การขับรถต้องรู้จักแบ่งปันและให้อภัยเหมือนกันครับ....เขาบ้าง เราบ้าง ซ้ายคัน ขวาคัน แบ่งปันกันไป
สมัยก่อนตอนอายุไม่เยอะประสบการณ์บนท้องถนนยังน้อย ก็จะมีอาการแบบ จขกท. เหมือนกัน ใครมาเบียดมาแทรกผมมักไม่ยอม
เพราะสมัยก่อนผมก็ชอบขับไวและชอบเบียด แทรก เหมือนกัน เพราะบางทีเรารีบ จำเป็นต้องเบียดต้องแทรกเหมือนกัน
แต่การทำอย่างนั้นไม่เป็นผลดีแต่อย่างใด มักจะมีเหตุการณ์ให้เสียวตามมาอยู่เรื่อย
ขับรถใจเย็นนิดนึงครับ......ใครจะเบียด ใครจะแทรก ให้ัทางเขาไป เราเบรคให้ทางเขา เขาผงกหัวให้เรา อย่างนี้มันก็แฮปปี้
ผมขับรถออกจากซอยใครจอดให้ทางเรา เราก็ยกมือตะแบ๊ะ วันทยาหัตยถ์
ยิ้มแย้มให้เขาไป อันนี้ไม่มีเรื่องและมีความสุขแน่นอน
อาจจะคล้ายกับหลายเรื่องที่เพื่อนสมาชิกเคยเล่าไว้ ซึ่งผมก็ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับผม แต่อยากฝากข้อคิดแก่เพื่อนสมาชิกเพิ่มเติมจึงขอเล่าสู่กันฟังดังนี้
ผมขับรถมาทำงานตอนเช้าตามปกติ ขณะที่รถติดสลับกับการเคลื่อนตัวไปช้าๆ ผมมองกระจกหลังเห็นรถกระบะขาวคันหนึ่งขับปาด ขับแทรกไปมา แล้วกำลังจะปาดมาแทรกเลนที่ผมขับอยู่ ความคิดตอนนั้นคือ ไม่ให้ เพราะผมเห็นว่าเป็นการกระทำที่น่าเกลียดจึงบีบแตร แล้วเลื่อนรถไปติดคันหน้าไว้และไม่ยอมให้แทรก เมื่อผ่านไป ผมคิดว่าจบไปแล้ว แต่...รถกระบะขาวคันดังกล่าวขับแซงแล้วปาดหน้าผมพร้อมๆ กับเปิดกระจกมาว่า และยกนิ้วกลางใส่ผม ยังไม่พอ เมื่อขับแซงรถผมไปแล้ว เขาจอดเลนส์ซ้ายมือ พร้อมกับลดกระจก สิ่งที่ผมเห็นคือ ปืนในมือ พร้อมกับหน้าคนขับที่กวนๆ กับทรงผมเกรียนๆ ทั้งๆ ที่เห็นอยู่ว่ารถผมมีผู้หญิง (แฟนผม) นั่งคู่คนขับมาด้วย วินาทีนั้นผมคิดจะเอื้อมไปเอาปืนที่หน้ารถมาไว้ที่ตัก แต่นึกถึงเรื่องเหตุการณ์ลักษณะคล้ายๆ กันของเพื่อนสมาชิก ประกอบกับเห็นหน้าแฟนที่นั่งมาด้วย ความคิดเปลี่ยนทันที ผมล้วงโทรศัพท์พร้อมกับเปิดมือถือให้เป็นเบอร์ของเพื่อนที่เป็นเจ้าหน้าที่เอาไว้ เผื่อมีกรณีฉุกเฉิน แล้วก็ขับแซงรถกระบะคันนั้นไป พร้อมกับพยายามที่จะไม่มองหน้ามัน เมื่อผ่านไปไม่มีอะไรเกิดขึ้นผมเบาใจ มองหน้าแฟนพร้อมกับคิดว่า...ทำถูกแล้ว ไม่งั้นป่านนี้ คงเป็นข่าวหน้า ๑ ไล่ยิงกันเป็นหนังฮอลลีวู้ดไปแล้ว และผมก็คงไปนั่งบนโรงพักแทนการมานั่งพิมพ์เล่าเรื่องให้เพื่อนสมาชิกทราบ
สิ่งที่ผมต้องการบอกเพื่อนๆ สมาชิกก็คือ เหตุการณ์เหล่านี้อาจเกิดกับเราในวันใดวันหนึ่งได้ ซึ่งหากเกิดขึ้นขอให้นึกถึงคนที่เรารักให้มากๆ และประการสำคัญ
