นิยายครับ ไม่มีชื่อเรื่อง (ห้ามอ่านฟรี กรุณาแสดงความเห็น หุ หุ)

.....ใครๆก็เรียกผมว่า " เฮีย " ทั้งนั้นแหล่ะ แต่ก็ดีแล้ว คนอื่นๆจะได้ไม่รู้จักชื่อผม หุหุ
อาชีพผมเหรอครับ ค้าขายสิ่งของที่คนต้องการ ทุกอย่างนั่นแหล่ะครับ ประเภทที่ว่า
น้องอยากได้อะไรบอกมา เดี๋ยวเฮียจัดให้ จะบอกว่าไม้จิ้มฟันยันเรือรบ ก็จะเป็นการ
โอ้อวดจนเกินไป เดี๋ยวคุณๆท่านๆจะพลอยมาหมั่นไส้ " เฮีย " ได้ เอิ๊ก ๆ

.....ช่วงหลังๆมานี่เศรษฐกิจย่ำแย่ พลอยทำให้สภาพคล่องทางการเงินของผมพลอย
ติดๆขัดๆไปด้วย ก็อย่างว่าล่ะครับ การทำมาค้าขายมันก็มีขึ้นมีลง ตามเศรษฐกิจของ
การเมืองทั้งในและนอกประเทศ เมื่อไหร่มันจะถึงช่วงขาขึ้นของผมซะทีนะ รอดๆๆๆๆ
แล้วก็รอ แต่ไอ้ดอกเบี้ยธนาคาร ค่าผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ค่าอาบน้ำนอกบ้าน ค่ากิ๊ก ค่า
จิปาถะ มันก็ไม่รอผมซะนี่ เฮ้อคิดแล้วก็ปวดหัว

......ตอนนี้ทางรอดของผมคือขายทรัพย์สิน ที่ไม่จำเป็นออกไปเสียบ้าง ไม่ได้ปลี่ยน
แปลงทรัพย์สินให้เป็นทุนหรอกนะ แต่เอาไป " โปะ " แล้วก็โปะ หนี้สินที่รุงรังของผม
ที่มันรกรุงรัง ปัดกวาด ให้สถานะการเงินของผมมันลื่นไหลไปได้ตลอดรอดฝั่งก็พอ
ไอ้ทรัพย์สินที่ไม่จำเป็นของผมน่ะเหรอ อะไรมันจะมีค่าไปมากกว่าปืนหล่ะ โอ้โหตอนที่
ซื้อมาน่ะเหรอ กระบอกนึงไม่กี่หมื่นหรอก เวลาขอก็แสนจะลำบาก อ้อนวอนเจ้านาย
สารพัดเหตุผล เอามาเพื่อป้องกันทรัพย์สิน เอามาเพื่อการกีฬา เอามาเพื่อการสะสม
แต่มีใครเคยคิดมั้ยล่ะครับ ว่าจะเอามาเป็นหลักทรัพย์ในวันข้างหน้า เมื่อก่อนตอนผม
สภาพคล่องดีๆแหมเก็บเกือบ 10 กระบอก ตอนนี้เหลืออยู่แค่กระบอกเดียว เอาไว้ให้
อุ่นใจยามคับขัน เอาครับอารัมภบท มาตั้งนาน มาฟังเรื่องของ " เฮีย " ดีกว่า หุหุ

.....หลังจากผมขายปืนกระบอกรองสุดท้ายไปได้ไม่นาน ผมได้มีโอกาสไปเที่ยวบ้าน
ของลูกน้องแถวจังหวัดชายแดน ผมไม่ขอเอ่ยนามนะครับ เดี๋ยวคนให้พื้นที่จะออกมา
ตะโกนด่า " ไอ้เฮียนี่ " ผมขี้เกียจนั่งสะดุ้งเช้า สะดุ้งเย็น กลายเป็นกุ้งเต้นแกล้มเหล้า
วันที่ผมไปบังเอิญพอดีมันตรงกับช่วงที่ มีพรรคพวกของลูกน้องมันมาเที่ยวบ้านมัน
หลังจากทำความรู้จัก กันในวงสุราที่นำมาเลี้ยงดูปูเสื่อ ไอ้เจ้าเพื่อนลูกน้องมันก็ควัก
วัตถุสีดำออกมาจากเอว เล่นเอาผมแทบลุกวิ่งออกจากวงไม่ทัน

