วันนี้ก็เหมียนเดิม ออกไปเรียนตั้งแต่เช้าเลย แต่ว่าไม่มีใครมา เพราะสอบไปแล้ว แต่ที่จริงยังไม่หมดคอร์สหรอก แต่เพื่อนๆไม่มา ผมไปโด่เด่
ไปนั่งคุยกะจารย์อยู่แป๊บ แล้วก็ระเห็ดออกมา นัดญาติไว้4โมงเย็น เค้าเป็นแอร์ บินการบินไทยจากกรุงเทพไปโอ๊คแลนด์ เลยมาแวะพักเครื่องที่ซิดนีย์ เลยไปเจอกันซะหน่อย
ว่าแล้ว ยังเหลือเวลานี่หว่า เอ๊ะ ไปกินข้าวก่อน หิวชะมัดเลย
อัดข้าวเข้าไปจานนึงก็เดินออกมาจากฟู๊ดคอร์ทในQVB เดินตามทางไปที่Central เดินไปได้นิดนึง ได้ยินเสียงเรียกมาแต่ไกล......
บาร์ท....บาร์ท ไอ้เราก็ไม่คุ้นเสียง...เอ๊ นี่มันเสียงใครหว่า ไม่คุ้นแฮะ
หันกลับไป เห็นหนุ่มคนนึงยืนเรียกอยู่ เอ๊!!!ใครหว่า ทำไมไม่คุ้นหน้าเลย(ฟะ)เนี่ยะ
เดินเข้าไปหา พี่แกก็แนะนำตัว...นี่พี่นกเองครับมาจากบอร์ด น้องบาร์ทใช่มั้ย
อ้าวว เฮ้ยย(คิดในใจ) ชื่อนี้คุ้นๆแฮะ เลยถามไป ว่ามาจากบอร์ดอวป.รึเปล่า สรุปว่าใช่
ใช่ที่ชื่อMr.nog เปล่าครับ....ใช่ครับ
อ้าววโหยยย สมาชิกอวป.ในออสซี่นี่ก็เยอะใช่ย่อยนี่หว่า
ที่พี่เค้าจำได้ ก็เพราะเคยเห็นรูปผมในเว็บ แล้วคุ้นหน้าคุ้นตาครับ เลยเสี่ยงเรียกดู ไม่รู้ถูกผิด
ผมหยิบDelicaให้พี่แกดู พี่แกโต๊ะจาย...เฮ้ยยย พกมีดด้วยเหรอ อย่าพกนะ เดี๋ยวโดนจับจะเป็นเรื่อง ตำรวจออสซี่เนี่ยะ ถ้าเห็นเด็กต่างชาติทำอะไรผิดๆแล้ว มันจับส่งกลับประเทศเลยนา
จ๊ากกก....ผมเลยอธิบายไปว่า พกเพราะว่าต้องกลับบ้านเย็นทุกวัน กว่าจะถึงบ้านก็ค่ำมืดดึกดื่น เลยติดไว้ให้อุ่นใจ
555 พี่ทั่นถามผมว่าไปซื้อมาจากไหน ผมก็บอกไปว่า Gowings ตรงหัวมุมเนี่ยะคับ
แพงกว่าไทยหน่อย แต่ถูกใจเลยซื้อ
ว่าแล้ว พี่แกก็ลากผมเดินไปGowingsด้วยกัน...ต๊อก แต๊ก ต๊อก แต๊ก เข้าไปในGowings พี่แกเลยให้พาไปดูแผนกมีด ก็เลยไป....ไปเห็นเจ้าไฟฉายตัวเดิมเข้า แต่พนักงานไม่คุ้นหน้าตา ผมก็ขอเค้าดูไฟฉายตามธรรมเนียม
จับดู...เอ๊ มันสวยถูกใจดีแท้ ขนาดพอมือเลย ยี่ห้อMIL-TECH เลยจิ้มลงไปในตู้ แล้วถามราคา
คุณทั่นพนักงานขายก็หยิบออกมา ผมก็ลองส่องเข้าหน้าตัวเอง...วาบบบบ
สว่างชิบเลยเว้ย มึนตึ้บ
แล้วก็ถามราคา How much is it? เค้าไม่รู้ราคา เลยให้พนักงานหญิงอีกคนไปเช็ค ยืนรออยู่อีกแป๊บ ได้ราคาสวยๆมาเลย "$24.95"
อ้าวว เฮ้ยย ใจเต้นตุ้บๆ วันนั้นถาม คนอื่นบอกว่า$200 วันนี้ทำไมลดเหลือ$25 แล้วล่ะ
ถึงกะตะลึง แต่ก็ไม่พูด เดี๋ยวจะโดน
พี่นกแกก็เลยสะกิดบอก"นายบาร์ท ซื้อเลยๆ อย่าคิดนาน ถูกกว่าเมืองไทยอีก"
ผมหรือจะรอช้า แค่$25 ก็ประมาณ700บาท
เลยกำไฟฉายเดินไปที่แคชเชียร์ด้วยตัวเอง ว่าป้าบ ควักบัตรรูดป๊าบ อิอิอิ
หวานปากชิเป๋งเลย
$25 อิอิอิ
แต่เสียอย่างเดียว ไม่มีกล่องให้ มีแต่ไฟฉายพร้อมถ่านCR123A 2ก้อน ใส่มาแล้ว
