เรื่องเล่าจาก Fw : e-mail ( ขออนุญาตนอกเรื่อง )

[Nattapol]

   
  >
>>>
>>
>>บางที ชีวิตเรา ที่ว่าแย่ๆ ก็อาจจะมีคนอื่น ที่แย่กว่าเรา.....มันขึ้นอยู่กับสมการที่ว่า ....
>>ความสำเร็จ = จุดสูงสุดของชีวิต-จุดเริ่มต้น
>>เพราะฉะนั้น สู้ต่อ
>>ไปนะ....……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
>>
>>Subject: อ่านแล้วมีกำลังใจทำงานขึ้นเยอะเลย
>>ขอโทษคนโพส คือว่าอ่านแล้วรู้สึกดีมากเลยเซฟเก็บไว้ แต่ปรากฏว่าชื่อเค้าหายไป ขออภัย
>>  ไม่อยากเรียกว่าลำบากเพราะเรามีความสุขและเต็มใจทำ เราเป็นลูกคนเล็ก มีพี่ 2 คน
>>  แม่รับจ้างทอดหมึกอยู่หน้าเตาร้อนๆ ค่าแรง วันละ  50 บาท พ่อถีบสามล้อรายได้ไม่แน่นอน ที่บ้านมี
>>หม้อหุงข้าวไฟฟ้า 1 ใบ แล้วก็กระทะจานชามเท่านั้นเครื่องครัวอื่นๆไม่มี แม่เลิกงานตอน 3 ทุ่ม พ่อจะ
>>แวะกลับมาตอน 6 โมงเย็นเพื่อดูว่าลูกกินข้าวเรียบร้อยหรือยังแล้วก็ออกไปถึบรถต่อแล้วก็เลยรับแม่กลับ
>>มา พี่สาวที่อายุมากกว่าเรา 3 ปี เป็นคนทำกับข้าว ตอนนั้นเรา 6 ขวบ คอยเป็นลูกมือ ทำทุกอย่างที่พี่
>>สั่ง กินข้าวเสร็จ ก็เก็บล้างจาน แบ่งข้าวและ กับส่วนนึงไว้ให้พ่อกับแม่ โดยต้องรองน้ำใต้จานให้ดีๆ
>>ไม่งั้นแม่กับพ่อต้องกินข้าวพร้อมมดง่ะ ซักเสื้อ กระโปรงเอง ไม่ต้องซักถุงเท้า ไม่ต้องรีดเสื้อเพราะไม่มี
>>รองเท้า แล้วก็ไม่มีเตารีด เสื้อนักเรียนขอบริจาคมาตอนวันเด็ก หนังสือยืมโรงเรียน
>>(โรงเรียนวัดแหลมสุวรรณาราม) ไม่เคยมีค่าขนมไปโรงเรียน กินข้าวฟรีที่เค้าให้เด็กยากจนกินน่ะ เรา
>>เริ่มหาเงินก้อนแรกในชีวิต ด้วยวัย 6 ขวบนี่แหล่ะ ตอนนั้นพ่อขาหัก (ถูกคนที่นั่งมาใน 3 ล้อเอาไม้หน้า
>>3 ตี ด้วยเหตุ เบี้ยวค่าโดยสาร ในราคา 5 บาท) พ่อไม่ได้นอนโรงพยาบาลแต่มารักษาที่บ้านเพราะ
>>เงินเราไม่มี วันนั้นข้างบ้านเค้ารับจ้างแกะหอยแครงต้ม เรา 3คนพี่น้องก็ไปนั่งแกะ อยากได้เงิน น่ะ
>>นั่งแกะกับพื้นแฉะๆ (มันเมื่อยน่ะ ไม่มีโต๊ะเหมือนคนอื่นเค้า) ตั้งแต่ 5 โมงเย็น ถึง 4 ทุ่ม เราง่วงมาก
>>ยุงกัด ตัวก็แฉะๆ  แต่มันไม่เท่ามือ มือมันเลือดออก แกะไม่เป็นแล้วเราก็รู้สึกว่ามันแกะยากแต่ก็พยายาม
>>นะเพราะอยากได้เงิน รู้สึกว่า ถ้าได้เงิน แม่คงดีใจ แล้วพ่อก็จะมีเงินซื้อยากิน ตกลงคืนนั้น เราได้ค่า
>>แกะหอยแครง เป็นเงิน 7 บาท วิ่งกลับบ้านพร้อมพี่ๆ ด้วยความดีใจ ลืมมือที่เจ็บไปเลย กลับบ้าน แม่ยืน