มีปืนต้องใจเย็น อันนี้สำคัญมาก เพราะหากคนที่เค้าเจอไม่ใช่ผม แล้วคนนั้นยิงสวน (ถ้ายังทำแบบนี้ไม่นานก็คงเจอสักวัน) หรือไม่ก็โดนโทรบอกเจ้าหน้าที่ว่ารถคันทะเบียนดังกล่าวมีปืนอยู่ในรถ (ซึ่งก็เป็นความคิดที่ผมจะทำอยู่) หรือไม่ก็อาจโดนสืบหาจากทะเบียนรถ (ผมเชื่อว่าทำได้ไม่ยาก) แล้วโดนอะไรต่อมิอะไรตามมา ซึ่งไม่เป็นผลดีเลยกับ
คนที่มีปืนแล้วไม่มีสติ จึงเขียนเรื่องนี้มาเล่าเพื่อเป็นอุทาหรณ์และเตือนเพื่อนๆ สมาชิกทุกท่านครับ
อาการอย่างนี้ เรียกว่า "ถือทาง" ครับ. คือถือว่าเรา ถูกทางเป็นฝ่ายรักษากฎจราจร อีกฝ่ายทำไม่ถูก เราจึงไม่ให้ทางเขา
และการถือทางนี้ อาจเริ่มต้น จากเรื่องไม่มีอะไรเลย แต่ผลที่ตามมา จะนำความความเสียหาย อย่างใหญ่หลวงมาให้ ถึงตาย เชียวครับ
ถ้าถือทาง กับรถคันที่แซงไม่พ้น ท่านก็ต้องเละเทะ ไปด้วย
ขับรถอยย่าไปเครียด อย่าไปถือทางกันนักครับ แบ่ง ๆ กันไป.. ต้องมีบ้างสักครั้งที่ท่านแซงแล้ว อาจไม่พ้น
แต่รถที่ท่านกำลังแซง ลดความเร็วให้ท่านเข้าซ้าย หรือ อีกฝ่ายที่สวนมา หลบให้ท่าน.. แบ่ง ๆ กันอยู่ครับ
แล้วปัญหาที่ได้พบมานั้น จะผ่านเลยไป อย่าเก็บมาเป็นเรื่องเครียดใส่ ตัวเรา เลยครับ
การให้ทาง คือการแสดงน้ำใจ อย่างหนึ่ง กับผู้ใช้รถใช้ถนนด้วยกัน อย่าไปสนว่าเข้า จะเป็นอย่างไร
ในกทม. เคยได้ยิน ไหม ครับ
"สามแยกมารยาท" อยู่ตรงทางลอดใต้ เชิงสะพานพุทธ ด้านที่มาจาก รพ.บ้านสมเด็จเจ้าพระยาฯ
"สี่แยกทศกัณฑ์" ช่วงหนึ่งบนถนนที่เชื่อม ระหว่างเพชรเกษม กับ ปิ่นเกล้านครชัยศรี
เลือกดูครับ ว่า เราอยากจะผ่านไป ที่ใด 
การขับรถต้องรู้จักแบ่งปันและให้อภัยเหมือนกันครับ....เขาบ้าง เราบ้าง ซ้ายคัน ขวาคัน แบ่งปันกันไป
สมัยก่อนตอนอายุไม่เยอะประสบการณ์บนท้องถนนยังน้อย ก็จะมีอาการแบบ จขกท. เหมือนกัน ใครมาเบียดมาแทรกผมมักไม่ยอม
เพราะสมัยก่อนผมก็ชอบขับไวและชอบเบียด แทรก เหมือนกัน เพราะบางทีเรารีบ จำเป็นต้องเบียดต้องแทรกเหมือนกัน
แต่การทำอย่างนั้นไม่เป็นผลดีแต่อย่างใด มักจะมีเหตุการณ์ให้เสียวตามมาอยู่เรื่อย
ขับรถใจเย็นนิดนึงครับ......ใครจะเบียด ใครจะแทรก ให้ัทางเขาไป เราเบรคให้ทางเขา เขาผงกหัวให้เรา อย่างนี้มันก็แฮปปี้
ผมขับรถออกจากซอยใครจอดให้ทางเรา เราก็ยกมือตะแบ๊ะ วันทยาหัตยถ์
ยิ้มแย้มให้เขาไป อันนี้ไม่มีเรื่องและมีความสุขแน่นอน
จริงๆ แล้วก็ควรเป็นอย่างนั้นครับ....แต่บางครั้งเราก็รู้สึกว่า คันอื่นเค้ายังต่อคิวกันได้ ทำไม่คันนี้เล่นทางลัด มันเอาเปรียบเราและก็คันข้างหลังที่เค้าต่อคิวอยู่ ก็เลยไม่อยากให้ทำ โดยไม่คิดว่าจะบานปลาย...
