เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน
สิงหาคม 18, 2025, 01:40:58 AM *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น
ข่าว: เวบบอร์ดอวป.ยินดีต้อนรับสุภาพชนทุกท่าน กรุณาใช้คำสุภาพด้วยครับ
 
   หน้าแรก   ช่วยเหลือ ค้นหา ปฏิทิน เข้าสู่ระบบ สมัครสมาชิก  
หน้า: [1]
  พิมพ์  
ผู้เขียน หัวข้อ: เก็บมาฝากครับ.....อ่านดูครับ(นิทานอ่านกันเล่นๆแต่นำไปปฎิบัติได้จริงๆ)  (อ่าน 1556 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
Mr_Watt
บุคคลทั่วไป
« เมื่อ: พฤษภาคม 27, 2005, 10:27:49 AM »

 Cheesy

นิทานนานมาแล้ว เรื่องมีอยู่ว่า....

อาจารย์ท่านหนึ่งลากเส้นตรงขึ้นมาเส้นหนึ่ง แล้วบอกให้นักเรียนลองทำให้เส้นตรงเส้นนี้สั้นลงโดยไม่ต้องลบ นักเรียนต่างหาวิธีทำให้เส้นตรงนั้นสั้นลงไม่ได้เพราะทุกคนติดอยู่กับภาพลักษณ์ของการลบเส้นเดิมทิ้งไปเพื่อให้เส้นเดิมสั้นลงไป อาจารย์ท่านนั้นจึงขอให้นักเรียนรายหนึ่งเขียนเส้นตรงเส้นใหม่ที่ยาวกว่าเส้นเดิม ภายหลังจากที่นักเรียนลากเส้นตรงเส้นใหม่ที่ยาวกว่าเดิมแล้ว อาจารย์ท่านนั้นอธิบายให้นักเรียนฟังว่า

"การที่มีคนลากเส้นตรงขึ้นมาเส้นหนึ่ง ไม่ว่าเส้นตรงที่ลากมาจะยาวแค่ไหน เราสามารถทำให้เส้นตรงนั้นสั้นลงไปได้โดยที่เราไม่จำเป็นต้องไปลบเส้นของคนอื่นให้สั้นลง แต่เราสามารถทำให้เส้นของคนอื่นสั้นลงโดยที่เราลากเส้นของเราให้ยาวขึ้น ยิ่งเราลากเส้นยาวออกไปมากเท่าไหร่เส้นเดิมที่ลากไว้ก็จะสั้นลงไปทุกที

เปรียบเหมือนการที่ใครซักคนทำในสิ่งหนึ่งที่ดีอยู่ประสบความสำเร็จอยู่ เราไม่ควรให้ความอิจฉาริษามาก่อให้จิตของเรารุ่มร้อนและหาทางกลั่นแกล้งคนๆนั้นด้วยการหาทางทำลาย เหมือนกับการพยายามลบเส้นของคนอื่นให้สั้นลง ตรงกันข้ามควรจะยินดีกับความสำเร็จของคนอื่น เหมือนกับที่เรามองความยาวของเส้นตรงที่คนอื่นลากไว้ แต่เราหาทางพัฒนาตนเองให้ดีขึ้นเรื่อยๆเหมือนกับการพยายามลากเส้นตรงเส้นใหม่ให้ยาวขึ้นเรื่อยๆโดยไม่ไปลบเส้นของคนอื่น เส้นตรงที่เราลากก็จะยาวขึ้นเรื่อยๆโดยเส้นเดิมที่เราลากไว้ก็จะสั้นลงไปเรื่อยๆโดยที่เราไม่จำเป็นต้องไปลบออกให้สั้นลง"

การคิดในเชิงสร้างสรรค์แบบนี้ทำให้จิตใจของเราโปร่งสบาย ไม่รุ่มร้อน เพราะเรารู้สึกว่าเราไม่ได้แข่งกับใครแต่เราแข่งกับตัวของเราเองอยู่ตลอดเวลาและเราไม่ได้ไปสร้างศัตรูหรือไปก่อเวรกับคนอื่น ตรงกันข้ามการแข่งขันระหว่างกันเป็นไปในทางเกื้อกูลกันทำให้ระบบโดยรวมมีการเติบโตอยู่ตลอดเวลาไปในทางที่เป็นบวก

คงไม่สำคัญว่าคุณต้องชนะคนทั้งหมด สิ่งสำคัญคงอยู่ที่คุณพยายามชนะตัวของคุณเองอยู่ตลอดเวลาต่างหาก เพียงแต่เมื่อใดคุณสามารถชนะตัวของคุณเองได้ ชัยชนะที่ได้ก็จะมีความหมายและทำให้คุณเกิดความภูมิใจ และถ้าคุณยังไม่หยุดพัฒนาตนเองอย่างต่อเนื่อง คุณก็จะชนะตัวคุณไปเรื่อยๆ เมื่อคุณมองย้อนกลับมาเมื่อไหร่คุณก็จะมีแต่ความภูมิใจในชัยชนะที่ขาวสะอาด ชัยชนะที่เป็นแรงขับดันให้คุณพยายามพัฒนาตนเองให้ดีขึ้นเรื่อยๆ

