ลองอ่านดู

[carrera]

   This is a very touching story , please read it slowly, ....

   "When You Divorce Me, Carry Me Out in Your Arms"

   On my wedding day, I carried my wife in my arms. The bridal car
stopped in
   front of our one-room flat. My buddies insisted that I carry her out
of the
   car in my arms. So I carried her into our home. She was then plump and
shy.
   I was a strong and happy bridegroom.
   This was the scene ten years ago.
   The following days were as simple as a cup of pure water: we had a
kid; I
   went into business and tried to make more money. When the assets were
   steadily increasing, the affection between us seemed to ebb. She was a
   civil servant. Every morning we left home together and got home almost
at
   the same time. Our kid was studying in a boarding school.
   Our marriage life seemed to be enviably happy. But the calm life was
more
   likely to be affected by unpredictable changes.

   Dew came into my life.
   It was a sunny day. I stood on a spacious balcony. Dew hugged me from
   behind. My heart once again was immersed in her stream of love. This
was
   the apartment I bought for her.
   Dew said, you are the kind of man who best draws girls' eyeballs. Her
words

   suddenly reminded me of my wife. When we were just married, my wife
said,
   Men like you, once successful, will be very attractive to girls.
   Thinking of this, I became somewhat hesitant. I knew I had betrayed my
   wife. But I couldn't help doing so.
   I moved Dew's hands aside and said you go to select some furniture,
O.K.?
   I've got something to do in the company. Obviously she was unhappy,
because
   I had promised to do it together with her. At the moment, the idea of
   divorce became clearer in my mind although it used to be something
   impossible to me.
   However, I found it rather difficult to tell my wife about it.. No
matter
   how mildly I mentioned it to her, she would be deeply hurt.
   Honestly, she was a good wife. Every evening she was busy preparing
dinner.
   I was sitting in front of the TV. The dinner was ready soon. Then we
   watched TV together. Or, I was lounging before the computer,
visualizing
   Dew's body. This was the means of my entertainment.
   One day I said to her in a slightly joking way, suppose we divorce,
what
   will you do? She stared at me for a few seconds without a word.
Apparently
   she believed that divorce was something too far away from her.. I
couldn't
   imagine how she would react once she got to know I was serious.
   When my wife went to my office, Dew had just stepped out. Almost all
the
   staff looked at my wife with a sympathetic eye and tried to hide
something
   while talking to her. She seemed to have got some hint. She gently
smiled
   at my subordinates. But I read some hurt in her eyes.

   Once again, Dew said to me, divorce her, O.K.? Then we live
   together. I nodded. I knew I could not hesitate any more.
   When my wife served the last dish, I held her hand. I've got something
to
   tell you, I said. She sat down and ate quietly. Again I observed the
hurt
   in her eyes. Suddenly I didn't know how to open my mouth. But I had to
let
   her know what I was thinking. I want a divorce. I raised the serious
topic
   calmly.
   She didn't seem to be annoyed by my words, instead she asked me
softly,
   why? I'm serious. I avoided her question. This so-called answer made
her
   angry. She threw away the chopsticks and shouted at me, you are not a
man!
   That night, we didn't talk to each other. She was weeping. I knew she
   wanted to find out what had happened to our marriage. But I could
hardly
   give her a satisfactory answer, because my heart had gone to Dew.
   With a deep sense of guilt, I drafted a divorce agreement which stated
that
   she could own our house, our car, and 30% stake of my company. She
glanced
   at it and then tore it into pieces. I felt a pain in my heart. The
woman
   who had been living ten years with me would become a stranger one day.
But
   I could not take back what I had said.
   Finally she cried loudly in front of me, which was what I had expected
to
   see. To me her cry was actually a kind of release. The idea of divorce
   which had obsessed me for several weeks seemed to be firmer and
clearer.
   Late that night, I came back home after entertaining my clients. I saw
her
   writing something at the table. I fall asleep fast. When I woke up, I
found
   she was still there. I turned over and was asleep again.
   She brought up her divorce conditions: she didn't want anything from
me,
   but I was supposed to give her one month s time before divorce, and in
the
   month's time we must live as normal a life as possible. Her reason was

