ที่ทำงานผมมีเกือบทุกข้อ ยกเว้นคุยเรื่องครอบครัว อาจจะเป็นพราะมีผู้ชายแยะมากเลยไม่ค่อยมีใครคุยเรื่องครอบครัวกัน เพราะคุยแล้วจะเป็นการสาวไส้ตัวเองว่ากลัวเมีย
มีแต่เสียกับเสีย และคนพวกนี้ค่อนข้างซีเรียสเกิน ไม่พักใจแล้วถอยมามองมุมอื่นบ้าง แต่ยังไงเขาก็มีข้อดีเหมือนกันครับ เช่น
คนขี้โม้ ก็จะเป็นคนชอบหาความรู้พื่อเอามาสอนเรา แต่ถึงเวลาที่ตัวเองต้องตัดสินใจ เขาจะตัดสินใจยากกว่าคนอื่น อย่างเพื่อนผมคุยเรื่องติดแก๊สมา2ปีแล้ว ป่านนี้ยังไม่ได้ติดเลย เวลาซื้ออะไร ถ้าเราขี้เกียจหาข้อมูลก็ไปถามเขา หรือซื้อตามไปเลย สะดวกดี
หรืออย่างคนบ้างาน ผมไม่รู้ว่าเป็นทุกคนรึเปล่า แต่ผมเคยมีหัวหน้าบ้างาน ก็ยอมรับว่าเหนื่อยกายแต่สบายใจ เพราะเฮียแกทำด้วย เวลามีอะไรแกก็รับ ก็สกรีนให้ แต่ตอนหลังมีหัวหน้าคนใหม่ งานไม่เดิน มีอะไรก็ลงเด็กเต็มๆ แต่สบายที่ไม่มีใครมาจี้มาด่า ทำงานด้วยวิธีอิสระ
ส่วนพวกพูดมากนี่ก็ดีที่เราคอยฟัง(เก็บข้อมูล)อย่างเดียว พวกนี้รู้อะไรก็เอามาพูดๆๆ แม้แต่เรื่องไม่ควรพูดแต่เราอยากรู้ เขาก็เอามาพูด
บางทีแกพูดจบแล้วเราเสริมนิดเดียว โอ้..กลายเป็นเซียนกินรวบไปเลย
แต่ถึงจะเป็นมลภาวะในห้องทำงานยังไง แต่อยู่กันมานานก็เลยชินๆ ตอนไหนเราอารมณ์ไม่ชอบก็หลบไป ไม่มีอะไรเสียหาย
อ้อ แต่มีพวกนึงที่เพื่อนพนักงานไม่ชอบกันเลย คือมีคนนึงแกชอบพูดกระแนะกระแหนคนอื่น ด้วยน้ำเสียงว่าเอาจริงไม่เล่น อันนี้เข้าวงที่ไร งานกร่อยทุกที
