เสี่ยรำพึงออกมาพร้อมกับถอนใจเฮือกใหญ่....
ยกเบียร์ที่เหลืออีกครึ่งแก้วขึ้นซดจนหกย้อยถึงคาง วางแก้วเบียรืลงบนโต๊ะดังกึก
แล้วก็อาบน้ำ นอน......
ชีวิตของเขา วนเวียนเช้าค่ำอยู่เฉกเช่นนั้น ดิ้นรนต่อสู้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน.... หาจุดสิ้นสุดไม่ได้
บ่อยครั้งที่เขาถามตัวเองว่า ทำไปทำไมนักหนา ตายไปก็เอาไปไม่ได้อยู่ดี ทำงานหนักอย่างนี้เพื่ออะไร
ถึงจะตอบตัวเองไม่ได้ แต่เขาก็ยังสู้ ตราบใดที่ยังมีแรงทำ เขาจะไม่มีวันที่ จ๋อเตียมเตียม....
มันไม่ถึงกะขนาดจะทำจนสิ้นชีวีหรอกครับจานปราช แต่ชีวีตประชาชนคนธรรมดา ไม่มีสวัสดิการแบบเลิกทำงานหลวงเลี้ยงจนตาย มันต้องคิดเยอะๆ
10ปีก่อนข้าวแกงจาน20 มา3-4ปีมานี้ขึ้นไปถึง40-70(อาหารจานเดียว) อีก10ปีข้างหน้า ถ้าไม่ซีเบ้งซะก่อน มันจะไปจานละ100นะครับ แล้วถ้าสมมุติ เราเดี้ยง แก่บ้าง ป่วยบ้าง แรงไม่มีบ้าง ทำมาหากินยากจนสู้ไม่ไหว(ทุกวันนี้ยังยากลำบาก ทุนใหญ่กินรวบ) แล้วท่านว่าจะอยู่ยังไงละครับ ถ้าหลายคนบอกมีสวน,มีไร่,มีนา เก็บผัก เลี้ยงปลา ปลูกข้าวกินได้ก็แล้วไป ...
แต่คนเมืองละ ที่แหกขี้ตาขึ้นมา ท้องมันต้องกินละ ไม่มีปลาในท่อน้ำทิ้งนะครับ ไม่มีผักข้างถนนะ ไปไหนก็ต้องใช้เงินละ ...
คนที่ทำ เก้บออม ขยัน บล้าๆๆ....อาจจะดูมองว่ามันบ้า โลภ งก ทำไรนักหนา ตายไปเอาไปได้มั้ย แบบ.....สอน ...(เอ่ออ.....ถ้าไม่มีที่ไปจิงๆ ก็จะไปอยู่แบบนั้นละครับ ตื่นมามีคนเอาข้าวปลาอาหาร ซอง เงินมาถวาย) บาปหนักละตรู
อย่าดูเบาไปครับ คนเกิดน้อย(ที่เกิดมากก็ไม่คุณภาพ) คนเสียภาษีน้อย เลี้ยงคนส่วนใหญ่ เตี้ยอุ้มค่อม คนรวยก็มีซะแสนล้าน ล้านๆ ตระกุลเดียว6-7แสนไร่ อีกหน่อยผมละนึกภาพไม่ออก คนรวยมันผูกขาดไปเสียทุกสิ่งอย่าง คนจนแทบไม่มีที่ยืนดั่งเช่นทุกวันนี้ ไม่ต้องรอถึงอนาคต
มันมีหลายอย่างที่ดูแล้วต้องคิดเยอะๆ แต่ตอนนี้ผมอยากซื้อเรือติดเครื่องลำเล็กๆ ซื้อรถแรงๆ4x4 ไว้ลากลงน้ำ ผมจะขับเที่ยว(วันก่อนขับไปใกล้หาดหน่อยติดหล่มทราย ลุ้นแทบตายว่าชิหายแล้ว 55)
เข้าใจความรู้สึก
มีเพื่อนรุ่นพี่ในก๊วนรถถีบคนนึง
ตอนนี้แกค้าขายเล็ก ๆ น้อย ๆ พอแก้รำคาญ
แกบอกแกเหนื่อยมาเยอะแล้ว มีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่ง
แกบอกว่าแกเกษียณแล้ว(อายุประมาณ ๕๕)ขอใช้เงิน
"บำเหน็จ"ที่เป็นเงินก้อนเหมือนข้าราชการ ตอนนี้ก็ดูแกมีความสุขดี
เสียเบิ้มก็เกษียณเสียซิครับ
แล้วก็หาคนมาช่วยใช้เงิน บำเหน็จ เสียที