   simple: our son would finish his summer vacation a month later and she
   didn't want him to see our marriage was broken.
   She passed me the agreement she drafted, and then asked me, He Ning,
do you

   still remember how I entered our bridal room on the wedding day? This
   question suddenly brought back all those wonderful memories to me. I
nodded
   and said, I remember. You carried me in your arms, she continued, so,
I
   have a requirement, that is, you carry me out in your arms on the day
when
   we divorce. From now to the end of this month, you must carry me out
from
   the bedroom to the door every morning.
   I accepted with a smile. I knew she missed those sweet days and wished
to
   end her marriage romantically.
   I told Dew about my wife s divorce conditions. She laughed loudly and
   thought it was absurd. No matter what tricks she does, she has to face
the
   result of divorce, she said scornfully. Her words more or less made me
feel

   uncomfortable.
   My wife and I hadn't had any body contact since my divorce intention
was
   explicitly expressed. We even treated each other as a stranger. So
when I
   carried her out on the first day, we both appeared clumsy. Our son
clapped
   behind us, daddy is holding mummy in his arms. His words brought me a
sense
   of pain. From the bedroom to the sitting room, then to the door, I
walked
   over ten meters with her in my arms. She closed her eyes and said
softly,
   Let us start from today, don't tell our son. I nodded, feeling
somewhat
   upset. I put her down outside the door. She went to wait for a bus, I
drove
   to the office.

   On the second day, both of us acted much more easily. She leaned on my

   chest. We were so close that I could smell the fragrance of her
blouse. I
   realized that I hadn't looked at this intimate woman carefully for a
long
   time. I found she was not young any more. There were some fine
wrinkles on
   her face.
   On the third day, she whispered to me, the outside garden is being
   demolished. Be careful when you pass there.
   On the fourth day, when I lifted her up, I seemed to feel that we were

   still an intimate couple and I was holding my sweetheart in my arms.
The
   visualization of Dew became vague.
   On the fifth and sixth day, she kept reminding me something, such as,
where
   she put the ironed shirts, I should be careful while cooking, etc. I
   nodded. The sense of intimacy was even stronger. I didn't tell Dew
about
   this.
   I felt it was easier to carry her. Perhaps the everyday workout made
me
   stronger. I said to her, It seems not difficult to carry you now. She
was
   picking her dresses. I was waiting to carry her out. She tried quite a
few
   but could not find a suitable one. Then she sighed, all my dresses
have
   grown bigger. I smiled. But I suddenly realized that it was because
she was
   thinner that I could carry her more easily, not because I was
stronger. I
   knew she had buried all the bitterness in her heart. Again, I felt a
sense
   of pain. Subconsciously I reached out a hand to touch her head.
   Our son came in at the moment. Dad, it's time to carry mum out. He
said. To

   him, seeing his father carrying his mother out had been an essential
part
   of his life. She gestured our son to come closer and hugged him
tightly. I
   turned my face because I was afraid I would change my mind at the last
   minute. I held her in my arms, walking from the bedroom, through the
   sitting room, to the hallway. Her hand surrounded my neck softly and
   naturally. I held her body tightly, as if we came back to our wedding
day.
   But her much lighter weight made me sad.
   On the last day, when I held her in my arms I could hardly move a
step. Our
   son had gone to school. She said, actually I hope you will hold me in
your
   arms until we are old.
   I held her tightly and said, both you and I didn't notice that our
life
   lacked intimacy.
   I jumped out of the car swiftly without locking the door. I was afraid
any
   delay would make me change my decision. I walked upstairs. Dew opened
the
   door. I said to her, Sorry, Dew, I won't divorce. I'm serious..
   She looked at me, astonished. The she touched my forehead. You got no
   fever. She said. I moved her hand off my head. Sorry, Dew, I said, I
can
   only say sorry to you, I won't divorce. My marriage life was boring
   probably because she and I didn't value the details of life, not
because we
   didn't love each other any more. Now I understand that since I carried
her
   into the home, she gave birth to our child, I am supposed to hold her
until

   I am old. So I have to say sorry to you.
   Dew seemed to suddenly wake up. She gave me a loud slap and then
slammed
   the door and burst into tears. I walked downstairs and drove to the
office.
   When I passed the floral shop on the way, I ordered a bouquet for my
wife
   which was her favorite. The salesgirl asked me what to write on the
card. I
   smiled and wrote, I'll carry you out every morning until we are old.

