เรื่องเล่า.... ป่าดงพงไพร..... และความรู้เชิงพราน

วันนี้ น้าแป๋ง อยู่ดึกแฮะ มีแอลกอฮอล์ในกระแสโลหิตหรือยัง

เพียบเลยครับท่านสองคืนแล้ว คืนที่แล้วอยู่ปทุมตีสี่กว่าถึงได้นอน
คืนนี้อยู่รามฯเบียร์มาเป็นระยะ ระยะครับท่าน รักและคิดถึงแต่ไม่สามารถ
ดึงมาร่วมวงได้เพราะท่านติดงาน โอกาสหน้าไปเที่ยว ตปท.ดีกว่าครับท่าน
แป๋งจัดการให้รับรอง..............หวานเจี๊ยบ
ถ้าให้เป่าแป๋งคงโดน ตั้งแต่หายใจผ่านที่เป่าแล้วครับท่าน

ฟังพี่แป๋งพูดแล้วทำให้รู้สึกอยากถามว่าทางกรุงเทพมันเป็นไงบ้าง เพราะกลับบ้านเกิดเมืองนอนแท้ๆ

กรุงเทพฯเป็นเพียงแหล่งที่ผมมาทำงานหากิน แรกเริ่มเดิมทีอาจจะเรียกได้ว่าเป็นอะไรที่เราใฝ่ฝันดิ้นรนอยากจะมาสัมผัสมากสำหรับเมืองหลวงแห่งนี้ แต่พออยู่นานๆเกิดความรู้สึกกรุงเทพฯไม่ใช่เมืองสวรรค์สำหรับผมเลย แต่ด้วยความจำเป็นไหนจะหน้าที่การงานไหนจะต้องหาเลี้ยงลูกเลยจำเป็นต้องอยู่ต่อไป ถ้าจะให้เปรียบเทียบกับประเทศลาวแล้ว ก่อนหน้านี้ช่วงที่ผมอยู่(กี่ปีมาแล้วขออนุญาตไม่บอก เอาเป็นว่าก่อนที่ลาวจะแตก) ในความรู้สึกผมสมัยนั้นลาวเป็นประเทศที่ไม่น่าอยู่เลย กลางวันจะเงียบสนิท โรงเรียนพักเที่ยงสองชั่วโมง คนลาวจะถูกสอนให้นอนกลางวัน มีผมเดินกร่างรอบโรงเรียนคนเดียว แต่พอถึงทุกวันนี้ความรู้สึกนั้นกลับกันครับ ผมอยากไปอยู่ลาวอีกสักครั้ง เพราะมีอะไรหลายอย่างที่พอที่จะเริ่มต้นชีวิตที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ได้ ณ.ปัจจุบันนี้

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เรื่องเล่า.... ป่าดงพงไพร..... และความรู้เชิงพราน (อ่าน 1469652 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้