รู้ว่าเขา "รัก"...ก็สายเสียแล้ว

[Nattapol]

>> > พบจบสายก็ตัดไปฉันโทรกลับไปที่เบอร์นั้นปรากฏว่าเป็นเบอร์สาธารณะ
>> >>> > พอฉันมาถึงที่บริษัทบนโต๊ะทำงานฉันมีดอกกุหลาบสีขาววางไว้เช่นทุกวัน
>> >>> > แต่วันนี้มีหีบเพลงรูปเด็กผู้หญิงน่ารักวางไว้ด้วย
>> > ฉันไขลานหีบเพลงนั้น
>> > เพลงที่เปล่งออกมาเป็นเพลงและเสียงเดียวกันกับที่ฉันรับโทรศัพท์
>> >>> > ฉันยิ้มออกมาและอดคิดถึงความน่ารักของอนันต์ไม่ได้
>> >>> > ว่าเขาช่างโรแมนติกอะไรเช่นนี้
>> > ตอนเย็นเราเป็นไปเที่ยวกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง อย่างสุกสนาน
>> >>> > พอเลิกงานขณะที่กำลังจะแยกย้ายกันกลับ
>> > อนันต์เดินเข้ามาหาฉันพร้อมกล่องของขวัญในมือ
>> > เขาก็อวยพรวันเกิดให้ฉันพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญนั้นให้
>> >>> > ฉันมีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย ก็เลยถามอนันต์เรื่องหีบเพลงเมื่อเช้า
>> >>> > แต่เขากลับปฏิเสธว่าเขาไม่รู้เรื่อง ฉันกลับมาบ้านพร้อมความสงสัย
>> >>> > ฉันนั่งพินิจพิเคราะห์เจ้าหีบเพลงอันนั้น
>> > แต่ฉันก็คิดไม่ออกว่าเป็นของใครจริงๆ
>> > แล้วในบริษัทมีคนมาจีบฉันหลายคนก็จริงอยู่
>> > แต่ตั้งแต่ฉันคบกับอนันต์ หนุ่มๆ พวกนั้นก็ล่าถอยกันไปหมด
>> >>> >>> > จนปีใหม่ฉันได้รับการ์ดอวยพรในลักษณะมาวางไว้คู่กับดอกกุหลาบสีขาวเช่นเดิม
>> >>> > มีข้อความที่ทำให้ฉันสงสัยมากขึ้นอีก ในการ์ดนั้นมีข้อความว่า
>> >>> > "คุณอย่ารู้เลยว่าผมเป็นใคร รู้เพียงว่าผมไม่มีเจตนาร้ายต่อคุณ
>> >>> > ขอให้คุณมีความสุขมากๆ ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน

[Nattapol]

>> > มีความสุขกับคนที่คุณรัก ปรารถนาดี สายลม"
>> >>> > ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะต้องหาตัวเจ้าของกุหลาบสีขาวและการ์ดนี้ให้ได้
>> >>> > วันรุ่งขึ้นฉันมาทำงานเช้ากว่าทุกวันและแอบไปนั่งที่โต๊ะทำงานเพื่อน
>> >>> > โดยหลบอยู่หลังพาร์ติชั่นโต๊ะทำงานของเพื่อน
>> >>> > และสิ่งที่ฉันเห็นก็คือผู้ชายคนนั้น
>> >>> > นายบื้อนั่นเองเขาเดินมามองซ้ายมองขวาพร้อมล้วงเอาดอกกุหลาบสีขาว
>> >>> > ออกจากกระเป๋าเอกสารของเขามาวางไว้บนโต๊ะทำงานของฉัน
>> > ฉันโกรธมากฉันลุกขึ้นและเรียกชื่อเขา
>> > เขาตกใจแต่กลับไม่วิ่งหนีไปยืนรอจนฉันเดินเข้าไปใกล้
>> > ฉันถามเขาว่าทำอย่างนี้ทำไมด้วยน้ำเสียงโกรธอย่างเต็มที่
>> > เขาก้มหน้าลงและพูดกับฉันว่า
>> > "ผมขอโทษนะ ถ้าสิ่งที่ผมทำมันทำให้คุณรำคาญ
>> > ผม…ผมแค่อยากทำอะไรให้คุณรู้สึกดีแค่นั้นเอง
>> > ผมรู้ตัวเองดีว่าไม่คู่ควรหรือเหมาะสมกับคุณ
>> > แต่นี่มันเป็นเรื่องของจิตใจ ผมรักคุณ
>> > แต่ผมก็ไม่ต้องการหรือเรียกร้องให้คุณมารักผม
>> > หัวใจคุณเป็นของคุณผมบังคับไม่ได้
>> > เช่นกันนี่ก็หัวใจผมคุณจะห้ามไม่ให้ผมรักคุณผมก็ทำไม่ได้
>> >>> > ผมไม่มีอะไรต่ออะไรมามอบให้คุณได้อย่างคนอื่น
>> > ผมจะมีก็แค่ความหวังดีให้ ถ้าคุณคิดว่ามันผิด
>> > ผมก็ขอโทษและจะไม่มีเหตุการณ์อย่างนี้อีก"
>> > เขาพูดจบเขาก็เก็บดอกกุหลาบนั่นไว้ในกระเป๋าแล้วเดินออกไป
>> >>> > หลังจากวันนั้นก็ไม่มีดอกกุหลาบสีขาวบนโต๊ะฉันอีก
>> > ฉันขอให้ผู้จัดการฉันเปลี่ยนเจ้าหน้าที่ฝ่ายผลิตภัณฑ์คนใหม่
>> >>> > ฉันจึงไม่เจอหน้านายบื้อนั่นอีก
>> >>> > จะมีก็บางครั้งที่เจอแต่เขาก็จะเป็นฝ่ายหลบหน้าฉันตลอด