[ป้อมทอง พรานชุมไพร]

   อ่านจนปวดหัวเลย.........

[carrera]

อ่านจนปวดหัวเลย.........

[submachine -รักในหลวง-]

55555ไม่อ่านฮับ....
เพิ่งวางแฟ็กส์จาก ตปท.จำนวน3หน้า แล้วมาเจอของท่านคาร์พอดี....
โอ้ย...

[PU45™]

อ่านได้ทุกตัว แต่แปลไม่ออกซะ 75 % ....... วาน Transcripe into thai

[E_mail]

เสริมฉบับภาษาไทยให้จ้ะ 

เมื่อเธอต้องการหย่าขาดจากชั้นไป.... เธอควรเป็นคนที่จูงมือชั้นออกไป


ในวันแต่งงานของผม ผมจูงมือภรรยาของผมในอ้อมแขน รถแต่งงานจอดหน้าที่พักของเรา
เพื่อนเจ้าบ่าวบอกผมว่า ผมควรจะอุ้มเธอเข้าไปในบ้าน ดังนั้นผมจึงทำตาม.....
เธอเขินอายในอ้อมแขนผม ผมช่างเป็นเจ้าบ่าวที่มีความสุขที่สุดในโลก...

นี่เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้วสิบปี...

ในวันถัดๆ มาทุกอย่างก็เหมือนเดิม เรามีลูกด้วยกัน...
ผมทำงานอย่างหนักเพื่อที่จะหาเงินมาจุนเจือครอบครัว...
เมื่อเราเริ่มมีฐานะที่ดีขึ้น... ความห่างของเราก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน...



ทุก ๆเช้าเราออกจากบ้านไปด้วยกันแล้วก็ถึงบ้านเวลาเดียวกัน
ลูกเราเรียนที่โรงเรียนใกล้บ้าน ดูเหมือนความรักของเราช่างน่าอิจฉายิ่งนัก...
แต่แล้วความสงบสุขก็เริ่มเปลี่ยนแปลงอย่างมิได้คาดหมาย....



เจนเข้ามาในชีวิตของผม ....

ผมยืนอยู่ที่ระเบียงบ้าน...
เจนเข้ามาสวมกอดผมจากด้านหลัง.. หัวใจผมเต้นแรงด้วยความรัก...
ที่นี่...เป็นอพาร์เมนท์ที่ผมซื้อให้เธอ...เธอบอกว่า คุณเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนถวิลหา...
คำพูดของเธอทำให้ผมนึกถึงภรรยาผม...
ตอนที่เราแต่งงานกันใหม่ ๆ ..เธอบอกว่า วันที่คุณประสบความสำเร็จ ผู้ชายอย่างคุณจะมีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้ามาหา...

ผมเริ่มรู้สึกลังเล...

ผมรู้ว่าผมกำลังทรยศภรรยาผม...
แต่ผมก็ได้ทำลงไปแล้ว.... ผมปลีกตัวออกจากเจน “วันนี้คุณไปเลือกเฟอร์นิเจอร์เองแล้วกันน๊ะ ผมต้องเข้าออฟฟิศ”...
แน่นอน... เธอไม่ค่อยพอใจนัก เพราะผมสัญญากับเธอว่าเราจะไปด้วยกัน
... ในตอนนั้น...ความรู้สึกถึงการหย่าร้างเริ่มวิ่งเข้ามาในความคิดผม....
ทั้งที่จริงๆ แล้วผมไม่เคยมีความคิดนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว



