
ไม่มีอะไรนอกจาก....รอยยิ้ม...ครับ....
แล้วแต่ครับ....ของพรรค์นี้ ใจใครก็ใจใคร.....
ผมคงจะต้องขออนุญาตแสดงความเห็นในที่สาธารณะเช่นนี้
ในฐานะ....."ข้าของแผ่นดิน" เป็นครั้งแรก
เครื่องแบบ...คุณพ่อผม....คุณแม่ผม....พี่สาวของผม....และก็ตัวผมเอง.....
มีตราของแผ่นดินอยู่บนหมวก....ครับ...
เรา...ไม่เคยที่จะนำสิ่งนั้น...ไปเป็นเครื่องตกแต่งรถ...หรือวางไว้ในสถานที่ที่ไม่ควร...
อาชีพนี้แหละครับ...ที่ทำให้ครอบครัว...เราอยู่ได้...อย่างพอมีและพอกิน...ครับ...
ในหลวง...และ...ครอบครัว...ของพระองค์ท่าน...(ต้องขออภัยน่ะครับ เพื่อความเข้าใจได้โดยง่าย)
เสด็จไปในทุกที่...ที่พสกนิกรของพระองค์ท่านเดือดร้อน...
ในทุกที่ที่พสกนิกรของพระองค์ท่านประสบความทุกข์ยาก...ลำบาก...
พระองค์ท่านทรงกระทำ ด้วยความวิริยะอุตสาหะ....นานานัปการ...
เพื่อความอยู่ดี มีสุข...
ของพสกนิกรปวงชนชาวไทยทุกหมู่เหล่า ทุกศาสนา และทุก ทุก บุคคล...ในผืนแผ่นดินไทย....
โดยที่พระองค์ท่านมิได้ทรงคำนึงถึงพระองค์เองเลย...แม้แต่น้อย...
จริงอยู่...ครับ และอาจใช่...ด้วยวินัย...เราถูกปลูกฝังให้ปฏิบัติตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชา...
เราอาจมีสิทธิเลือกในการปฏิบัติตามคำสั่งนั้น....หรือไม่ปฏิบัติตามคำสั่งนั้น...ก็ได้
แต่ถ้าเมื่อไร...เรา...คิดถึงความเป็น "ข้าของแผ่นดิน...ข้าของพระองค์ท่าน" แล้ว...
ด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ...เราไม่อาจปฏิเสธได้...ด้วยหน้าที่...ที่รอเราอยู่ข้างหน้า...
ผมเคยบอกกับแม่ของลูกสาวของผมเอง และบอกกับแม่ของผม....ว่า...
ถ้ามีคำสั่งให้ตัวผมเอง...ไปปฏิบัติงานที่นั่น...(สามจังหวัดชายแดนภาคใต้)
ซึ่งมีหน่วยงานที่ผมสังกัดอยู่ ตั้งอยู่ในเขตนั้นเช่นกัน
ทุกท่านก็จะทราบ...ก็ต่อเมื่อ...ผมเดินทางถึงที่นั่นแล้ว...ครับ...
มโน มอบพระผู้เสวยสวรรค์
แขน มอบถวายทรงธรรม์เทอดหล้า
ดวงใจ มอบเมียขวัญและแม่
เกียรติศักดิ์รักชาติ มอบไว้แก่ตัว