ห่อใส่ถุงกระดาษใบเล็กๆมา
แต่ก็ดีวุ้ย ของฟลุคๆแบบนี้ ไม่ได้มีบ่อยๆ
ที่ได้มาราคาแบบนี้ ก็เพราะพนักงานที่รู้เรื่องเค้าไปพักกินอาหารกลางวัน เหลือแต่พนักงานทั่วไปให้มาคุมแทน เลยไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร
เรียกว่าฟลุคจริงๆครับ อิอิอิ
ว่าแล้ว พี่นกก็ชวนไปกินข้าว ก็ที่ร้านเดิมที่ผมเพิ่งไปกินมา เค้าก็นั่งกินไป ผมก็นั่งรื้อไฟฉายออกมาดูเครื่องในว่ามันมีอะไรมั่ง
อิอิ ถูกใจจริงๆ
นั่งกินอยู่ได้พักใหญ่ๆ...อ้าวว ใกล้ได้เวลานัดแล้วนี่ งั้นกราบลาท่านพี่แล้วออกเดินทางเลยดีกั่ว
แล้วก็เดินไปเรื่อยๆ เมื่อก็เมื่อยแต่ต้องเดิน
อ่า...ไปนั่งรอในโรงแรมอีกประมาณครึ่งชั่วโมง เจ๊แกถึงจะลงมา...ว่าแล้วก็พากันไปช็อปปิ้งแถวๆ Paddy MarketและCity Market(มันก็ตึกเดียวกันอ่ะแหละ แต่แบ่งเป็นสองตลาด)
แล้วก็ไปกินติ่มซำตรงไชน่าทาวน์(อร่อยมากๆ ขอบอก) แล้วก็เดินเล่นต่อ เดินไปเดินมา อ้าวว เจอร้านไฟฉายอีกร้าน เจ๊ผมแกก็อยากได้ไฟฉาย เลยเข้าไปดู ผมไปดูก็เห็นซองไฟฉายวางอยู่เต็ม จับๆดู โอ้ววว ทำไมมันดูแข็งแรงเช่นนี้
ถามราคาอีกที คำตอบคือ$6.00
อู้ววว ทำไมมันถูกจังวุ้ย ไอ้ร้านที่เพิ่งไปซื้อไฟฉายมานี่ ขายตั้งเป็นสิบๆ
แล้วผมหรือจะรอช้า5555 ควักกระเป๋าจ่ายเงินทันที
เอิ๊กกก
เสร็จจากเดินเล่นแถวๆนั้น ก็เดินกลับโรงแรม ไปรอรถบัส จะไปร้านGalleria แถวๆThe Rock
ไปถึงปุ๊บ สิ่งแรกที่เห็นก็เป็น ช็อคโกแล็ต อร่อยดีครับ ไปชิมฟรี แต่ไม่ซื้ออ่ะ
ร้านใกล้ๆกัน เป็นไวน์ออสซี่ ไวน์อะไรไม่รุ ใส่ทองคำเปลวด้วย
เป็นชิ้นเล็กๆอ่ะครับ
แต่ก็อร่อยดี
เลือกกินแต่ไวน์ ปล่อยให้ทองคำเปลวนอนก้นแล้วค่อยทิ้งแก้ว
ว่าแล้วก็เดินต่อปายยย
อ่ะ อ้าววว มาถึงThe Rockแล้ว จะไม่ไปกินPan cake on The rock มันก็ยังไงๆนะ ก็เลยพากันไปกินมาจานนึง
อูยยย อิ่มเว้ย วันนี้กินโน่นกินนี่ทั้งวันเลย
กินเสร็จ ยังมีเวลาเหลือ เพราะยังไม่ถึงเวลาที่นัดรถไว้(ต้องเป็นไปตามคิว) เลยมาเดินเล่นในGalleria อีกรอบ
แต่ก็ไม่ซื้ออีกแหละ เสียดายตังค์ ไม่มีอะไรน่าซื้อด้วย
จนได้เวลากลับบ้าน เฮ้อออ เหนื่อยจัง นั่งรถไฟกลับมาถึงบ้าน...อ้าว ตาย มืดแล้ว จะรอรถบัสเข้าบ้านก็อีกตั้งนาน ว่าแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมา จะโทรหาโฮสท์ให้เค้ามารับ
อ้าวว เว้ยยย แบตเจือกหมดอีก
อะไรของมันว้า
เลยเปิดเป๋าตังค์ หยิบเอาโพยที่จดเบอร์ไว้ขึ้นมาดู
อ่ะ อ้าวว โพยยัดไว้นานจัด เละ ยับ จนอ่านตัวเลขไม่เห็นเลย
ต้องค่อยๆเอาปลายปากกาขูดๆให้กระดาษแบออก แล้วเพ่ง(เดา)ตัวเลขที่หายไป
ถึงจะโทรได้ แล้วก็ถึงบ้านโดยดี
เหนื่อยจังงง
ไฟฉายครับ ถ่ายคู่กะแมงมุม