>>รออยู่หน้าบ้าน ก็เอาเงิน 7 บาทยื่นให้แม่  ตอนนั้นร้องไห้ ไม่รู้หรอก..เห็นแม่ร้องก็ร้องตาม แม่เอามือ
>>ไปจูบ..แล้วเช็ดเลือดที่มันซิบๆอยู่ในมือ..แม่บอก พรุ่งนี้ไม่ต้องไปรับจ้างแล้ว แค่นั้น.. หลังจากวันนั้น 3
>>คนพี่น้อง เริ่มคิดเราจะทำไงให้ได้เงิน เราก็ไม่รู้หรอก ตามพี่ไปเรื่อยๆ ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ก็ไปรับ
>>จ้างแกะกุ้งอันนี้สบายหน่อยเพราะไม่เจ็บมือ จนถึง 2 ทุ่ม เสาร์ อาทิตย์ ทำได้ทั้งวัน ไปตัดปลาปั๊กกัง
>>ตัด 1 กิโลได้ 50 สตางค์ ถ้าปลาไม่มี ก็ไปเก็บขวดพลาสติก ตามถังขยะขาย ถ้าวันไหนแม่หยุด ขนม
>>ข้าวเกรียบปากหม้อไปเดินขายตามบ้าน ถูกหมาไล่กัดบ้าง ถูกเจ้าของบ้านไล่บ้าง มีครั้งนึงที่ไปเก็บขยะ
>>ถูกเจ้าของบ้านจับตัว หาว่าเป็นเด็กจรจัดไปขโมยของเค้า สรูปก็คือ วันนั้นขวดพลาสติกที่เก็บได้ถูกยึดไป
>>หมดเลย 3 คนพี่น้อง เดินคอตกกลับบ้าน  แล้วหลังจากนั้นแม่ก็ไม่ให้เก็บอีก..ก็เป็นอย่างนี้ จนเราจบ
>>ป.6 พอขึ้น ม.1 แม่ออกมาขายอาหาร เพราะคิดว่าเงิน 50 ส่งลูกเรียนไม่ได้แน่ๆ อ้อ เราเป็นคน
>>เดียวที่ทางบ้านส่งเรียนหนังสือ พ่อเปลี่ยนมาเป็นออกเรือประมง...แล้วก็เปลี่ยนมาทำอวนเครื่องมือ
>>จับปลา....... ลูกๆ 3 คนตื่น ตี 3 ครึ่งเพื่อมาเป็นลูกมือแม่ในการเตรียมของขาย ช่วงเวลา 3 ปี
>>หลังจากนี้ชีวิตเปลี่ยน.... จากที่แม่ขายของวันแรกขาดทุน 119 บาทวันนี้แม่ได้กำไรวันละ 2500-3000
>>บาท พ่อที่เคยโดนโกงค่าถีบสามล้อ ในราคา 5 บาท ทุกวันนี้เป็นเจ้าของกิจการ(เครื่องมือจับปลา) ที่มี
>>กำไร เดือนละ มากกว่า 7 หมื่น พี่ชายพี่สาว ที่ไม่ได้เรียนหนังสือกลับไปเรียนแบบศึกษาผู้ใหญ่ มีการมี
>>งานเป็นหลักแหล่ง ทุกวันนี้ที่บ้าน มีรถ 4 คัน กะบะ 1 เก๋ง 2 และแวน อีก 1 มีข้าวของทุกอย่างครบ
>>(ซึ่งบางทีอาจจะเกินความจำเป็น) แล้วเด็กจากโรงเรียนวัด ที่ไม่เคยมีเสื้อและหนังสือ รองเท้าเป็น
>>ของตัวเอง ทุกวันนี้ จบปริญาตรี จากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ คณะศิลปศาสตร์ ทำงานเป็นนักข่าว มา
>>แล้ว 2 ปี ตอนนี้มีธุรกิจเล็กๆเป็นของตัวเอง และกำลังจะเรียนต่อ ป.โท...แร้ว
>>ปล. พ่อสอนเสมอว่าให้เป็น คนดี จนแค่ไหน อย่าอาย ถ้าจะอาย ก็อายที่เป็นคนไม่ดี พ่อบอก ทำดีสะสม
>>ไว้ แล้วเราจะมีความสุข  อย่างน้อย..ก็ที่หัวใจของเราเอง..
>>
>>
>

