จากที่ผมเคยคุยกับอดีตมือปืนซุ้มดัง เค้าบอกว่า มักจะนิยมปืนที่หากระสุนง่ายทั่วไป อานุภาพไม่ต้องร้ายแรงมากนัก นัดเดียวไม่อยู่ก็ซ้ำไปให้หมดโม่หรือหมดแมก
อ่ะฮ้า..
ขอคุยกะคุณนายใหม่เรื่องนี้ต่อดีกั่ว..ว...ว...
เคยอ่านเรื่อง มือปืนของคุณ อรสุม สุทธิสาคร (ขออภัย นามสกุลจำได้ไม่แน่นอน แต่เธอเขียนสารคดีหลายเรื่อง รวมถึงเรื่องของการทำเสน่ห์ด้วย )
เธอเขียนไว้ว่า มือปืนรายหนึ่งสารภาพว่า
ใช้.45หรือ11มม.เพราะ แน่นอน นัดเดียว แต่ต้องโดนที่หัว เอาแน่ๆก็ต้องยิงใกล้ๆแบบจ่อยิงเลย
ถึงเป็น.45 แต่ยิงโดนอก บางครั้งยังไม่ตายทันที ยังลุกขึ้นวิ่งไปได้เป็น40-50เมตร
เวลานั้นยังพูดได้ บอกได้ว่าใครเป็นคนยิง (คาดว่า คงเป็นแบบตกใจเหมือนกะคนที่ไฟไหม้บ้าน แล้วแบกตุ่มน้ำวิ่งหนีได้)
ดังนั้นยอดนิยมของมือปืนยังเป็น.45 และต้องยิงศีรษะ
และในหนังสือเล่มเดียวกัน มือปืนรายหนึ่ง เคยทำงานให้ตำรวจแบบรายการ คุณขอมาจากทางราชการ
ยิงผู้มีอิทธิพล และรายนี้ร้ายมาก ผ่านการปะทะมาหลายครั้ง
คนยิงเข้าไปกระหน่ำยิงในขณะผู้มีอิทธิพลนั่งล้างลูกซองหน้าบ้าน
ยิงจนหมดแม็ก..........
สุดท้ายเป้าหมาย ไปเสียชีวิตระหว่างนำส่ง รพ.(เป็นผมนี่ คาที่แน่ๆ ไม่ต้องหมดแม็กด้วย แค่นัดเดียว
)
อ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว ทำให้รู้ว่า บางที ตำรวจกะโจรแยกกันไม่ค่อยออก
ถึงแม้หนังสือไม่บอกลึกซึ้ง แต่ก็พอเดาๆสายงานได้
