ดราม่าชีวิตสักเรื่องหล่าว
แลน พูดถึงแลนกะขอบอกกันก่อนไม่ใช่ดัดจริตว่าคนใต้อย่างผมทำไมไม่กินแลน
เพราะว่าผมเกิดมาในส่วนของจังหวัดนครที่เป็นที่นา มิใช่ที่ป่าเขาสภาพแวดล้อมมีแต่ นา หนอง คลองบึง ที่ไม่มีตัวแลนแต่กุ้งหอยปูปลาเพียบ
พ่อแม่ก็ไม่เคยเอาแลนเข้าบ้านมาทำอาหารกิน
และโอกาสเดียวที่ผมต้องกินตอนเด็กคือแม่ซื้อมาจากตลาดและปิ้งบังคับให้ผมกินเพราะแม่บอกว่าคนแก่ๆบอกว่ากินแลนแล้วถ่ายพยาธิได้
และผมก็จำต้องกินทั้งที่เหม็นคาวเหลือร้าย อาจเป็นเพราะแม่ไม่เคยทำกินและทำให้อร่อยไม่เป็น และคงจะไม่เคยเอามากินแน่เพราะว่าการได้มาของ
เนื้อแลน ต้องไปซื้อที่ตลาดเท่านั้น ซึ่งไม่ใช่เรื่อง ถ้าผักหญ้าปลากุ้งเต็มหนองคลองบึงแม่ไม่ซื้ออาหารสดแน่ยกเว้นหมูหรือเนื้อ
และด้วยเหตุผลข้อเดียวของแม่นั้นที่ผมต้องกินแลน เพราะฉะนั้นเรื่องจะให้ผมไปหาแลนกินเองผมจึงไม่เอาแน่
อิ อิ ผมเห็นแต่แม่บังคับให้ผมกิน แต่เห็นแม่ก็ไม่กินเหมือนกัน
แต่การกินแลนรอบสองของผมก็มาจนได้ ตอนมาอยู่สงขลาเพื่อนๆกับผมเอาแลนที่เราเอาไปลากกับขบวนพาเหรดกีฬาสีเทคโนเสร็จ
เพื่อนมันเอามาคั่วแต่การขาดแคลนเครื่องครัวเครื่องเทศที่ดีทำให้มันคาวจัดกินกันไม่ลงผมชิมแล้วเลิกๆ และคิดว่าอย่าไปกินมันอีกเลย
