ขออนุญาตครับ
นครศรีธรรมราช อาคารพานิชย์หน้าโรงแรมทวินโลตัส พวก"....."มาเช่าทำสำนักงานอยู่ ตกแต่งติดฟิมล์ทึบแทบไม่เห็นข้างใน
พี่ผมทำแผงพระกับร้านมือถืออยู่อีกซอย วันละประมาณ ๔ - ๕ ครั้ง จะมีลุงหรือป้า หรือยาย แก่ถึงแก่มาก มาถามหาบริษัท"....."ที่ว่า
ว่าอยู่ตรงไหน (บริษัท"....."นี่ ให้ที่อยู่ซอยผิดไป จยย.รับจ้างก็เหลือเกิน พาหน้าใหม่ ๆ มาได้ทุกวัน) เพราะยายได้รับรางวัลใหญ่
แต่เขาให้มารับที่บริษัทเอง ผมว่า พี่ผมทำไมใจดำจัง ปล่อยแกไปได้ไง ไม่บอกไม่อธิบาย สงสารแก ถ้าลูกหลานแกรู้เข้าทำไงเนี่ย
วันนั้นผมอยู่แผงพระทั้งวัน มีมา ๕ ราย รายแรกเป็นคุณตา(รุ่นนั่งซ้อน จยย.จับเหล็กท้ายน่ะครับ) ผมว่า วันนี้ต้องทำดี ว่าแล้วก็ลง
มืออธิบาย โห....ไม่ง่ายเลยครับ แกกำเอกสารของแกแน่นเชียว พูดอะไรก็ไม่ฟังแล้ว จนสุดท้ายแกด่าผมเข้าให้ ว่าขัดลาภแก
คนที่ ๒ เป็นคุณน้า อายุไม่เกิน ๕๐ มากับลูกสาว ๑๐ ขวบ มาซื้อบัตรเติมเงิน เสร็จแล้วก็ถามเรื่องนี้ แล้วก็ชักจดหมายรางวัลใหญ่
ออกมา ผมไม่เข็ดครับ อธิบายได้พักเดียว แกก็เข้าใจ พยักหน้าหงึก ๆ เห็นด้วยกับผมทุกอย่าง แล้วก็ออกไป...ได้ไป ๑.....
ห่างไป ๓-๔ ชั่วโมง มาพร้อมกัน ๒ ราย เป็นคุณลุงอ่อน ๆ นัยว่า ไม่รู้จักกันมาก่อนแต่นั่งสองแถวคันเดียวกัน คุย บอกแกตั้งนาน แก
เข้าใจ รู้ทันทุกอย่าง(ว่าเข้านั่น) มันไม่ได้กินเงินแกหรอก ที่มาเนี่ มาดูว่ามันจะทำอะไรได้..โหย แผนตื้น ๆ เด็ก ๆ ไหน ๆ ก็มาแล้ว
ห่างไปแค่ ๒ ช่วงตึก ไปดูให้มันรู้ไปเลย ดีกว่ามาเสียเที่ยว.............
คนสุดท้าย เป็นพนักงานขายของบริษัทอะหลั่ยยานยนต์ อายุราว ๓๐ ปี รางวัลใหญ่เหทือนกัน คนนี้ผมผ่านครับ ไม่บอกมันแล้ว
ถึงว่า ทำไมพี่ผมถึงไม่บอก ไม่อธิบายคนที่มาถาม..
ด้วยความเคารพครับ ทุกวันนี้เหลือประมาณ ๑ - ๒ รายต่อวันครับ