[Nattapol]

>> > จนวันหนึ่งฉันตั้งใจลางานช่วงบ่ายครึ่งวันเพื่อไปดูหนังกับอนันต์
>> >>> > พอพักเที่ยงฉันก็ออกไปทานข้าวเที่ยงกับอนันต์ แล้วก็ไปดูหนังกันต่อ
>> >>> > ก่อนเข้าโรงหนังฉันปิดโทรศัพท์มือถือ
>> >>> > หนังสนุกมากหรือเพราะฉันมากับอนันต์ก็ไม่รู้ทุกอย่างก็เลยดูดีไปหมด
>> >>> > พอหนังจบอนันต์ก็มาส่งฉันที่บ้าน
>> > อนันต์กลับไปแล้วฉันก็เดินเข้ามาในบ้าน
>> > บ้านของฉันเงียบจัง
>> > แม่และน้องชายไม่อยู่
>> > ฉันจึงโทรไปหาน้องชาย
>> > น้ำตาของฉันก็ไหลออกมา
>> > แม่ของฉันล้มป่วยด้วยโรคหัวใจ ซึ่งเรื้อรังมานานมาก
>> > หมอเคยบอกให้ผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ
>> > แต่ทางโรงพยาบาลก็ยังหาหัวใจจากผู้บริจาคไม่ได้
>>>และที่มีก็เปลี่ยนกันไม่ได้
>> >>> > จนถึงวันนี้ ฉันงงไปหมด รู้ตัวอีกทีฉันก็มาถึงที่โรงพยาบาล
>> >>> > น้องชายฉันวิ่งมากอดฉันไว้
>> >>> > และบอกกับฉันว่าเมื่อซักครู่มีอุบัติเหตุมีคนเสียชีวิตด้วย
>> >>> >>> และคนที่เสียชีวิตนั้นก็ยื่นความประสงค์ที่จะบริจาคอวัยวะไว้กับโรงพยาบาลด้วย
>> >>> > หมอกำลัง เช็คกันว่าจะเปลี่ยนให้แม่ได้หรือเปล่า
>> >>> > ฉันนั่งรอผลอยู่หน้าห้องผ่าตัดกับน้องชายด้วยความหวัง
>> >>> > แต่กระนั้นฉันกับน้องก็ยังร้องไห้อยู่ด้วยความเป็นห่วงแม่
>> >>> > หมอเดินออกมาและบอกกับเราว่าหัวใจจากผู้ตายสามารถเข้ากับแม่ได้

[Nattapol]