แต่ผมก็พบว่าเป็นเรื่องยากที่จะบอกกับภรรยาของผม....
ไม่ว่าผมจะพูดกับเธอดีสักเพียงใด เธอจะต้องเจ็บปวดใจอย่างแน่นอน...
จริง ๆ แล้วเธอเป็นภรรยาที่ดีมาก...
ทุก ๆ เย็นเธอจะวุ่นวายกับการทำอาหาร..ในขณะที่ผมนั่งอยู่หน้าทีวี ทานอาหารเสร็จเราก็นั่งดูทีวีด้วยกัน...
หรือ... ถ้าผมจะเลือกเป็นนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์.... มองเรือนร่างอันงดงามของเจน...
ช่างเป็นอะไรที่หน้าฝันถึงเสียจริง



วันนึงผมพูดทีเล่นทีจริงกับภรรยาของผมว่าจะเธอจะทำยังงัยถ้าเราหย่ากัน...
เธอจ้องมองผมอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน...และเธอก็ไม่ได้ตอบว่าอะไร
เธอมั่นใจว่าการหย่าเป็นเรื่องที่ไกลตัวเธอมาก...
ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่าหากเธอรู้ว่าเรื่องที่ผมกำลังพูดอยู่นั้นเป็นเรื่องจริง... เธอจะเป็นอย่างไร

วันนึงภรรยาผมมาที่ออฟฟิศ...สวนทางกับเจนที่เพิ่งจะออกไปพอดี
พนักงานทุกคนทำหน้าตาเลิกลั่กเหมือนกำลังพยายามซ่อนอะไรบางอย่างจากเธอ....
เธอเหมือนจะรับรู้มันได้...แต่เธอก็ยิ้มน้อย ๆ กับพนักงานทุกคน....แต่ผมก็สังเกตุเห็นแววตาที่เจ็บปวดของเธอภายใต้รอยยิ้มนั้น....



ในที่สุด...เจนก็บอกกบผมว่า"หย่ากับเธอน๊ะ..แล้วเราอยู่ด้วยกัน"
ผมพยักหน้า.... ผมจะลังเลอีกต่อไปไม่ได้อีกแล้ว....
ผมตัดสินใจบอกภรรยาผมในอาหารค่ำ...ผมมีอะไรจะบอกคุณ...
เธอนั่งทานอาหารอย่างเงียบ ๆ...
ผมสังเกตุเห็นแววตาอันเจ็บปวดของเธอ...มันทำให้ผมพูดในสิ่งที่ผมต้องการพูดไม่ออก...
แต่ท้ายที่สุดผมก็พูดออกไป

..." ผมต้องการหย่า "...

เธอดูไม่ตกใจกับสิ่งที่ผมเพิ่งจะพูดออกไปเลย
ผมย้ำกับเธออีกครั้ง...
เธอเขวี้ยงช้อนในมือทิ้ง...แล้วตะโกนใส่หน้าผมว่า
คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย...เราไม่ได้คุยกันอีกเลย
คืนนั้น...เธอร้องไห้อย่างหนัก.......
ผมรู้ว่าเธออยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตแต่งงานของเรา...
แต่ผมเองไม่สามารถหาคำตอบให้กับตัวเองได้...เป็นเพราะใจผมได้ให้เจนไปหมดแล้วงั้นเหรอ...
ผมคงไม่สามารถบอกเธออย่างนั้นได้..มันจะทำให้ผมรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก...



ผมร่างสัญญาการหย่าร้างขึ้น...ระบุว่า..เธอเป็นเจ้าของบ้าน...ทุก ๆ อย่างในบ้าน ทั้งรถ... หุ้นบริษัท 30% ผมยกให้เธอหมด....
เธอเหลือบมองกระดาษที่ผมร่างขึ้น..." แล้วฉีกมันทิ้ง " ...
มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น...ผู้หญิงที่ผมอยู่ด้วยมาเป็นระยะเวลาสิบปีกลายเป็นคนแปลกหน้ากันภายในหนึ่งวัน
ผมไม่สามารถคืนคำที่ผมพูดไปได้...