[carrera]

ความสุขอยู่ที่ใจ

[TABOO]

ความจนไม่ใช่สิ่งน่าอาย ไร้ความสามารถต่างหากที่น่าอาย

[submachine -รักในหลวง-]

คล้ายๆ ท่าน tabooครับ
ความจนไม่ใช่สิ่งน่าอาย การทำความชั่วต่างหากเป็นสิ่งน่าอาย

ถ้าอีตาLaw Enforcement เข้ามา คงบอก

ความจนไม่ใช่สิ่งน่าอาย การโกงประเทศชาติ น่าอายยิ่งกว่า

ซร้วบ..บ..บ..
แทนท่านLaw Enforcement
(ทำไม ผมไม่ได้รับเมล์ดีๆ อย่างนี้มั่งเนาะ)
 

[JarengkaBOW]

แซวเขาเดี๋ยวก็โดนแซวกลับหรอกท่าน

[ทัดมาลา ขอเป็นข้ารองพระบาททุกชาติไป]

ใครทำใครได้ครับพี่ณัฐ


[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[Nattapol]

คล้ายๆ ท่าน tabooครับ
ความจนไม่ใช่สิ่งน่าอาย การทำความชั่วต่างหากเป็นสิ่งน่าอาย

ถ้าอีตาLaw Enforcement เข้ามา คงบอก

ความจนไม่ใช่สิ่งน่าอาย การโกงประเทศชาติ น่าอายยิ่งกว่า

ซร้วบ..บ..บ..
แทนท่านLaw Enforcement
(ทำไม ผมไม่ได้รับเมล์ดีๆ อย่างนี้มั่งเนาะ)
 

......ท่าน Sub ฯ ได้แต่รูปแบบนี้ช่ายมั๊ย

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[submachine -รักในหลวง-]

รูปแบบที่ว่า..ท่านnattapol ส่งมาให้เองไม่ใช่เหรอ
(หลักฐาน พิสูจน์ที่ชื่อรูป )

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[Mr_Watt]

ขอบคุณครับ ที่นำสิ่งดีๆมาให้อ่าน 

[visith]

  ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ และภาพสวยๆ....

[rute - รักในหลวง]

  ชอบที่ภาพประกอบบทความนี่แหละคับ... 

[Nattapol]

