เป็นระเบียบคำสั่งเขาสั่งให้นายทะเบียนใช้เป็นแนวทางปฏิบัติครับ
ผมเชื่อแน่ว่าหากฟ้องศาลปกครองเรื่อง เหตุผลในการขออนุญาตมีและใช้ปืน ผมว่านายทะเบียนชนะแน่นอนครับ
หากไม่เข้าใจ ไปเปิดพจนานุกรมคำว่า ดุลยพินิจ ครับ
เคยมีกรณีฟ้องศาลปกครองขอให้เพิกถอนคำสั่ง"ไม่อนุญาต" ของนายทะเบียนฯและคำสั่งมท.๑ในการยกอุทธรณ์ของผู้ขอฯ
คดีไปไม่ถึงที่สุดจนมีคำพิพากษาของศาล....เพราะนายทะเบียนฯเกิดเห็นใจผู้ขอขึ้นมาซะงั้น
นายทะเบียนฯให้ผู้ขอฯมาขอใหม่...แล้วรีบออกป.๓ให้.....ผู้ขอฯก็เลยต้องไปถอนฟ้อง..เหตุเพราะข้อเดือดร้อนเสียหายได้รับการเยียวยาแล้ว
ผู้ขอฯ...ถอนฟ้อง...เพราะเมื่อเดือดร้อนมาฟ้องศาล.... สิ้นเดือดร้อนแล้ว ก็ต้องแจ้ง......ถ้าทิ้งไว้....ก็เป็นภาระให้ศาล
ส่วนนายทะเบียนเองก็คงไม่อยากสู้ต่อ....เพราะเกรงจะชนะ
คำ"ดุลยพินิจ" ผมไปเปิดพจนานุกรมตามที่แนะนำ....พบนิยามว่า....."การวินิจฉัยที่เห็นสมควร"......ก็ไม่ได้ความเข้าใจชัดแจ้งนัก
ผมเลยต้องไปเปิดกฎหมายปกครองต่อ....พบว่าการใช้ดุลพินิจในการออกคำสั่งทางปกครองต้องประกอบด้วยข้อเท็จจริงและข้อกฎหมาย
พบว่าพวก"ระเบียบคำสั่งเขาสั่งให้นายทะเบียนใช้เป็นแนวทางปฏิบัติ" ....... เป็นกรอบ(การใช้ดุลยพินิจ)มาบังคับนายทะเบียนฯ
บังคับได้แต่นายทะเบียนฯ มาใช้เป็นคำสั่งบังคับประชาชนไม่ได้....เพราะระเบียบฯไม่ใช่กฎหมาย :
คำสั่งนายทะเบียนฯ"สั้น๑ยาว๑"จึงน่าจะเป็นการใช้ดุลพินิจ ที่ไม่มีข้อกฎหมายรองรับ..... ไม่เป็นคำสั่งทางปกครองที่ถูกต้องชอบธรรม