การประสพความสำเร็จในชีวิตของแต่ละคนมีอยู่หลายวิธี บางครั้งผู้คนต่างพยายามเลียนแบบเส้นทางประสพความสำเร็จของผู้อื่น แต่เมื่อเดินตามเส้นทางนั้นกลับพบว่าไม่ประสพความสำเร็จนัก ความสำเร็จในชีวิตของผู้คนคงไม่จำเป็นต้องมีรูปแบบอย่างเดียวกันเสมอไป และเส้นทางไปสู่ความสำเร็จก็ไม่จำเป็นต้องเป็นเส้นทางเดียวกันเสมอไป สิ่งสำคัญน่าจะอยู่ที่ความสุขใจที่ได้เลือกเส้นทางที่เหมาะกับตนเองมากที่สุดมากกว่าพยายามเลียนแบบเส้นทางไปสู่ความสุขของผู้อื่น เพราะนิยามความสุขของผู้คนต่างกัน ความสุขที่เราเห็นผู้คนอื่นมีความสุขกันอยู่ ถ้าเราไปอยู่ในสถานะนั้นเราอาจจะไม่มีความสุขอย่างที่เราเข้าใจก็ได้

สุขและทุกข์แท้จริงอยู่ที่ใจของเรากำหนดต่างหาก ลองมองทุกอย่าง อย่างเป็นกลางๆ ไม่เอาความรัก ความโลภ ความโกรธ ความหลง อคติ มาครอบงำ แล้ววันหนึ่งเราอาจจะค้นพบความหมายของคำว่าความสุขที่แท้จริงของตัวเราเอง



คำอวยพร :- เมื่อจิตของเราว่างจากทุกสิ่ง เราจะค้นพบความจริงและความสุขที่แท้จริง

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]
บันทึกการเข้า
Chayanin-We love the king
ฟ้าสว่างสดใสไร้มลทิน เพียงเมฆินบังเบียดเสนียดฟ้า แกว่งยางยูงปัดป้องท้องนภา ผู้แก่กล้าโปรดอย่าว่าตัวข้าเลย
ชาว อวป.
Hero Member
****

คะแนน 62
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 2610



« ตอบ #1 เมื่อ: พฤษภาคม 27, 2005, 10:37:43 AM »

ชอบครับ เดี๋ยวผมหามาให้อ่านบ้างนะครับ
บันทึกการเข้า

ไม่อยากเป็นมะเร็ง   ก็ใช่ว่าต้องเป็นโรคหัวใจ
สุขภาพดีเป็นเรื่องไม่ยาก
สุขภาพที่ดีของประเทศไทย   อยู่ที่สภาวะปราศจากโรคร้าย
ไม่ใช่อยู่ที่ต้องเลือกระหว่าง  มะเร็ง  กับ โรคหัวใจ
INTEND
ชาว อวป.
Sr. Member
****

คะแนน 3
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 687


Skeet Lover


« ตอบ #2 เมื่อ: พฤษภาคม 27, 2005, 10:41:14 AM »

 Shocked Shocked Shocked ดีคับ
บันทึกการเข้า

Chayanin-We love the king
ฟ้าสว่างสดใสไร้มลทิน เพียงเมฆินบังเบียดเสนียดฟ้า แกว่งยางยูงปัดป้องท้องนภา ผู้แก่กล้าโปรดอย่าว่าตัวข้าเลย
ชาว อวป.
Hero Member
****

คะแนน 62
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 2610



« ตอบ #3 เมื่อ: พฤษภาคม 27, 2005, 10:42:17 AM »

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของคน 4 คน ที่มีนามว่า
"ทุกคน" "บางคน" "ใครซักคน" และ "ไม่มีใคร"
มีงานสำคัญงานหนึ่งที่จะต้องทำให้เสร็จ
"ทุกคน"แน่ใจว่า "บางคน" จะทำ

"ใครซักคน" ควรจะทำให้เสร็จ แต่ "ไม่มีใคร" ทำ
"บางคน" โมโหเพราะเป็นงานของ"ทุกคน"
"ทุกคน" คิดว่า "ใครสักคน"ควรจะทำ
แต่"ไม่มีใคร" ระลึกได้ว่า "ทุกคน" ไม่ได้ทำ

เรื่องนี้จบลงด้วยการที่ "ทุกคน" กล่าวโทษ "บางคน"
ในขณะที่ "ไม่มีใคร" ทำในสิ่งที่ "ใครซักคน"
ควรจะทำให้สำเร็จ
.........................................  หลงรัก

 เรื่องต่อไป เรื่อง พ่อสอน

If you don't control your temper, your temper will control you.
ถ้าคุณไม่ควบคุมอารมณ์ อารมณ์จะควบคุมคุณ


มีเด็กน้อยคนหนึ่งที่สีหน้าแสดงอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก
พ่อของเขาจึงให้ตะปูเขาถุงหนึ่ง และบอกกับเขาว่า...

