ครับ.... คนบ้านเดียวกัน...
ลูกสาวผม เป็นหอบหืด(หมอว่ากรรมพันธุ์)ขั้นเอาเรื่อง จนผมต้องลาออกจากงานประจำมาดูแลเมื่อหลายปีก่อน บางท่านคงจำได้
เรื่องสารพัดยาประหลาด ๆ เช่นจิ้งจก ม้าน้ำ ดีหมี ตะขาบย่าง กะดอช้าง(ไปเอามาจากไหนฟระ)ตุ๊กแกย่างป่น ฯลฯ สุดพิศดารพันลึก
ผมได้ยินมาเบื่อ จนบางทีแทบจะหมางใจกะเจ้าของสูตรยา ค่าที่ผมกลั้นความดูหมิ่นสรรพคุณ"ยา"ดังกล่าวไว้ในใจไม่ได้
คุยกับแพทย์หญิงวิภา เมืองนครโพลีคลีนิก ท่านว่า คนภูธร เมื่อลูกเป็นหอบ ก็รักษากันตามมีตามเกิด พอเด็กที่หอบอายุสัก 5 - 6 ขวบ
ภูมิต้านทานเด็กก็สูงพอ หอบก็หายไป ทีนี้ ยาอะไรที่ถูกใช้อยู่ระหว่างที่เด็กหายก็กลายเป็นยาวิเศษ ก็บอกเล่าต่อ ๆ กันมา
ตระกูลผม เป็นหอบมาทั้งตระกูล ตั้งแต่ทวด ปู่ พ่อ ผม แล้วก็ลูกผม ยามใดที่ร่างกายอ่อนแอ หอบจะมา ตอนเด็ก หรือแก่ตัวลง หอบจะมาอยู่ด้วย
ตั้งแต่เก่าก่อนมา บ้านผมมีต้นหนุมานประสานกายเป็นดงใหญ่ เชื่อกันว่า หากต้มกินเป็นประจำแทนน้ำสักปี หอบจะหาย
ปรากฏว่า ความเชื่อนี้ จริงหรือเปล่าไม่ทราบ แต่ตั้งแต่ทวดมาจนถึงเหลน กินแทนน้ำได้ไม่เกินอาทิตย์สักคน ผมเองได้แค่ 2 วัน
สรุปว่า ร่างกายที่แข็งแรง ต้านโรคหอบได้.... หากว่า โรคหอบเข้าไปอยู่ข้างในแล้ว ก็ต้องประคองกันไป
โรคที่หมอทั้งโลกก็ไม่สามารถขจัดปัดเป่าให้หายขาดได้ มันจะมาหายเพราะสัตว์เลื้อยคลานเกาะผนังได้อย่างไรกัน
เอาใจช่วยครับ ยาเม็ดละแสนเม็ดละล้านก็สู้ร่างกายที่แข็งแรงไม่ได้
