ปัญหาของการสื่อสารแบบผ่านตัวอักษรน่ะคับ...
ไม่เห็นกริยาท่าทาง ไม่เห็นสีหน้า ไม่ได้ยินน้ำเสียง...
บ่อยครั้งที่ทำให้เกิดอารมณ์เสียได้...
ทั้งๆที่อีกฝ่ายอาจไม่ได้ตั้งใจ หรืออาจแค่กระเซ้าเย้าแหย่...
ถือเป็นการฝึกขันติไปในตัวคับ...
ทำใจให้ร่มๆ อ่านแล้วไม่พอใจก็ถือว่าเป็นบททดสอบขันติของตัวเรา...
หวังว่าคงอ่านและทำความเข้าใจสิ่งที่ผมพยายามอธิบายนะคับ...
ข้อความของคุณหมอเป็นประโยชน์มาก (ไม่ได้แกล้งชมนะครับ) ผมอ่านแล้วคิดถึงตัวเองสมัยเป็นวัยรุ่นใจร้อนอยากรู้อยากได้อะไรต้องทันทีแล้วก็เพราะความใจร้อนไม่อดทนที่รู้ที่ได้มาก็ไม่ได้ดังใจ มาเริ่มใจเย็นลงเรื่อยๆ ตอนที่เริ่มยิงปืนและได้ผู้ฝึกสอนที่ดี ทุกวันนี้คิดเสมอว่าอะไรที่ไม่รู้ก็ค้นหาสอบถามผู้รู้ซึ่งไม่ได้ภายในวันเดียว เมื่อได้รู้แล้วหากมีใครถามและเป็นเรื่องที่รู้ก็ถ่ายทอดต่อเพราะไม่รู้ว่าหวงไปแล้วจะได้อะไร
ถึงวันสุดท้ายของชีวิตมาถึงให้อะไรใครไม่ได้อีกแล้ว สำหรับผม...
ร่างกายที่ไม่มีชีวิตก็ยังพอมีประโยชน์สำหรับนักศึกษา (เรื่องจริงผ่านเว๊บ) ไม่ได้พูดเล่น
ด้วยความเคารพครับ