"ทุกครั้งที่เขารู้สึกโมโห หรือโกรธใครสักคน ให้ตอกตะปู 1 ตัว เข้าไปที่รั้วหลังบ้าน"
...วันแรกผ่านไป เด็กน้อยคนนั้นตอกตะปูเข้าไปที่รั้วหลังบ้านถึง 37 ตัว
และ ก็ค่อยๆลดลง จำนวนลงเรื่อยๆในแต่ละวันที่ผ่านไป อย่างน้อยที่สุด
เขาได้รู้ว่าสิ่งที่พ่อ กำลังพยายามบอกกับเขาก็คือการรู้จักควบคุมอารมณ์
ของตนเองให้สงบ ซึ่งง่ายกว่าการตอกตะปูตั้งเยอะ และแล้วหลังจากที่
เขาสามารถควบคุมตนเองได้ดีขึ้น ใจเย็นมากขึ้น

เขาจึงเข้าไปพบพ่อ และบอกกับพ่อว่า เขาสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้แล้ว
ไม่มุทะลุ เหมือนแต่ก่อนที่เคยเป็น...

"ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเจ้าต้องพิสูจน์ให้พ่อรู้ โดยทุกครั้งที่เขาสามารถควบคุมอารมณ์
ฉุนเฉียวของตนเองได้ ให้ถอนตะปูออกจากรั้วหลังบ้าน 1 ตัว"
วันแล้ววันเล่า เด็กน้อย คนนั้นก็ค่อยๆถอนตะปูออกทีละตัว จาก 1 เป็น 2
และจาก 2 เป็น 3 จนในที่สุดตะปูทั้งหมดก็ถูกถอนออกมา
เด็กน้อยดีใจมากรีบวิ่งไปบอกกับพ่อเขาว่า.....
"ฉันทำได้ ในที่สุดฉันก็ทำจนสำเร็จ"

พ่อไม่ได้พูดอะไร แต่จูงมือลูกของเขาออกไปที่รั้วหลังบ้าน
และบอกกับลูกว่า.....
"ทำได้ดีมาก ลูกพ่อ และเจ้าลองมองกลับไปที่รั้วเหล่านั้นสิ
เห็นไหมว่ามันไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนกับที่มันเคยเป็น
จำไว้นะลูก เมื่อใดก็ตามที่เจ้าทำอะไรลงไป โดยใช้อารมณ์สิ่งนั้นมัน
จะเกิดเป็นรอยแผลเหมือนกับการเอามีด ที่แหลมคมไปแทงใครสักคน
ต่อให้พูดคำขอโทษสัก กี่หน ก็ไม่อาจลบความเจ็บปวดไม่อาจลบรอยแผล
ที่เกิดขึ้นกับเขาคนนั้นได้ ..... ฉันใดก็ฉันนั้น กับเพื่อน...
เพื่อนเปรียบเสมือนอัญมณีอันมีค่าที่หายากเป็นคนที่คอยให้
กำลังใจและยินดีเมื่อเราพบกับความสำเร็จ เป็นคนที่คอยปลอบใจเรา
ร่วมทุกข์ ร่วมสุขกับเรา และจริงใจกับเราเสมอ แสดงให้เขาเห็นว่า
เราห่วงใยเขามากแค่ไหน และระวังสิ่งที่เราทำไป ไม่ว่า
จะเป็นคำพูดหรือการกระทำและจงจำไว้เสมอว่า.....

....."คำขอโทษ" ไม่ว่าเขาจะยกโทษให้เราหรือไม่ก็ตาม
แต่สิ่งที่มันเกิดขึ้น จะเป็นรอยที่เขาคงไม่อาจลืมมันได้ตลอดไป"......

ได้มาจาเว็บบอร์ดห้องสมุด www.pantip.com
บันทึกการเข้า

ไม่อยากเป็นมะเร็ง   ก็ใช่ว่าต้องเป็นโรคหัวใจ
สุขภาพดีเป็นเรื่องไม่ยาก
สุขภาพที่ดีของประเทศไทย   อยู่ที่สภาวะปราศจากโรคร้าย
ไม่ใช่อยู่ที่ต้องเลือกระหว่าง  มะเร็ง  กับ โรคหัวใจ
Mr_Watt
บุคคลทั่วไป
« ตอบ #4 เมื่อ: พฤษภาคม 27, 2005, 10:37:02 PM »