>> > ฉันดีใจมาก ยิ้มทั้งน้ำตา แม่ฉันกำลังจะหาย แม่ฉันกำลังจะหาย
>> >>> > หัวใจฉันบอกฉันย้ำๆ อยู่อย่างนั้น
>> >>> > การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี
>> > แม่เข้าพักที่ห้องผู้ป่วยในแล้วฉันกับน้องเข้าไปดูอาการแม่
>> >>> >>> แล้วก็กลับบ้านเพื่อที่ฉันจะได้ไปเตรียมของมานอนเฝ้าแม่และให้น้องชายอยู่บ้าน
>> >>> > ระหว่างขับรถกลับบ้านฉันจึงถามน้องชายว่าพาแม่มาโรงพยาบาลอย่างไร
>> >>> > น้องฉันตอบว่าโทรหาฉันตอนที่แม่ป่วยแต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ
>> >>> > เลยโทรไปที่บริษัทหลายครั้ง
>> > เพื่อนของฉันรับและมารับแม่ฉันไปโรงพยาบาล
>> > ฉันเลยถามว่าเพื่อนคนนั้นชื่ออะไร ทำไมไม่เห็นโทรบอกฉันเลย
>> > น้องชายฉันบอกว่า เพื่อฉันเป็นผู้ชายชื่อ ปัญทัตน์
>> >>> > ฉันแปลกใจมากว่านายบื้อนั่นรับโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานฉันได้อย่างไร
>> >>> > และที่สำคัญเขาขับรถมารับ แม่กับน้องฉันได้อย่างไร
>> >>> > แต่อย่างไรเสียพรุ่งนี้ฉันตั้งใจจะไปขอบคุณเขา
>> >>> > และคงต้องขอโทษเขากับเรื่องที่ผ่านๆ มา
>> >>> > เช้าวันรุ่งขึ้นฉันไปทำงาน บนโต๊ะทำงานมีกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งเขียนไว้ว่า
>> >>> > "ขอโทษที่รับโทรศัพท์คุณโดยไม่ขออนุญาต
>> > พอดีผมผ่านมาเห็นว่าดังหลายครั้ง แม่คุณป่วยอยู่โรงพยาบาล…ครับ"
>> >>> > ช่วงสายฉันเดินไปที่แผนกเขาแต่ไม่พบ ฉันจึงถามเพื่อนร่วมงานเขาคนหนึ่ง
>> >>> > คำตอบที่ได้ฉันนั้นทำให้น้ำตาฉันคลอหน่วย อย่างที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจ

[Nattapol]

>> > เขา…เขาเสียชีวิตใกล้ๆ กับโรงพยาบาลที่แม่ฉันรักษาตัวอยู่
>> >>> > เขาหัดขับรถได้ไม่นาน นั่นคือสิ่งที่ฉันรู้จากเพื่อนของเขา
>> >>> > ฉันถามเพื่อนเขาว่าศพเขาตั้งอยู่ที่วัดไหน
>> >>> > เพื่อนเขาบอกว่า ศพของเขาอยู่ที่โรงพยาบาล
>> >>> > เขาบริจาคร่างกายให้ไว้กับโรงพยาบาลตั้งแต่ก่อนตาย
>> >>> > อนุสติฉันดึงเรื่องราวมาปะติดปะต่อกัน
>> >>> > ฉันรีบขับรถไปโรงพยาบาล สอบถามเรื่องอุบัติเหตุเมื่อวาน ใช่เขาจริงๆ
>> >>> > ฉันจึงไปถามหมอที่รักษาแม่ฉันว่าหัวใจที่เปลี่ยนให้แม่เป็นของใคร
>> >>> > หมอตอบว่าไม่สามารถบอกได้ แต่ฉันคิดว่ามันคงไม่ผิดจากที่ฉันคิดไว้
>> >>> > หัวใจที่เปลี่ยนให้แม่ฉันเป็นของเขาคนนั้นอย่างแน่นอน
>> >>> > ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงของแม่มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
>> >>> > ภาพของเขาเสียงของเขาก้องอยู่ในจิตใจฉัน
>> >>> > น้ำตามันไหลออกมา ออกมาอย่างที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อน
>> >>> > ไม่มีเขาคนนั้นอีกแล้ว ฉันเองคงไม่มีสิทธิแม้แต่คำว่าขอโทษ หรือขอบคุณ
>> >>> >>> > หลายวันต่อมามีเจ้าหน้าที่บริษัทประกันมาติดต่อฉัน
>> >>> > เรื่องสิทธิในการขอรับเบี้ยประกันจากผู้ชายที่ชื่อ ปัญทัตน์
>> >>> > เขาเลือกที่จะให้ฉันเป็นผู้รับเบี้ยประกันของเขา

[Nattapol]

