พอความเจริญย่างกรายเข้ามา วัฒนธรรมการกินอยู่ของชาวบ้านก็เปลี่ยนไปเยอะเลย รวมถึงพวกมลพิษต่าง ๆ อีกด้วย
ไปตลาด เห็นกุ้งฝอย เต็นหยอย ๆ อยู่ในกาละมังของแม่ค้าชาวบ้าน ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ ได้ออกเมนูกุ้งเต้นกันละครับ
แต่เดี๋ยวนี้ ได้แต่มอง แล้วก็กลืนน้ำลาย เพราะเคยเห็นแหล่งน้ำที่ไม่รู้ปนเปื้อนอะไรอยู่ในนั้นบ้าง เลยไม่กล้ากินเลยครับ
ทั้ง ๆ ที่ เหล้าที่กิน บุหรี่ที่สูบ ก็อันตรายทั้งนั้น แต่มันไม่เห็นคาตาแบบเห็นน้ำเสียมั๊ง 
ผักบุ้งไทย เดี๋ยวนี้ ผมเองก็ยังไม่อยากกินเลย ยอดอวบ ๆ กรอบ ๆ นะครับ กินกับน้ำพริก กินกับส้มตำ เดี๋ยวนี้ ก็ได้แต่มอง 
บ้านผมอยู่ข้างคลอง
มีคนมาปลูกผักบุ้งน้ำ ผักกะเฉด
ผักบุ้ง ผักกะเฉด เค้าผูกหมุด โยงเชือก ให้ผักบุ้งผักกะเฉดเกาะ
แล้วก็มีเรือพายเล็ก ๆ คอยมาเก็บเกี่ยวยอดพาไปขาย
วันดีคืนดี ก็มาฉีดยาฆ่าแมลง ไม่ให้มันมากินยอดกินใบแหว่งหมด
ฉีดทั้ง ๆ ที่มันอยู่ในคลองนั่นแหละ...
จากเมื่อก่อน ริมตลิ่งมีกุ้งฝอยมาเกาะตาแวว
มีปลาดุกให้ตกพอหายเหงา มีฝูงปลานิลมาคอยตอดกินรากผักตบชวา ผักกะเฉดที่ลอยตามน้ำมา
หอยโข่ง หอยเชอรี่ ไม่ใต่กิ่งไม้ริมน้ำให้เห็น
ปัจจุบันที่กล่าวมา ลำคลองสายเดิม ผ่านมายี่สิบปีไม่เห็นซักอย่างแล้ว...
พลอยทำให้นกกินปลา...นกกระเต็น สาบสูญไปด้วย