 Cheesyขอบคุณท่านchayanin ครับ ผมชอบเรื่องพ่อสอนมาก ให้แง่คิดที่ดีครับ หลงรัก
บันทึกการเข้า
carrera
กินลูกเดียวเที่ยวสองลูก
ชาว อวป.
Hero Member
****

คะแนน 2329
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 84478


« ตอบ #5 เมื่อ: พฤษภาคม 27, 2005, 11:00:25 PM »

ชอบ ชอบ
บันทึกการเข้า

เนื้อร้ายตัดทิ้ง
www.ipscthailand.com
โก๋ต่อ วังเดิม
*****.40 CLUB ***** HS7UHN
ชาว อวป.
Hero Member
****

คะแนน 70
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 2086


.40 CLUB


เว็บไซต์
« ตอบ #6 เมื่อ: พฤษภาคม 29, 2005, 06:11:59 PM »

เยี่ยมมาก  ขออนุญาต นำไปใช้นะครับ   ทั้งทางปฏิบัติ  และทางการถ่ายทอดความรู้   เพราะสัปดาห์หน้ามีเรียน วิชาการบรรยายความรู้ต่อสารธารณะพอดี  ต้องขึ้นบรรยาย(ฝึกหัด) น่าจะนำไปสอดแทรกได้
บันทึกการเข้า

ฉลามวัยสะรุ่น COUNTER TERRORIST 

เกียรติยศ...เป็นของชาติ ภารกิจ...เป็นของข้าฯ

รู้จัก โก๋ต่อ วังเดิม

MAIL ถึง HS7UHN[/EM
ป - ปั้น-รักในหลวง
ถ้าท้อเป็นเพียงถ่าน ถ้าผ่านจึงเป็นเพชร
Hero Member
*****

คะแนน 90
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 4749


..พูดดีก็ดีด้วย พูดร้ายก็ร้ายตอบ...


เว็บไซต์
« ตอบ #7 เมื่อ: พฤษภาคม 29, 2005, 07:38:33 PM »

อีม............เข้าท่าครับ หลงรัก
บันทึกการเข้า

......พรุ่งนี้ก็สายเสียแล้ว.... 
www.gingamegun.com
Ro@d - รักในหลวง
รักเธอ.. ประเทศไทย
ชาว อวป.
Hero Member
****

คะแนน 4088
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 20186


1 คัน 1 ชีวิตที่อิสระ มี G23 กาแฟอีก 1 เป็นเพื่อน


« ตอบ #8 เมื่อ: พฤษภาคม 29, 2005, 08:54:35 PM »

 Smiley..ขอบคุณมากครับ..ได้อ่านซ้ำ เป็นได้รู้สึกดีเหมือนทุกครั้ง.. Cheesy Grin
บันทึกการเข้า

Chayanin-We love the king
ฟ้าสว่างสดใสไร้มลทิน เพียงเมฆินบังเบียดเสนียดฟ้า แกว่งยางยูงปัดป้องท้องนภา ผู้แก่กล้าโปรดอย่าว่าตัวข้าเลย
ชาว อวป.
Hero Member
****

คะแนน 62
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 2610



« ตอบ #9 เมื่อ: พฤษภาคม 30, 2005, 02:49:41 PM »

เอาไปอ่านกันเลยครับ ไม่อั้น
 Winkภาพพุทธานุสติ  Smiley
ถั่วในกำมือ

พระพุทธองค์ตรัสว่า จิตของคนเรานั้นเหมือนกับลิง
เราจึงเรียนรู้เรื่องของจิตใจของเราได้มากมาย
จากพฤติกรรมของลิงลิงนั้นเกลียดกะปิ ถ้ากะปิถูกมือมันเมื่อไหร่
มันจะถูนิ้วกับพื้นจนเลือดไหลเต็มมือ จนกว่ากลิ่นกะปิจะหาย
ในที่สุดจนกลายเป็นว่ากะปิถึงจะร้าย ก็ไม่ร้ายเท่าความเกลียดกะปิ
ที่มือลิงเป็น แผลเหวอะหวะ ไม่ ใช่เพราะกะปิ หากเป็นเพราะ
ความจงเกลียดจงชังกะปิต่างหาก สิ่งที่เราเกลียดนั้น
บ่อยครั้งไม่น่ากลัวเท่ากับความเกลียดชังในจิตใจเรา
ความเกลียดชังหรือพูดให้ถูกก็ คือความรู้สึกอยากผลักไส
ซึ่งรวมทั้งความโกรธและความกลัว จึงเป็นเจ้าตัวร้าย
ที่เราต้องระวังให้มากๆ แต่นั่นเป็นเพียงครึ่งหนึ่งของความจริงเท่านั้น
นอกจากความอยากผลักไสแล้ว ความยึดติดเป็นอีกสิ่งหนึ่ง
ที่เราต้องระวังไม่แพ้กัน