> >วันแรกที่เข้าเรียนในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์  จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยผมพบเรื่องอัศจรรย์อย่างหนึ่ง
> >
> >เมื่อรุ่นพี่บางคนบอกว่า“การอดนอนเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการเรียนในคณะนี้”
> >
> >วันสุดท้ายในคณะนี้  ผมพบว่าตั้งแต่เรียนมาห้าปี ไม่เคยต้องอดนอนเลย ยกเว้นเมื่อต้องทำงานกลุ่ม
> >
> >ทั้งนี้มิใช่เพราะผมทำงานเร็วกว่าคนอื่น แต่เพราะผมไม่เชื่อในทัศนคตินั้น
> >
> >จึงพยายามพิสูจน์ว่ามันไม่จริง และพบว่า การวางแผนที่ดีแก้ปัญหาได้ทั้งหมดแม้แต่การสร้างสรรค์งานศิลปะ
> >
> >ที่น่าขันก็คือ น้อยคนที่อดนอนได้คะแนนดี
> >
> >ผมเป็นมนุษย์เงินเดือนมานานร่วมสามสิบปี  ห้าปีในนั้นผมทำงานในต่างประเทศ
> >
> >เมื่อกลับมาเมืองไทย ผมพบเรื่องอัศจรรย์อีกเรื่องหนึ่ง
> >
> >นั่นคือหลายคนมองการก้าวเท้าออกจากสำนักงานตรงเวลาเป็นเรื่องประหลาดที่สุดในโลก
>
> >ผมรู้ความจริงภายหลังว่า  คนจำนวนมากไม่ยอมออกจากสำนักงานตรงเวลาเพื่อแสดงให้เจ้านายเห็นว่า
ตนเองขยันขันแข็ง ยิ่งอยู่ดึก ยิ่งเป็นพนักงานตัวอย่าง เสียสละเพื่อองค์กรน่ายกย่องชมเชยบ่อยครั้งมีผลถึงการได้รับโบนัสตอนท้ายปี
> >
> >เนื่องจากเจ้านายมักเห็นหน้าเห็นตาใครคนนั้นหลังเวลาเลิกงานแล้วเสมอ
> >
> >หากไม่เคยทำงานในต่างประเทศมาก่อน ผมอาจเข้าร่วมวงไพบูลย์ “มาสายกลับดึก” ด้วย
> >แต่หลายปีในชีวิตการทำงานในประเทศที่มีประสิทธิภาพในการจัดการที่สุดทำให้เห็นค่าเวลาทุกนาทีในชีวิต
> >
> >ผมกลับมองว่าคนที่อยู่ดึกเป็นประจำคือพวกไร้ประสิทธิภาพไม่สามารถทำงานให้เสร็จทันเวลา จึงต้องอยู่ดึก
> >
> > ยิ่งทำงานมากชั่วโมงยิ่งแสดงถึงการทำงานโดยไม่มีการวางแผน  ไม่มองภาพรวม
> >
> >ลองคิดดู  การอยู่ดึกเพื่อทำงานพิเศษหนึ่งคืนหมายถึงค่าไฟฟ้าที่เพิ่มขึ้น
> >
> >เครื่องปรับอากาศทำงานมากขึ้น ค่าทะนุบำรุงสูงขึ้น  ผลกระทบต่อคนทำงานคือพักผ่อนน้อยกว่าที่ควรเป็น
> >
> >ยิ่งอยู่ดึก ประสิทธิภาพของงานในวันถัดไปยิ่งตกต่ำลง
> >
> >มือกระบี่ชั้นหนึ่งในแผ่นดินมองท่วงทีของศัตรูอย่างระวังตวัดกระบี่ในมือเพียงฉับเดียวก็เข่นฆ่าฝ่ายตรงข้าม
> >มือกระบี่ชั้นรองต้องประกระบี่ดังโคร้งเคร้งนานนับชั่วโมงราวกับอยากบอกโลกว่าข้าก็ใช้กระบี่นะโว้ย
> >
> >โลกรับรู้ แต่คมกระบี่ก็บิ่น  ต้องเสียเวลาลับกระบี่อีกหลายวัน
> >
> >งานดีอย่างเดียวไม่พอ  ต้องตรงเวลาด้วย งานดีไม่มีทางเกิดขึ้นตามยถากรรมหรืออารมณ์ขึ้นลง
> >
> >ไปจนถึงความหนาแน่นรัดกุมของกฎเกณฑ์ ตอกบัตร
> >
> >ปริมาณเวลาในการทำงานชิ้นหนึ่งไม่ได้เป็นสัดส่วนกับคุณภาพของผลงานเสมอไปบ่อยครั้งเป็นปฏิภาคกัน
> >
> >หลายครั้งงานที่ให้เวลาน้อย  กลับออกมาดีกว่างานที่ให้เวลามาก
> >
> >“คนเก่งไม่เรื่องมาก  คนฉลาดจริงไม่มากเรื่อง”
> >
> >“ทำงานเสร็จแล้วก็เลิก ไม่ต้องรอเทวดาบนสวรรค์วิมานมารับรู้เพราะถึงเวลานั้นเทวดาก็กลับบ้านไปแล้ว”
> >
> >
> >วินทร์  เลียววาริณ

[Ninja 19 + รักในหลวง +]

...............   แต่สมัยผมเรียน สถาปัตย์ ก็ทั้งอดนอน และนอนดึกประจำครับ  เพราะวิชาเรียนเกือบทุกวิชา อาจารย์ท่านจะให้เขียนแบบ เกือบทั้งหมด ...ดังนั้นหน้าตา เด็กถาปัตย์ สมัยเรียน แต่ละคนจึงดูเบลอๆ แบบคนไม่ได้นอน..555555555555555  แต่ขนาดงานเขียนแบบเยอะขนาดนั้น  ผมยังหาเวลาไปกินเหล้ากับเพื่อนได้เกือบทุกวัน.. ....บางที่เมาๆ ก็ยังต้องนั้งเขียนแบบวัด เพื่อส่งครู  ศิลปะวัดไทย เกือบกลายเป็นวัดเขมร..5555555555555..
 

[ออด]

ขอบคุณครับสำหรับบทความดี ๆ

[ออด]

...............   แต่สมัยผมเรียน สถาปัตย์ ก็ทั้งอดนอน และนอนดึกประจำครับ  เพราะวิชาเรียนเกือบทุกวิชา อาจารย์ท่านจะให้เขียนแบบ เกือบทั้งหมด ...ดังนั้นหน้าตา เด็กถาปัตย์ สมัยเรียน แต่ละคนจึงดูเบลอๆ แบบคนไม่ได้นอน..555555555555555  แต่ขนาดงานเขียนแบบเยอะขนาดนั้น  ผมยังหาเวลาไปกินเหล้ากับเพื่อนได้เกือบทุกวัน.. ....บางที่เมาๆ ก็ยังต้องนั้งเขียนแบบวัด เพื่อส่งครู  ศิลปะวัดไทย เกือบกลายเป็นวัดเขมร..5555555555555..
 

แต่ก่อนกินเหล้า เดี๋ยวนี้เลิกกินแล้วหรือครับ