ผมไม่ได้อยู่ใกล้สิ่งเร้าระดับครึ่งชั่วโมงถึงวงแบบพี่นี่ วงถี่ยิบอีกต่างหาก
ของพี่ต้องห้ามใจตัวเองยากกว่าเยอะ
๏ถึงจนทนสู้กัด กินเกลือ
อย่าเที่ยวแล่เนื้อเถือ พวกพ้อง
อดอยากเยี่ยงอย่างเสือ สงวนศักดิ์
โซก็เสาะใส่ท้อง จับเนื้อกินเอง๚
๏ ถึงกัดก้อนเกลือกินไม่สิ้นศักดิ์
พอรู้จักรักเกียรติเขาเดียดฉันท์
แม้นเพื่อนพ้องคบผ่านมานานวัน
ถ้าพึ่งกันมากไปก็คลายจาง
ยามยากไร้ใจทนต้องทนอด
ทรนงยงยศทุกก้าวย่าง
เนื้อหุ้มหนังติดกระดูกย่อมเหลือยาง
หาหนทางทำกินดิ้นด้วยตัว
เขาจึงนับถือหน้าว่าสมเกียรติ
ถ้าไปเบียดเบียนเขาเขาว่าชั่ว
แขนยังมีขายังมั่นอย่าหวั่นกลัว
บนไหล่ยังมีหัว - กลัวทำไม
เป็นเยี่ยงจอมพนาพญาพยัคฆ์
ดำรงศักดิ์สูงค่าแห่งป่าใหญ่
แม้ยามจอมพงพีมีโรคภัย
ยังกลั้นใจออกล่าหาเหยื่อเอง๚
ขอบคุณสำหรับบทกลอนครับ อ่านซ้ำซะหลายรอบ
ผมว่าเป็นกำลังใจได้ดีทีเดียว ไม่เฉพาะกับผม
เชื่อว่าใช้ได้สำหรับทุก ๆคน ..... จะว่าไป ไม่กินไม่เที่ยวก็ดีอย่าง
มีเวลาอยู่กับลูก ๆ มากขึ้น ... ชื่นใจหลาย ๆ อย่าง ๆ
ถ้าไม่นับคนเล็ก .... สองคนโต หลายวันก่อนทำซะผมน้ำตาซึม
คนกลางบอก หนูเลิกเรียนพิเศษ ก็ได้นะป๊า ป่าป๊า จะได้ไม่ต้องเสียตังค์
แล้วหนูจะเอาของไปขายเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนจะเอาตังค์มาให้ป๊า ....
ผมฟังเท่านี้น้ำตามันก็จุกที่คอแล้ว .....
คนโตบอกป๊าไปซื้อของจากสำเพ็งมาขายที่ตลาดดิ เดียวเกมส์จะไปช่วยขาย
แค่คำพูดแค่นี้ บอกผมได้แล้วว่าห้ามถอย ห้ามท้อ