กลับมาที่ลิงจอมซนอีกทีในอินเดีย ลิงเป็นไม้เบื่อไม้เมากับชาวบ้าน
เพราะชอบโขมยผลไม้ในสวน ชาวบ้านจึงคิดวิธีจับลิง โดย
ใช้กล่องไม้ซึ่งมีฝาด้านหนึ่งเจาะรูเล็กๆ พอให้ลิงสอดมือเข้าไปได้
ในกล่องมีถั่วซึ่งเป็นของโปรดของลิง วางไว้เป็นเหยื่อล่อวันดีคืนดี
ลิงมาที่สวน เห็นถั่วอยู่ในกล่องก็เอามือล้วงเข้าไปหยิบถั่ว
แต่พอถอนมือออกมาก็ติดฝา กล่อง เพราะกำมือของลิงนั้น
ใหญ่กว่าฝากล่องที่เจาะไว้ ลิงพยายามดึงมือ เท่าไหร่ก็ไม่ออก
พอชาวบ้านมาจับก็ปีนหนีขึ้นต้นไม้ไม่ได้เพราะมีมือเปล่าอยู่ข้างเดียว
สุดท้ายก็ถูกคนจับได้ ลิงหาได้เฉลียวใจไม่ว่า เพียงแค่มัน
คลายมือออกเท่านั้น มันก็เอาตัวรอดได้ แต่เพราะยึดถั่วไว้แน่น
ไม่ยอมปล่อย จึงต้องเอาชีวิตเข้าแลก มีหลายอย่างที่เราอยากได้ใฝ่ฝัน
จึงถึงกับยึดไว้อย่างเหนียวแน่น เวลาประสบปัญหา เพียงแค่คลายสิ่งที่
ติดยึดนั้นเสียบ้าง ปัญหาก็คลี่คลาย แต่เป็นเพราะเราไม่ยอมปล่อย
จึงเกิดผลเสียตามมามากมาย ไม่คุ้ม กับสิ่งที่ติดยึดจะชอบ
หรือพึงใจกับอะไรก็ตาม อย่าถึงกับยึดติดจนเหนียวแน่นเกินไป
เพราะโอกาสที่หน้ามืดตามัวนั้นมี สูงจนหาทางออกไม่เจอ
ปัญหาทั้งหลายในชีวิตนั้น ถ้าเรารู้จักปล่อยวางบางสิ่งเสียบ้าง
มันก็จะบรรเทา ไปได้เยอะ บ่อยครั้งการปล่อยวางไม่เพียงแต่เป็น
จุดเริ่มต้นของปัญหาเท่านั้น หากเป็นทางออกจาก ปัญหาเลยที่เดียว
ความจริง การอยากผลักไสอะไรสักอย่าง ก็เป็นการติดยึด
อีกแบบหนึ่งนั่นเอง ทั้งๆ ที่ลิงพยายามถูกำจัด กลิ่นกะปิไปจากมือ
ก็อดไม่ได้ที่จะดึงมือมาดมหากลิ่นกะปิซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้ทั้งรู้ว่า
กลิ่นกะปินั้นเหม็น แต่ก็ ดมมือไม่ยอมเลิกง่ายๆ ในทำนองเดียวกัน
ไม่ว่าเราจะโกรธอะไรหรือเกลียดใคร ก็มักดึงสิ่งนั้นหรือคนนั้น
เข้ามาในจิตใจ ให้ครุ่นคิดเสมอ ไม่ยอมปล่อย ไม่ยอมวางเสียที
ทั้งๆ ที่ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์
ปล่อยวาง เสียเถิด แล้วใจเราจะเบาขึ้นเป็นกอง
ความทุกข์ทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นเพราะพลัดพรากจากสิ่งที่รักหรือ
ประสบกับสิ่งที่ไม่พึงปรารถนา ที่มันบีบคั้น กดทับจิตใจเรา
ไม่หยุดหย่อนเสียที ก็เป็นเพราะเราไปยึดไปแบกมันเข้าไว้
ทั้งวันทั้งคืน ในหลายกรณี ความทุกข์ก็ไม่ได้มาจากไหน
หากมาจากการยึดติดไม่ยอมปล่อย ดังเจ้าลิงหวงถั่ว

( รับมาจาก คุณเจนจิรา : ไม่ทราบผู้เขียน )

 Shockedคำถาม 3 ข้อ Undecided


พระจักรพรรดิพระองค์หนึ่งบริหารบ้านเมืองอย่างเต็มพระปรีชาสามารถ
แต่พระองค์ก็รู้สึกว่าตัวเองงานผิดพลาดอยู่บ่อยๆ พระองค์ตระหนักว่า
หากทรงรู้คำตอบปัญหา 3 ประการดังต่อไปนี้แล้วจะทำให้พระองค์
ทรงทำอะไรไม่ผิดพลาดเลย คำถาม 3 ประการนี้คือ