.....ปืนครับมันเป็นคือปืน ก็มันดันเอามาชี้หน้าผมน่ะซิ ไอ้เด็กเวร เล่น " เฮีย "แทบ
ฉี่รดกางเกง ดีนะที่ตกใจจนก้าวขาไม่ออก ไม่งั้นหมดฟอร์มแน่ๆเลยครับ ดีนะครับ
ที่มันไม่ได้ประสงค์ร้ายกับผม เพียงแค่มันอยากได้เงินไปเที่ยว ไปกินตามประสา
วัยรุ่น " เฮียช่วยผมหน่อยผมอยากได้เงินใช้ ผมขายให้เฮียถูกๆ " มันกล่าวด้วย
สีหน้าอ้อนวอน " เฮ้ยแล้วเอ็งไปเอามาจากไหนวะ มีทะเบียนหรือเปล่า " ผมถาม
มันด้วยสีหน้าจริงจัง " ไม่มีหรอกเฮีย ผมได้มาจากฝั่งโน้น ผมข้ามไปๆมาๆบ่อย
ชาวบ้านฝั่งโน้น มันเลยขายให้ถูกๆ ตอนนี้ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม สู้เอาเงินไปเที่ยว
ดีกว่า " น้ำเสียงมันขอความเห็นใจ " แล้วมันมีเยอะมั้ยวะ " ผมถามไปอย่างนั้น
"โอ้ย เฮียมันมีกันทุกบ้านแหล่ะ ฝังดินไว้ซะส่วนใหญ่มันว่าตกค้างมาจากสงคราม "
มันบอกอย่างคุยโว้

.....และแล้วความคิดผมมันก็แล่นขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ถ้ามีเยอะอย่างที่มันว่าจริง
งานนี้คงทำกำไรให้ได้พอที่จะทำให้สภาพคล่องของผมกลับมาดีดังเดิมได้อย่างง่ายดาย
แผนการชั่วร้ายในสมองอันแยบยลของผมก็เกิดขึ้น ตรงวงเหล้านั่นเอง หุ หุ เอิ๊ก เอิ๊ก

.....ก่อนกลับจากบ้านลูกน้องวันนั้น ผมได้รับปืนเถื่อนมา 4 กระบอกในราคาไม่ถึงหมื่น
ภายในไม่กี่วันปืนเหล่านั้นก็ถูกขายไปอย่างง่ายดาย ซึ่งลูกน้องของผมมันก็ได้รับส่วนแบ่ง
จากค่าสินค้าเถื่อนเหล่านั้น มันเป็นกำไรที่งดงามมากจริงๆ หลังจากของล๊อตแล้วล๊อตเล่า
เข้ามาแล้วก็ออกไปอย่างรวดเร็ว ผมไม่เคยคิดถึงผลที่จะตามมาอีกหลายๆอย่าง ผมไม่สนใจ
หรอกว่าปืนมันจะไปตกอยู่กับใคร ใครจะเอาไปยิงใคร ใครจะเอาไปปล้นใคร ใครจะเอาทำ
อะไรผมก็ไม่สน ผมมักคิดในแง่ดีเสมอว่า มันอาจตกไปอยู่ในมือของแก๊งค์มอเตอร์ไซด์ที่คอย
จะห่ำหั่นกันเองระหว่างแก๊งค์ ดีซะอีกให้มันฆ่ากันเอง จะได้หมดๆไปซะที หรือไปอยู่ในมือชาวไร่
ชาวสวนที่อยากจะมีไว้ป้องกันบ้านเรือน เฝ้าเรือกสวนไร่นา เพราะถ้าทำถูกกฏหมายมันก็ช่าง
ยากเย็นเสียเหลือเกินสำหรับเขาเหล่านั้น .....

.....เดือนถัดมาหลังจากที่การค้าปืนเถื่อนของผมผ่านไปได้ฉลุย ไม่ว่าจะเป็นฐานะ
ทางการเงิน การค้าขาย ผมดีขึ้นเป็นลำดับ ผมกำลังคิดว่าจะเลิก พอกันทีสำนึกในด้านดี
มันมาเตือนผมอีกครั้งหนึ่ง เอาน่าที่แล้วๆมาถือเสียว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นและผมก็จะไม่ทำมันอีก
แต่ตอนนี้มันเหลือปืนเถือนอีกกระบอก จะทิ้งก็เสียดาย ผมรอลูกค้าคนสุดท้ายที่จะมาเอา
ความเลวร้ายออกไปจากตัวผม เพื่อทีผมจะกลับมาเป็นคนดีอีกครั้ง