>> > หลังจากที่ฉันติดต่อจัดการกับเงินประกันของเขา
>> >>> > ฉันก็นำเงินจำนวนนั้นไปบริจาคให้กับมูลนิธิต่างๆ
>> > เท่าที่ฉันรู้จักในนามของเขา
>> > บางส่วนฉันก็เอาไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้เขา
>> > หลังจากวันนั้นมาฉันก็พยายามที่จะสืบค้นเรื่องราวเกี่ยวกับตัวของเขา
>> >>> > ข้อมูลที่ฉันได้มาเป็นสิ่งที่ฉันเองต้องยอมรับว่า
>> >>> > คนคนนี้เป็นที่สุดของสุภาพบุรุษ ที่สุดของนักสู้ชีวิต
>> >>> > พ่อกับแม่ของเขาแยกทางกัน เขาเองอยู่กับยาย
>> >>> > เรียนเก่งได้ทุนเรื่อยมา
>> > หลังจากยายเสียเขาก็ไม่มีพี่น้องหรือญาติที่ไหน
>> > เขาเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีกับทุกๆ คน ทุกคนเสียใจกับการจากไปของเขา
>> > ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ให้ที่คงไม่มีวันได้รับคืนเลย
>> >>> > ฉันได้บันทึกของเขาจากเพื่อนสนิทของเขาคนหนึ่ง
>> > มีข้อความหนึ่งในบันทึกนั้น
>> > เขาเขียนถึงวันที่ฉันจับได้ว่าเขาเป็นคนส่งดอกกุหลาบให้ฉัน
>> >>> > เนื้อความในหน้านั้นเขียนไว้อย่างปวดร้าว และทุกๆ
>> > หน้าจะมีเรื่องราวของฉัน
>> > และก็เกือบจะทุกๆ
>> > หน้าที่เขามักจะย้ำตัวเองเสมอว่า
>> > "ผมรักคุณนะแต่ผมไม่คู่ควรคุณหรอก ชีวิตผมมันไม่เคยสมบูรณ์
>> > หากชีวิตที่ไม่เติมเต็มของผม มันพอที่จะเติมเต็มให้คุณได้ผมยินดีเสมอ"
>> >>> > ฉันอดที่จะร้องไห้ไม่ได้ทุกครั้งที่อ่านบันทึกของเขา
>> >>> > แต่ฉันก็อ่านมันทุกๆ วันและตลอดไป
>> >>> >>> > วันนี้แม่ของฉันหายเป็นปรกติแล้ว
>> > แม่มักพูดถึงเจ้าของหัวใจที่บริจาคให้ว่าใครหนอ

[Nattapol]

>> > ฉันอยากตอบแม่จังเลยว่าเขาเป็นใคร
>> > แต่ฉันไม่อยากให้แม่รับรู้เรื่องราวเหล่านั้น
>> > ฉันได้แต่กอดแม่ทุกครั้งที่แม่พูดถึง
>> > เพราะอย่างน้อยฉันก็กอดหัวใจอีกดวงหนึ่งไว้ด้วย
>> > กอดเพื่อให้คำว่าฉันขอโทษ ฉันรักเธอ ซึมผ่านไปหาเจ้าของหัวใจ
>> > ที่อยู่ข้ามไป ณ.ที่ใดที่หนึ่ง ซึ่งไม่มีวันกลับมา

********   จบบริบูรณ์   **************

[Nattapol]

........................................

[Virus]

เหมือนเคยอ่านค่ะ

[PU45™]

ขอบคุณครับคุณณัฐพล  ......... ทำไมเวลาจะบอกความในใจให้คนที่เราชอบนี่ช่างยากเย็นเสียจริงๆ

[วัฒน์]

   ขอบคุณลุงณัฐ ครับ

ขอบคุณครับคุณณัฐพล ......... ทำไมเวลาจะบอกความในใจให้คนที่เราชอบนี่ช่างยากเย็นเสียจริงๆ

  แล้วเวลาบอกกับแฟนคนปัจจุบันว่าเราไปไหน ตอนที่เมื่อต้นปี 49 ที่ห้องอาหารโรงแรมนารายณ์ ล่ะพี่ปู ยากมั๊ย....พลาดพลั๊งอาจถึงตาย....

[หินเหล็กไฟ]

ถ้ามันบอกรักยากนักก็ให้มันตายซะ

[Nakin]

อู้ย    ............    มีเรื่องความรักแบบซึ้ง ๆ  บีบหัวใจ    ...........    มาให้อ่าน    อีกแล้ว       

ขอบคุณครับ    ........    ชอบมาก      

[Nattapol]

อู้ย    ............    มีเรื่องความรักแบบซึ้ง ๆ  บีบหัวใจ    ........... มาให้อ่าน    อีกแล้ว

ขอบคุณครับ    ........    ชอบมาก   

  พี่Nakin   ชอบจริงๆ หงะ............ผมมีอีกเพียบ ( เก็บมาจากอีเมล์แหละพี่ )

[Nakin]

ชอบจริง ๆ  ครับ    .......        

ขอบคุณล่วงหน้าครับ