เวลาไหนที่เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการทำกิจแต่ละอย่าง
ใครคือคนสำคัญที่สุดที่ควรทำงานด้วย
อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ควรทำตลอดเวลา
พระจักรพรรดิสั่งให้ประกาศว่าใครก็ตามที่สามารถจะตอบคำถาม
3 ข้อนี้ได้จะได้รับรางวัลมหาศาล

ปัญหาข้อที่ 1 มีผู้ตอบแตกต่างกัน
คนที่1 แนะนำให้พระจักรพรรดิทำราตางเวลาที่แน่นอน
สำหรับภารกิจแต่ละอย่างทุกๆชั่วโมง ทุกๆวัน ทุกๆ ปี
ด้วยวิธีนี้เท่านั้นจึงจะสามารถทำกิจได้ถูกต้องตามกาลที่เหมาะสม

คนที่ 2 บอกว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะวางแผนล่วงหน้าเช่นนั้น
แนะว่าพระจักรพรรดิควรจะเลิกความสนุกสนานไร้สาระทั้งหมด
แล้วเอาใจใส่ต่อกิจกรรมต่างๆ โดยพระองค์เองทุกอย่าง
จึงจะทราบได้ว่าเวลาไหนเหมาะสมที่จะทำอะไร

คนที่ 3 ยืนยันว่าเป็นไปไม่ได้ที่พระจักรพรรดิหวังจะเลือกเวลาทำกิจต่างๆ
ที่อยู่ในอำนาจความรับผิดชอบได้เหมาะสมทุกอย่าง
สิ่งที่จำเป็นก็คือต้องมี“สภาแห่งคนฉลาด”
และทำตามคำแนะนำของสภานั้น
แต่ก็มีคนแย้งว่าสิ่งต่างๆ
จำเป็นต้องตัดสินใจทันทีไม่อาจรอการปรึกษาได้
ฉะนั้นหากต้องการจะรู้ล่วงหน้าว่าอะไรเกิดขึ้น
พระจักรพรรดิควรจะปรึกษาผู้วิเศษและหมอเวทมนต์


ปัญหาข้อที่สองคำตอบก็แตกต่างกันออกไป

คนที่1 เสนอว่าพระจักรพรรดิจะต้องไว้วางในคณะขุนนางข้าราชการ
อย่างเต็มที่
คนที่ 2 บอกว่า ต้องไว้วางใจพระและนักบวช
คนที่ 3 เสนอนักวิทยาศาสตร์
แถมยังมีบางคนเสนอให้ไว้วางใจต่อนักรบ

คำตอบต่อคำถามที่สามก็ต่างกันไปเช่นกัน

คนที่ 1 บอกว่าวิทยาศาสตร์เป็นสิ่งที่จะต้องติดตามอยู่ตลอดเวลา
คนที่ 2 ว่าต้องเรื่องศาสนาต่างหาก
คนที่ 3 ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือทักษะการทำสงคราม

พระจักรพรรดิไม่พอพระทัยคำตอบไหนเลย
จึงตัดสินพระทัยไปหาฤาษีตนหนึ่งผู้อาศัยอยู่บนเขา
ซึ่งตรัสรู้เห็นแจ้ง ทั้งๆที่รู้ว่าฤาษีนั้นจะต้อนรับเฉพาะคนยากจนเท่านั้น
ไม่ยอมต้อนรับคนร่ำรวยหรือผู้มีอำนาจราชศักดิ์
จึงต้องปลอมตัวเป็นชาวนา
และสั่งองครักษ์ให้คอยอยู่ที่เชิงเขา
โดยที่ทรงไต่เนินเขาขึ้นไปพบฤาษีตามลำพัง
พอมาถึงที่อยู่ของ “ผู้รู้” ที่ว่านั้น
ทรงพบว่าฤาษีกำลังขุดดินอยู่ในสวนหน้ากระท่อม
เมื่อฤาษีเห็นผู้แปลกหน้าก็ผงกหัวเป็นการต้อนรับแล้วก็ขุดดินต่อไป
เห็นได้ชัดว่าการใช้แรงนั้นเป็นงานหนักเพราะฤาษีนั้นชรามากแล้ว
แต่ละครั้งที่จอบฟันลงไปพลิกดินขึ้นมาท่านจะต้องหอบแรงๆ
ทุกครั้งไป
พระจักรพรรดิเข้าไปหาแล้วตรัสว่า
“ผมมานี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากท่าน
ขอให้ท่านช่วยแก้ปัญหา 3 ข้อของผม
คือ
1.เวลาไหนเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการทำกิจแต่ละอย่าง
2. ใครคือคนสำคัญที่สุดที่ควรทำงานด้วย
3. อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดที่ควรทำตลอดเวลา