.....บ่ายวันหนึ่ง " ไอ้เบิ้ม " เด็กวัยรุ่นจอมซ่าแถวบ้านของผม มันมาขอซื้อปืนจากผม หุ หุ
ผมหัวเราะในใจ มาแล้วอิสรภาพ ความเป็นคนดีครั้งใหม่ของผมกำลังจะเริ่มแล้ว ผมไม่ถามมันสักคำ
ว่ามันจะเอาปืนไปทำอะไร ผมขายมันในราคาพิเศษ แถมกระสุนให้มันไปอีกจำนวนหนึ่ง
มันขอบอก ขอบใจผมเป็นการใหญ่ แล้วมันก็หายหน้าไป วันนี้ต้องฉลองความอิสรภาพซะแล้ว
ผมบอกกับตัวเองตกเย็นผมสั่ง อาหารหน้าปากซอยมาชุดใหญ่ เปิดเหล้าสีอำพันในขวดหรู
พร้อมเรียกลุกน้องคนสนิท ที่หลงทำความชั่วกับผมมานาน คืนนั้นสุราและอาหารช่างอร่อย
เหลือเกิน ผมดื่มกินเสียจนเต็มที่ เพื่อฉลองอิสรภาพของผมที่ผมเป็นคนขังมันไว้มานาน ตกดึก
ผมเมาแทบจะเดินไม่ไหว แต่ก็ยังมีสติพอที่จะเก็บข้าวของ ส่วนลูกน้องคนสนิทของผมนะเหรอ
มันสลบคาแก้วไปแล้ว หลังจากเงอะงะอยู่กับการเก็บของของ ผมเตรียมตัวปิดบ้าน ผมได้ยินเสียง
รถมอเตอร์ไซด์ขับมาจอดหน้าบ้าน ผมหันไปทางที่มาของเสียอย่างแปลกใจ

..... "ไอ้เบิ้ม " ซ้อนมอเตอร์ไซด์มากับชายวัยรุ่น รุ่นราวคราวเดียวกับมัน ผมไม่เเปลกใจซักเท่าไหร่
เพราะเมื่อตอนบ่ายผมเพ่งจะพบกับมัน ผมคิดว่ามันคงมาเรื่องปืนที่มันซื้อไป " เฮีย "มันเรียกผม
เหมือนทุกครั้งที่เคยพบหน้ากัน " มีอะไรวะ มาจนดึกป่านนี้ " ผมร้องถามมันพร้อมกับเดินไปหามัน
สิ่งไม่คาดฝันสำหรับผมก็เกิดขึ้น มันชักปืนพกที่ผมขายให้มันจ้องมาที่ผม " เฮียช่วงนี้เงินทองขาดมือว่ะ "
มันพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร เพื่อนมันอีกคนที่ ลงมาจากรถพร้อมกับเดนเลียบๆมาข้างๆผม มันล๊อค
คอผมและชักปืนจ่อที่หัวผม ผมสังเกตเห็นว่า ไอ้คนที่มันล๊อคคอผมนี่มันก็เคยมาซื้อปืนที่ผมนั่นเอง
" เฮ้ยไอ้เบิ้ม เอ็งอย่าล้อเล่นใจเย็นๆมีไรค่อยๆพูดกัน " ผมพยายามทำใจดีสู้เสือ แต่สิ่งที่มันทำกลับตรงกันข้าม
มันเข้ามาใช้กุญเมือถูกๆที่มีขายกันกลาดเกลื่อนล๊อคข้อมือผมไว้ด้านหลัง พร้อมเตะขาผมจนล้มคว่ำลงไปกอง
ผมพยายลองมองไปทางไอ้ลูกน้องตัวดีที่มันเมาหลับไปแล้ว เสียงกรนดังมาเป็นระยะๆ เพื่อนไอ้เบิ้มเอา
สก๊อตเทปขนาดใหญ่มาปิดปากผมไว้ พร้อมกับเดินไปทางลูกน้องผม จับมันพันธนาการไม่ต่างจากผม
มันสองคนอุ้มผมเข้ามาในบ้าน พร้อมขึ้นไปรื้อค้นทรัพย์สินบนบ้าน ไม่นานนักมันสองคนลงมาพร้อมกับ
ค้นหาสิ่งของที่มันต้องการที่โต๊ะทำงานด้านล่างแต่มันยังรู้จักผมน้อยไป ด้วยความที่มันรีบร้อนเพื่อนไอ้เบิ้ม
มันใส่กุญแจมือผมหลวมไปข้างหนึ่ง ทำให้ผมดิ้นหลุดออกมาจากพันธนาการ ผมแอบไปหยิบปืนกระบอกสุดท้าย
ที่ผมเคยกล่าวไว้ตั้งแต่ต้น นำมาไว้ในมือ พร้อมกับลงมานอนหมอบที่เดิม