เธอร้องไห้ด้วยความเสียใจอย่างที่สุด

สำหรับผมแล้ว...การร้องไห้ของเธอเหมือนเป็นการปลดปล่ยยความสับสนของตัวผมเอง...
หลังจากที่ผมกลุ้มใจกับการตัดสินใจครั้งนี้ของผม..
ในที่สุด...มันก็เป็นรูปธรรมขึ้นมาจริง ๆ เสียที............................

คืนนั้น...ผมกลับถึงบ้านด้วยเวลาดึก...

เห็นเธอเขียนอะไรบางอย่างบนโต๊ะ..ผมหลับไปอย่างรวดเร็วด้วยความเพลีย...
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีแล้วพบว่า...เธอเขียนเงื่อนไขการหย่าร้างว่าเธอไม่ต้องการสิ่งใดจากผม...
แต่เธอต้องการให้ผมให้เวลาเธอหนึ่งเดือนเพื่อตั้งตัวสำหรับการหย่า...และในช่วงระยะเวลาหนึ่งเดือนนั้นทุกอย่างต้องดำเนินไปตามปกติ...
ด้วยเหตุผลที่ว่าเธอต้องการให้ลูกจบการศึกษาซึ่งกำลังจะมาถึงเสียก่อน
เธอไม่อยากให้ลูกต้องเห็นความล้มเหลวในการแต่งงานของพ่อแม่ก่อนเวลานั้นจะมาถึง...

คุณจำได้มั๊ย...วันที่เราแต่งงานกัน...

คุณประคองชั้นไว้ในอ้อมกอดในวันที่เราเข้าเรือนหอ
ผมพยักหน้า
นั่นเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดของชั้น...
ชั้นมีเรื่องขอร้อง...ชั้นอยากให้คุณประคองชั้นไว้ในอ้อมกอดจากห้องนอนไปถึงด้านล่างทุกวันนับจากวันนี้ไปจนถึงวันที่เราต้องแยกจากกัน ผมยอมรับด้วยความเต็มใจ...
ผมรู้ดีว่าเธอคิดถึงวันดีๆ เหล่านั้น
และเธอต้องการให้ชีวิตการแต่งงานเธอจบลงด้วยความทรงจำที่ดี



ผมบอกเจนถึงเงื่อนไขที่ภรรยาผมตั้งขึ้นในการหย่าร้าง
เธอหัวเราะถึงความไร้สาระของเงือนไข....
ภรรยาผมบอกกับผมว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม...
เธอจะต้องยอมรับผลของการหย่าร้างให้ได้
คำพูดของเธอทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง....



เราไม่ได้ถูกต้องตัวกันเลยนับแต่วันที่ผมขอเธอหย่า...
ความจริงเหมือนจะเป็นคนแปลกหน้าต่อกันด้วยซ้ำไป
พอถึงวันที่ผมประคองเธอลงจากห้องวันแรก...
มันทำให้ผมทำตัวไม่ถูก
ลูกชายเราตบมือแล้วพูดด้วยความดีใจว่า
ว้าว... วันนี้พ่ออุ้มแม่ลงจากห้องด้วย....
มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น......
เธอบอกว่าอย่า" บอกลูกเราถึงเรื่องของเรา "
ผมพยักหน้า...ด้วยความรู้สึกผิดอย่างเต็มเปี่ยม
ผมขับรถไปส่งเธอที่ป้ายรถเมล์แล้วเลยไปออฟฟิศ



วันถัดมา...

ความรู้สึกขัดเขินเริ่มน้อยลงไป
เธอซบบนอกผม
เราใกล้ชิดกันมากจนผมได้กลิ่นน้ำหอมของเธอ
ผมถึงได้ตระหนักว่า....เธอไม่ใช่เด็กสาวอีกต่อไปแล้ว
...เธอเริ่มมีริ้วรอยบนใบหน้ามากขึ้น...



ในวันที่สาม...

เธอกระซิบบอกผมว่าสวนกำลังรื้ออยู่ให้เดินระวังด้วย...

ในวันที่สี่...