ฤาษีฟังคำถามด้วยความเอาใจใส่แต่มิได้ตอบ
เพียงแต่เอามือตบไหล่จักรพรรดิเบาๆ และก็ขุดดินต่อไป
จักรพรรดิตรัสว่า
"ท่านคงเหนื่อยมาก มาให้ผมได้ช่วยท่านเถอะ”
ฤาษีขอบใจ
แล้วก็ส่งจอบให้จักรพรรดิ
จากนั้นก็นั่งพักบนพื้นดินนั้น หลังจากขุดไปได้ 2 ร่อง
จักรพรรดิก็หยุดและหันมาถามหัญหาทั้ง 3
อีกครั้งหนึ่ง ฤาษีก็มิได้ตอบอีก
แต่ยืนขึ้นและชี้มือไปที่จอบและบอกว่า
”หยุดพักได้แล้วละฉันทำต่อไปได้แล้ว”
แต่จักรพรรดิไม่ส่งจอบให้และขุดดินต่อไปชั่วโมงหนึ่งผ่านไป
แล้วก็สองชั่วโมงจนอาทิตย์ลับไปหลังภูเขา
จักรพรรดิทรงวางจอบลงและหันมาตรัสกับฤาษีว่า
“ผมมาที่นี่เพื่อขอร้องให้ท่านช่วยตอบคำถามของผม
หากท่านไม่สามาถตอบได้โปรดบอกให้ผมรู้ด้วย
ผมจะได้กลับบ้านของผม”
ฤาษีเงยหน้าขึ้นและถามจักรพรรดิว่า

”เธอได้ยินเสียงใครกำลังวิ่งมาทางนี้หรือเปล่า”
จักรพรรดิหันไปทอดพระเนตรทันใดนั้นทั้งสองก็และ
เห็นชายมีเคราขาวคนหนึ่งเตลิดออกมามือทั้งสอง
กุมบาดแผลโชกเลือดที่ท้อง
เขาวิ่งตรงมายังจักรพรรดิก่อนที่จะล้มลงสิ้นสติไปตรงหน้า
พอเปิดเสื้อผ้าออกทั้งจัรกรพรรดิและฤาษีก็แลเห็นบาดแผลลึก
ที่หน้าท้องของชายผู้นั้น
จักรพรรดิได้ทรงทำความสะอาดบาดแผลแล้วเอาฉลองพระองค์พันแผลให้
เพียงประเดี๋ยวเดียวเสื้อนั้นก็โชกไปด้วยเลือดเพราะเลือดไหลไม่หยุด
จักรพรรดิก็เลยเอาเสื้อนั้นออกมาซักบิดให้แห้งแล้วพันแผลอีก
เป็นครั้งที่สอง และทำอยู่อย่างนั้นจนกระทั้งเลือดหยุดไหล
เมื่อคนเจ็บฟื้น ได้สติ ก็ร้องขอน้ำ
จักรพรรดิรีบวิ่งไปที่ลำธารตักนำใสสะอาดมาให้เหยือกหนึ่ง
ขณะนั้นดวงตะวันลับฟ้าไปแล้ว
และอากาศหนาวยามค่ำคืนเริ่มแผ่คลุมไปทั่ว
ฤาษีช่วยจักรพรรดินำคนเจ็บเข้ามาในกระท่อม
และให้นอนบนเตียงของตนชายนั้นปิดตาลงและนอนหลับไป
จักรพรรดิเองก็ประทับพิงประตูกระท่อมหลับไปเช่นกัน
ด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการปีนเขาและการขุดดินทั้งวัน
และมาตื่นบรรทมขึ้นเมื่อตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าแล้ว
จักรพรรดิทรงลืมไปชั่วขณะว่าพระองค์เสด็จมาอยู่ที่ไหนและมาทำอะไร
ทรงทอดพระเนตรไปที่เตียงคนเจ็บทันที
และก็พบว่าชายผู้นั้นกำลังจ้องมาองมายังตนอย่างฉงนฉงาย