.......ช่วงจังหวะที่เพื่อนไอ้เบิ้มมันมันเผลอเพราะกำลังรื้อค้นสิ่งของที่โต๊ะทำงานนั้น ผมก็ยกปืนขึ้นยิงมันทันที
พร้อมกับที่มันหันมาเห็นผมพอดี ปัง....ปัง....เสียงปืนในมือผมดังขึ้นสองนัด และเสียงปืนของมันกับไอ้เบิ้ม
ก็ดัง ปัง ปัง ๆๆๆๆๆ......ผมรู้สึกเสียว และจุกบริเวณช่องท้อง และบริเวณเเขนซ้าย โดนครับผมโดนลูกปืนเข้าแล้ว
ผมพยายามรวบรวมกำลัง และสติสัมปะชัญญะ ขึ้นมาต่อสู้ด้วยความโกรธ แต่แล้วเรียวแรงและสติผมก็ดับวูบ
มืดสนิทไป .......

.....ผมตื่นขึ้นมาท่ามกลางแสงสีขาวในห้องของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ผมพยายามจะลุกขึ้นแต่กลับไม่สิ่งใดๆ
ในร่างกายตอบสนอง และแล้วผมก็หลับไปอีกพร้อมกับความอ่อนเพลีย ทุกๆวันผมมีเวลาตื่นขึ้นมาวันละครั้ง
พร้อมกับหลับไหลต่อด้วยฤิทธิ์ยา หลังจากนั้นประมาณ 2 สัปดาห์อาการผมเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ จนสามารถมองรอบๆข้าง
ได้แต่ความรู้สึกผมก็ยังเหมือนกับว่าตัวผมเองยังไม่มีเเรง สายระโยงระยางต่างในร่างกายผมเริ่มน้อยลง พร้อมกับผม
เริ่มมองเห็นสิ่งผิดปกติในตัวเอง คนที่เฝ้าผมกลับไมใช่ญาติ แต่งเป็นชายในชุดเครื่องแบบสีกากี พร้อมกับที่ขาผมมีโซ่ตรวน
ผมไม่สามารถขยับตัวหรือเปล่งเสียงได้ ผมเริ่มตกใจกับสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น แต่ไม่สามารถจะสอบถามใครได้ จนวันหนึ่ง

.....หมอพร้อมนายตำรวจสัญญาบัตร เดินเข้ามาที่เตียงผม คุณหมอเอ่ยแนะนำตัว ว่าเป็นเจ้าของไข้ของผม
พร้อมกับอธิบายสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นกับผม

" เฮียครับผมขอเเสดงความเสียใจด้วย สิ่งที่เกดขึ้นกับคุณนั้นมันเป็นเหตุสุดวิสัย คุณถูกยิงสองนัด
นัดที่ 1 เข้าที่ต้นแขนด้ายซ้าย แรงกระสุนทำให้เนื้อเยื่อและกระดูกโดนทำลายเสียหายมากเกินกว่า
ที่จะรักษาแขนคุณไว้ได้ หมอจึงจำเป็นต้องตัดแขนข้างซ้ายคุณทิ้ง ประการต่อมา กระสุนนัดที่ 2
ถูกเข้าที่หน้าท้องคุณ กระสุนนัดนั้นผ่านอวัยวะสำคัญของร่างกายหลายแห่ง ทำให้หมอต้องตัดอวัยวะภายใน
ของคุณออกไปอีกหลายชิ้น แต่มันยังไม่ร้ายแรงเท่ากับเท่ากับการที่กระสุนนัดนี้ ไปเจาะฝังที่กระดูกสันหลัง
ซึ่งมันทำลายเส้นประสาทต่างๆของคุณ ทำให้ร่างกายคุณเป็นอัมพาต ซึ่งหมอก็ไม่รู้ว่าเทคโนโลยีทางการแพทย์
จะสามารถรักษาคุณได้เมื่อไหร่ เรื่องที่หมอจะบอกคุณก็มีแค่นี้ครับ ส่วนเรื่องอื่นๆคงต้องให้สารวัตรคุยกับคุณเอง "

