ผมจะคุยเรื่องการเมืองเฉพาะกับแดงและเหลืองที่มีเหตุผล
ถ้าคุยกับหัวเอียงฝ่ายเดียวคุยไปก็ไม่รู้เรื่อง ฝ่ายตนทำอะไรก็ไม่ผิดฝ่ายอื่นผิดหมด เสียอารมณ์เปล่าๆ
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว...ผมเองก็เหนื่อยเหลือเกิน
ผมขอ post ตรง ๆ ก็ได้....ผมเป็นผู้หนึ่งที่คิดคำพูดและสอนเจ้าเจนไว้เสมอว่า
มีอยู่สิ่งเดียว ที่ผมรักและเทิดทูนที่สุด พร้อมที่จะสละได้...แม้ชีวิต
หากต่อไปในวันข้างหน้า
ถ้าผมไม่อยู่หรือมีภารกิจใด ที่สำคัญมากกว่าภารกิจของการเป็นพ่อของเจ้าเจนแล้ว
ลูกสาวผม ต้องอยู่ให้ได้และอยู่ต่อไป
เพราะผมจะไปเป็นกองกำลังใต้ดิน ผมจะใช้ความสามารถของผมที่มีอยู่ทั้งหมดเพื่อกองกำลังใต้ดิน
เจ้าเจนเคยถามผม ในขณะที่ TV ออกอากาศเรื่อง ผกก.สมเพียร (นังตา 1)
"พ่อ ๆ เค้าคือใครอ่ะ"
ผมก้มลงไปตอบที่ใบหูของลูกสาวด้วยเสียงเบาแต่หนักแน่นและภูมิใจแทนท่าน นังตา 1 ว่า
"ท่านคือวีรบุรุษ จ๊ะ ลูก"
ถึงวันนี้ คนที่เสียสละเพื่อชาติจริง ๆ ยังมีอยู่และไม่ใช่ท่าน ผกก.สมเพียร คนเดียว
ผมไม่เคยเชื่อน้ำมนต์ใครก็ตาม ที่แหกปากป่าว ๆ ว่ารักชาติ อยู่บนเวทีปลุกระดมหรอก
ผมตั้งใจไว้แล้ว ถึงวันข้างหน้า ไม่มีเหรียญตรา ไม่มีรามมาลาฯ ก็ตาม
ถ้ามันจะต้องรบ...เหมือนอย่างที่ทุกคนอยากให้เป็นกันจัง ผมก็จะรบ...
วันนี้ ทั้งสองฝ่าย มาไกลจนเกินกว่าที่จะเยียวยาแล้ว
มูลเหตุเกิดมาจากแต่ละฝ่าย
เห็นว่า มาตรา 12 วรรคสอง มาตรา 13 วรรคแรกและมาตรา 14
ไม่สอดคล้อง และเป็นไปอย่างที่ควรจะเป็นไปในรัฐธรรมนูญ นั่นเอง
ผู้ที่จะให้ความเห็นในมาตรา 12,13 และ 14 ได้ คือใคร...ใช่คนในแต่ละฝ่ายหรือ
ในความเห็นของผม การวางเฉยและการซื้อเวลา...ของมาตราข้างต้น
โดยไม่มีการวินิจฉัย ไม่ใช่วิธีการที่ดีนัก แต่ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไร....
จากนิ้ว...ที่จิ้มแป้น...