มันช่างเหมือนกับว่าเราเป็นคู่รักที่หวานชื่นมาก
ภาพของเจนเริ่มเลือนลางไป

วันที่ห้าและหก

เธอคอยเตือนผมในเรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่นเธอวางเตารีดไว้ที่ไหน
ผมควรจะระวังอะไรบ้างตอนทำอาหาร...และอื่นๆ อีกมากมาย
ความสนิทสนมของเราเพิ่มมากขึ้นทุกที

...ผมไม่ได้บอกเจนถึงเรื่องนี้เลย...



ผมรู้สึกว่าผมอุ้มเธอง่ายขึ้นทุกวันโดยไม่ได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเธอเลย
หรือบางทีคงเป็นเพราะผมแข็งแรงขึ้น...
แต่แล้วผมก็พบว่ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด
เป็นเพราะว่าเธอผอมลงจนไม่สามารถใส่เสื้อผ้าเดิมได้..นั่นต่างหากที่ทำให้ผมอุ้มเธอได้ง่ายขึ้น

" ผมรู้ดีว่าเธอพยายามซ่อนความขมขื่นเอาไว้ "

ลูกของเราร้องขึ้นว่า พ่อได้เวลาอุ้มแม่แล้วน๊ะ...
สำหรับลูกแล้ว...
การได้เห็นพ่ออุ้มแม่เป็นภาพที่เขามีความสุขที่สุด....
เธอเอื้อมมือไปกอดลูกไว้แน่น...
ผมทนมองภาพนั้นไม่ได้จริง ๆ ผมกลัวว่าผมจะเปลี่ยนใจในวินาทีสุดท้าย



และแล้ววันสุดท้ายก็มาถึง....

ผมอุ้มเธอไว้ในอ้อมกอด...เท้าผมแทบจะก้าวไม่ออก......
เธอบอกกับผมว่า" ความจริงแล้ว...ชั้นอยากให้คุณอุ้มชั้นไปจนเราแก่เฒ่า...
ผมกอดเธอแน่น...
และผมก็ตระหนักว่า..ชีวิตคู่ของเราขาดการดูแลเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน
ผมขึ้นรถทันทีเพื่อจะไปยังจุดหมายใหม่..
ผมลังเลเล็กน้อย..
แต่ในที่สุดแล้วผมก็มาพบเจนจนได้....
เธอเปิดประตูออก...ผมบอกเธอว่า
เจน..ผมขอโทษผมจะไม่หย่า เธอมองหน้าผม แตะหน้าผากผม คุณสบายดีหรือเปล่า ?

เจน...ผมขอโทษ...ผมขอโทษจริง ๆ... ผมจะไม่หย่ากับภรรยาผม...

ชีวิตการแต่งงานของเราน่าเบื่อมันเป็นเพราะเผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับรายละเอียดเล็กน้อย...
ผมขาดการเอาใจใส่ในตัวเธอ มันไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้รักกัน....
ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว....ว่าตั้งแต่วันที่ผมอุ้มเธอเข้าบ้าน เธอมีลูกให้ผม ผมควรจะประคองเธอไปจนแก่...
เจนตบหน้าผมอย่างแรงและกระแทกประตูใส่ผม....
ระหว่างทางกลับบ้านผมแวะร้านดอกไม้....
พนักงานขายดอกไม้ถามว่าจะเขียนว่าอะไร  ?

....ผมให้เธอเขียนว่า...

ผมจะอุ้มคุณทุกเช้าจนกว่าเราจะแก่

[STeelShoTS]

อ่านไม่ออก....

[lek]

จอดรถยังมีวันคู่วัคี่    เรื่องแค่นี้แบ่งๆกันไป

[Sticker]

โอเค...ซิกาแร็ต ครับพี่...

........ขอบคุณครับ.......

[worth]

   ลองแล้วครับ มึนตึ๊บ

[PU45™]

คุ้นๆว่าที่คุณE-Mail แปลไว้เคยมีสมาชิกตั้งกระทู้ไว้ อ่านแล้วไม่อยากให้ใครเจ็บปวดเลย ...... อยากให้โลกนี้สงบสุข