ไปถึงก็ยิงไม่ลง นั่งดูดบุหรี่กับลูกน้องที่ไปด้วยคนละ2ตัวแล้วก็ตะกายเลนกลับ
นี่แหละครับ เกิดกับหลายๆคน
จะว่าไปตราบใดที่เรายังกินเนื้อสัตว์เป็นอาหาร ใส่เข็มขัดหนัง รองเท้าหนัง ไม่ก็ไม่ต่างกับคนที่ล่าสัตว์
เพียงแต่เราไม่ได้ฆ่าเองกับมือ
ใช่ครับ....
บ้านเราปล่อยให้มีการล่าแบบไร้หลัก จนสัตว์ไม่มีเหลือ

เลยทำให้เกิดสังคมต่อต้าน ที่ญี่ปุ่นก็เปิดให้ล่าอยู่ทุกปี แต่จำกัดจำนวนและเวลา ก็ไม่เห็นชาวบ้านเขาบ่นอะไร มานี่แรกๆผมเคยไปกับพวกพรานหลายครั้ง ไปเห็นสภาพแล้ว บอกได้คำเดียว..สภาพสวน+ไร่นาป่นปีหมด ต้องให้พรานมาช่วย ปีนั้นกลุ่มที่ผมไปได้หมูป่า20กว่าหมี8ตัวตัว ลิงอีกเกือบครึ่งร้อย ในระยะ1เดือนที่ออกล่า ลิงยิงทิ้งอย่างเดียว การล่ามีทั้งลูกซองและไรเฟิล มาเจอหมูป่าฝรั่งแล้วโครตหมูจริงๆ
นี่ก็ถูก ที่ล่า ก็ล่ากันไม่เหลือ ที่อนุรักษ์ก็อนุรักษ์จนเกิดปัญหากับชุมชนต่อ
(เมื่อปีที่แล้ว มีบางจุดในประเทศไทย กระรอกแพร่พันธุ์และทำลายพืชผลทางการเกษตรของเกษตรกรย่อยยับ
ก่อนหน้านั้น4-5ปี พื้นที่ตรงนั้น มีการรณรงค์เรื่องอนุรักษ์ เลิกล่ากันครับ)
ว่ากันแล้ว เรื่องแบบนี้ ทั้งล่าและอนุรักษ์ให้ธรรมชาติอยู่ในสมดุลย์นี่ เมืองไทยไม่ถนัดเอาเลย
คนอนุรักษ์ก็อนุรักษ์หัวชนฝา คนที่ล่าก็ตามใจฉันเกินไป