ด้วยความนเคยชินผมรีบบรรจุ นัดใหม่เข้ารังเพลิง ...... (จำ ๆมาจาก พรานไพรใจทมิฬ ในเรื่องเพชรพระอุมา ... อิอิอิ ) แล้วผมก็ถือปืนปรี่ เข้าไปยังป้าหมายที่นอนแน่นิ่ง อยู่
โอ้ สวรรค์ หรือ นรก แกล้ง มันยังไม่ตาย .... มันรีบหนีอย่างสุดชีวิตเพียงแต่เป็นการหนีที่ทุลักทุเลคือ กระสุนนัดแรก ถูกบริเวณ กระดูกสันหลัง ... มันวิ่งด้วยขาหน้า ทั้งสองขา ขาหลังใช้งานไม่ได้ มันมุ่งตรงไปยังหลังตูเย็นของผมเพื่อหลบภัย ......
โอ้อนิจจัง ...... นรกหรือสวรรค์ แกล้งผมกันนี่ " ถ้าหนูเจ้ากรรมมันมาตายอยู่ที่หลังตู้เย็นคงไม่เป็นเรื่องที่โสภานัก " ..... ใจผมคิด ....
เอาละว้า งานนี้ ต้องได้ตัว .... ว่าแล้วมือก็เอื้อมไปถอดปล๊กตู้เย็น ..... และเริ่มเคลื่อนย้านตู้เย็นขนาด ๑๕ คิว ให้ออกห่างฝาผนัง