วนใหญ่ โง่"... ป่านนี้ยังพูดกันไม่เลิกเลย ว่าอยากได้ประชาธิปไตย แต่ประชาธิปไตยของพวกมันคือกาบัตรอย่างเดียว แล้วได้คนขี้โกงมากินตับ... ฮา...

ที่แปลกใจคือกินข้าวมื้อ 7-8 เหรียญเมื่อสามสิบปีก็ประมาณนี้แต่ราคาปลาสดในซุปเปอร์กิโลละ 2.4 เหรียญเมืองไทยขายได้มั้ย เพิ่งไปมาเมื่อ ธ.ค. 55

ลองไปถามชาวลอดช่องดูสิครับว่าเขามีความสุขไหม

(http://image.ohozaa.com/i/a27/ZyfzpL.gif) (http://image.ohozaa.com/view2/xdknpKDRpQK5lCPx)

(http://s23.postimg.org/odeunlmgr/image_7017_4_FC232_B2.gif)(http://s23.postimg.org/odeunlmgr/image_7017_4_FC232_B2.gif)(http://s23.postimg.org/odeunlmgr/image_7017_4_FC232_B2.gif)(http://s23.postimg.org/odeunlmgr/image_7017_4_FC232_B2.gif)