ขอบคุณมากครับอาจารย์ ผมไม่มีความรู้และใส่ใจเรื่องสงครามเลยครับ แต่ตามที่ผมอยู่กับคนญี่ปุ่นมานานเกือบๆจะครึ่งหนึงที่อยู่ของชีวิต หลังสงครามจบแล้ว ทุกคนที่นี่ไม่อยากพูดถึงมันอีกผู้คนที่นี่ก็ไม่มีความเกลียดชังต่ออเมริกา..ทุกคนเหมือนรู้แก่ใจตัวเอง ว่าได้ทำคนอื่นไว้อย่างไร

(สำนึกผิด)
ในเขตอุตสาหกรรมที่ผมทำงานอยู่ตอนพักเที่ยงจะมีพวกญี่ปุ่นและต่างชาติมานั่งคุยกันที่สวนหย่อมหน้ารง. แยกคุยกันเป็นกลุ่มๆก็คุยแลกเปลี่ยนความรู้กันแล้ววกเข้ามาคุยเรื่องสงครามจนได้

เขมรก็ด่าไทย ลาวก็ด่าไทย ไทยก็ด่าพม่า มีพวกคนจีนบางคนยังเกลียดญี่ปุ่น ยังแค้นไม่หาย เขาก็พยายมคุยแบบหาเพื่อน

จนไปเจอญวนอพยพ ซึ่งมีอาวุโสในกลุ่ม
...เอ็งก็ด่าแต่เขาละไอ้ตี๋เอ้ย...ทีเอ็งเอาเท้าเหยียบกบาลมองโกเลียกับทิเบต.ไว้อยู่ แล้วเรื่องกับใต้หวันอีก ทำไมเอ็งไม่มองตัวเองมั่ง.

แค่นั้นแหละครับคนจีนหน้าแดงเลยเกือบจะมีเรื่องฟาดปากกัน จนทุกวันนี้มีกฎห้ามอยู่อย่างคือ
...ห้ามพูดเรื่องการเมืองการทหารระหว่างประเทศ.
