ถ้าเป็นผม ผมก็คงไม่ไปใกล้ดีที่สุดครับ ตรงไหนพวกนี้มันอยู่ ผมจะไปอยู่ให้ห่างที่สุดเลย
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ก็คงต้องไปฉะๆปะๆ กันหน่อย แต่ตอนนี้ไม่ไหวครับ ไม่ได้กลัวพวกเด็กนั่นนะครับ
แต่กลัวใจตัวเอง ถ้าเกิดทำอะไรไปคนข้างหลังไม่รู้จะอยู่กันยังไง
เร็วๆนี้ขับรถอยู่บนถนนตอนกลางคืนดีดี เจอรถกระบะจ่อท้าย ทั้งๆที่ถนนมันฝั่งละสองเลน ไอ้กระผมก็ขับไม่เร็วแค่ 90 แล้วก็ชิดซ้ายด้วย กระบะคันใหญ่ๆจ่อท้าย ไฟมันก็ส่องจี้ผมอยู่อย่างนั้นหล่ะ พอขับหนีไปที่ร้อยกว่่าๆ มันก็ตามจี้แถมเปิดไฟกระพริบสูงต่ำใส่อีก สุดท้ายผมเลยเปิดไฟเลี้ยวแล้วทำท่าจะจอด ว่ามันจะเอาไง มันก็จอดตาม ห่างไปประมาณยี่สิบเมตร
จอดรถแล้วนั่งรอว่าจะเอาไง ไม่ยอมลง คว้าปืน ไขกระจกลง ได้ยินแว่วๆดังอยู่ไกลๆ มาจากรถกระบะว่า ไม่ใช่ ไม่ใช่ กูบอกว่าไม่ใช่ พูดในทำนองว่าไม่ใช่รถพรรคพวกมัน อะไรประมาณนั้นผมก็โล่งใจนิดๆ แล้วก็ขับรถออกไปช้าๆ ในใจก็ยังระแวงไม่หาย พอถึงจุดหมายเลยเล่าให้เพื่อนๆฟัง เพื่อนๆก็วิเคราะห์ไปต่างๆนาๆ
อ้อตรงจุดที่ผมเลือกจอด เป็นที่สว่างครับ อยู่หน้าโรงเรียนมัธยม มีไฟทางหลวง ระยะทางเป็นกิโล แล้วก็มีสิบล้อจอดอยู่หลายคันครับ
ณ.นาทีนั้น บอกตามตรงว่ากลัวมาก แต่บางทีรูปการณ์ที่เราเห็นมันอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด
บางทีอาจเป็นเพราะเราไปอยู่ในจังหวะที่ไม่ถูกที่ถูกเวลา หรืออาจเพราะเราคิดมากไปเองก็ได้
ขอให้ข้อคิดว่า เลี่ยงได้ให้เลี่ยง ห่างได้ให้ห่างครับ "แพ้บ้างก็ได้"