พอเห็นจัรกรพรรดิ
ชายผู้นั้นก็ครวญครางออกมาอย่างแผ่วเบาว่า
“ได้โปรดประทานอภัยโทษให้ข้าพระองค์ด้วย”
“แต่เธอทำผิดอะไรเล่าที่ฉันจะต้องให้อภัย”
จักรพรรดิตรัสถามกลับ“ท่านไม่รู้จักข้าพระองค์
แต่ข้าพระองค์รู้จักท่านดี
พี่ชายของข้าพระองค์ถูกฆ่าเมื่อสงครามครั้งที่ผ่านมานี้
และทรัพย์สมบัติถูกริบหมด
ข้าพระองค์จึงถือว่าท่านคือศัตรูคู่อาฆาตปฏิญาณไว้ว่าจะต้องล้างแค้นให้ได้
เมื่อทราบข่าวว่าท่านขึ้นมาหาฤาษีตามลำพังข้าพระองค์จึงตั้งไจ
ที่จะดักฆ่าท่านเสียตอนท่านเสด็จกลับ แต่รออยู่นานไม่เห็นท่าน
ข้าพระองค์จึงออกจากที่ซุ่มกำบังเพื่อตามหา
แต่แทนที่จะพบท่านข้าพระองค์กลับไปเจอะเอาทหารองครักษ์ของท่านเข้า
พวกนั้นจำข้าพระองค์ได้และเข้าจับกุมข้าพระองค์จนถูกมีดบาดเจ็บนี่แหละ
แต่ข้าพระองค์ยังโชคดีที่หนีรอดการจับกุมได้และวิ่งมาที่นี่
ถ้าไม่ได้พบท่านป่านนี้ข้าพระองค์คงตายไปแล้ว
ข้าพระองค์ละอายใจและสำนึกในพระคุณอย่างบอกไม่ถูก
หากข้าพระองค์มีชีวิตอยู่ต่อไปขออุทิศชีวิตช่วงที่เหลือนี้รรับใช้ท่านตลอดไป
และจะสั่งสอนลูกหลานให้ทำเช่นเดียวกันด้วย
ขอโปรดประทานอภัยให้ข้าพระองคร์ด้วยเถิด”
จักรพรรดิดีพระทัยยิ่งนักที่ศัตรูได้กลับมาเป็นมิตรอย่างง่ายดาย
นอกจากจะประทานอภัยแล้วยังทรงสัญญาที่จะคืนทรัพย์สมบัติ
ที่ริบมาจากชายผู้นั้น
ตลอดจนจัดส่งแพทย์และคนใช้ไปคอยรักษาพยาบาล
จนกว่าเขาจะหายเป็นปกติอีกด้วย
พอสั่งทหารให้นำชายผู้นั้นไปส่งบ้านแล้ว
จักรพรรดิก็เสด็จกลับมาหาฤาษีอีกครั้ง
เพื่อทวนคำถามเป็นครั้งสุดท้าย
และพบว่าฤาษีกำลังหว่านเมล็ดพืชลงบนดินที่ขุดไว้เมื่อวานนี้
ฤาษีเงยหน้าขึ้นและหันมาทางจักรพรรดิ
“คำถามของท่านได้รับคำตอบหมดแล้วนี่”
“อย่างไรกัน” พระจักรพรรดิทรงถามด้วยความงุนงง
“เมื่อวานนี้
ถ้าท่านไม่เกิดความสงสารสังขารของฉันและลงมือช่วยฉันขุดดิน
ท่านก็คงถูกทำร้ายโดยชายผู้นั้นตอนขากลับ
และคงต้องโทมนัสใจอย่างมากที่ไม่ได้พักอยู่กับฉัน
ดังนั้นเวลาสำคัญที่สุดตอนนั้นก็คือเวลาที่ท่านขุดดิน
บุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือตัวฉัน
และภารกิจที่สำคัญที่สุดก็คือ
การช่วยฉันขุดดิน"
"จากนั้นเมื่อชายบาดเจ็บผู้นั้นวิ่งมา
เวลาที่สำคัญที่สุดก็คือตอนที่ท่านช่วยพยาบาลเขา
เพราะมิฉะนั้นเขาก็จะต้องตายไปและท่านก็จะหมดโอกาส
ที่จะได้กลับเป็นมิตรกับเขา
และบุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือชายผู้นั้น
ภารกิจสำคัญที่สุดก็คือการรักษาพยาบาลเขา"
จงจำไว้ว่า เวลาที่สำคัญที่สุดเวลาเดียวคือ
“ปัจจุบัน”
ช่วงขณะปัจจุบันเท่านั้นที่เป็นเวลาที่เราเป็นเจ้าของอย่างแท้จริง
บุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือคนที่เรากำลังติดต่ออยู่
คนที่อยู่ต่อหน้าเรา
เพราะเราไม่รู้ว่าในอนาคตเราจะมีโอกาสได้ติดต่อกับใครอีกหรือไม่และ
ภารกิจที่สำคัญที่สุดก็คือการทำให้คนที่อยู่กับเราขณะนั้นๆ
มีความสุข
เพราะนั่นเป็นภารกิจอย่างเดียวของชีวิต”
บันทึกการเข้า

ไม่อยากเป็นมะเร็ง   ก็ใช่ว่าต้องเป็นโรคหัวใจ
สุขภาพดีเป็นเรื่องไม่ยาก
สุขภาพที่ดีของประเทศไทย   อยู่ที่สภาวะปราศจากโรคร้าย
ไม่ใช่อยู่ที่ต้องเลือกระหว่าง  มะเร็ง  กับ โรคหัวใจ
หน้า: [1]
  พิมพ์  
 
กระโดดไป:  

Powered by MySQL Powered by PHP Powered by SMF 1.1.4 | SMF © 2011, Simple Machines Valid XHTML 1.0! Valid CSS!
หน้านี้ถูกสร้างขึ้นภายในเวลา 0.064 วินาที กับ 21 คำสั่ง