เมื่อหมอกล่าวจบ ก็พยักหน้าให้นายตำรวจที่อยู่ใกล้ๆ พร้อมกับขอตัวเดินจากไป ตอนนี้สิ่งที่ผมได้รับฟังจากปากหมอ
มันทำให้น้ำตาของผมไหลอาบหน้า ทำไมผมถึงไม่ตาย ต้องทนทุกทรมานเพราะอะไร ก่อนที่ผมจะคิดอะไรไปมากว่านั้น
เสียงของสารวัตรก็ดังขึ้น กลบห้วงภวังของผมจนหมดสิ้น

" เฮียไม่ต้องร้องไห้หรอกครับ มันเป็นกรรมที่เฮียก่อขึ้นเอง ซึ่งทางตำรวจสืบมานานแล้วว่าใครเป็นคนขายปืนเถื่อนเหล่านั้น
ให้กับพวกเดนสังคมทั้งหลาย ไปก่อคดีต่างๆ เฮียจำได้มั้ยว่าเฮียขายไปกี่กระบอก สิ่งที่เฮียทำลงไป มันทำให้สุจริตชน
หลายคนต้องมาทิ้งชีวิตกับปืนเถื่อนของเฮีย คืนนั้นผมได้รับแจ้งจากชาวบ้าน ว่าได้ยินเสียงปืนมาจากบ้านของเฮียเอง
เมื่อผมไปที่เกิดเหตุ ผมก็แทบไม่เชื่อสายตา ว่ามันจะเกิดเหตุร้ายเเรงกับเฮีย ไอ้เบิ้มกับเพื่อนมันโดนสายตรวจจับได้
พร้อมกับทรัพย์สินปล้นมาจากบ้านเฮีย เฮียคงเมาเพื่อนไอ้เบิ้มมันแค่โดนกระสุนถาก สีข้างบาดเจ็บไม่มากหรอก ไอ้เบิ้มมัน
หลบกระสุนเฮียได้ แต่ตอนนี้เฮียไม่ต้องกลัวมันสองคนกำลังชดใช้กรรมที่มันก่อขึ้นในคุกแล้ว แถมมันยังซัดทอดอีกว่า
มันทั้งสองคนมันมาซื้อปืนกับเฮีย ส่วนไอ้ลูกน้องคนสนิทเฮียมันโดนลูกหลงตายไปอย่างไม่รู้ตัวตั้งแต่วันเกิดเหตุแล้ว
แต่เฮียไม่ต้องห่วงหรอกครับ เรื่องขายปืนเถื่อนของเฮีย ผมตกลงกับผู้ใหญ่ในกรมแล้ว ว่าจะไม่ลงในบันทึกการจับกุม
เฮียไม่ต้องมีความผิดเรื่องนี้ เพราะผมไม่อยากให้เฮียไปเปลืองข้าวแดงในคุกน่ะ แถมต้องมีคนคอยดูแลอีกเปลืองงบ
ให้เฮียเป็นผู้เสียหาย เพราะผลกรรมที่เฮียทำไว้ มันย้อนกลับเข้ามาหาเฮียแล้ว เป็นไงล่ะปืนที่เฮียขายนี่คุณภาพมันใช้ได้
จริงๆ เฮียโดนเข้าไปเองรู้สึกอย่างไรบ้างครับ ที่ผมพูดมาทั้งหมดนี่ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้เฮียคิดมากนะ ผมแค่แจงรายละเอียด
สิ่งที่เฮียทำลงไป เมื่อเป็นเช่นนี้แแล้วผมจะปลดโซ่ตรวนออก และทุกๆอย่างก็สิ้นสุดกันที ผมคงต้องไปตามหา ตามจับ
ปืนเถื่อน อีกหลายๆกระบอกที่เฮียขายไป " แล้วสารวัตรก็เดินจากไป

......ตอนนี้น้ำตาผมไหลออกมาจนแห้งหมด มันจุกในอกและพยายามทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น ใช่ผมยอมรับผมกรรม
ของผมที่ทำขึ้นมา ผมไม่โทษใครหรอก และถ้าหากผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่ให้สิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นในชีวิตผม
ถึงตอนนี้แล้ว มันคงเเก้ไขอดีตไม่ได้อีกแล้ว ผมคิดรำพึงจนหลับไปอีกครั้ง......

เพิ่มเติม.....
ถ้าคุณๆท่านๆมีโอกาสเจอเฮียใน อวป gun.in.th Camfrog อย่าลืมทักทายเฮียกันบ้างนะครับ หุหุ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: นิยายครับ ไม่มีชื่อเรื่อง (ห้ามอ่านฟรี กรุณาแสดงความเห็น หุ หุ) (อ่าน 3567 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้