ถึงมันจะไม่ใช่โมโตครอส เป็นแค่ เมาเท่นไทรอัลที่มีดีแค่แรงบิดรอบต่ำ กับขนาดที่เล็กคล่องตัวในราคาค่าตัวไม่เกินสามหมื่น
แต่มันก็ช่วยให้กุศลของผมเป็นจริง... คือ เอาเจ้าตัวในรูปไปปล่อยในที่ที่ปลอดภัยจริง ๆ ได้
ผมจับมันได้บนถนนหลังมหาวิทยาลัยตอนฝนพรำหัวค่ำ เด็กอันธพาลสิบกว่าคนแถวนั้นมาเจอ จะเอาไปผัดเผ็ดให้ได้ จนผมต้องเรียกรปภ.
เอาไปขังโอ่งไว้ที่บ้าน ชั่งน้ำหนัก ขาดอีกขีดเดียวได้แปดกิโล
สองวัน กว่าผมจะว่างพอ พาเจ้าตัวน่ากินตัวนี้ ไปบนเขาหลวง มีสมาชิกแถวบ้าน ขับรถตามกันมาเป็นพรวน กะว่า เมื่อผมปล่อย แล้วเขาจับได้ มันก็เป็นสิทธิของเขา ที่จะเอาไปทำอะไรก็ได้ ตั้งแปดกิโลเชียวนะ
ทีนี้ ผมก็ ต้องทำอย่างไรก็ได้ พาเจ้ากับแกล้มไปให้ไกลที่สุด ไม่ให้เขาตามไปถึง ผมขี่เจ้าซีโรว์เกือบสองชั่วโมง ไปจนหมดเส้นทางที่รถไต่เขาจะไปได้ เดินเท้าต่อไปอีกพักใหญ่ จึงจะปล่อย แล้วพอตั้งบนพื้น มันม้วนอยู่นั่นแหละ.. ไม่ยอมไปซักที กว่ามันจะไป ก็มืดสนิท
แล้ว.... ผมก็กลับมาที่รถไม่ถูก
หลงอยู่เกือบสองชั่วโมง จนมาเจอรอยรถใครก็ไม่รู้ ก็เลยเดินตามรอยรถไป แป๊บเดียว ก็เห็นซีโรว์จอดอยู่ อ้อ....รอยรถผมเอง
กลับบ้าน สบายใจ.. ผ่านไปเป็นเดือนแล้ว ยังมีคนก่นผมอยู่เป็นระยะ ว่า โง่...... เออ.. ผมโง่
ดูแววตาเจ้ากับแกล้มสิครับ แววตานั้น สมควรเปื้อนเครื่องแกงผัดเผ็ดหรือ
ด้วยความเคารพครับ
