แหมเข้าเวปไม่ได้หลายวัน อ่านกระทู้บักจอนมักย่างชิ้นนี้แล้วอารมณ์ดีหลายหลาย
สมัยโน้น สมัยหมาป่าทำงานอยู่ที่ลีโอเบอร์เนทท์ บริษัทโฆษณาเก่าแก่ สมัยที่ออฟฟิศยังอยู่ตึกเก่าตรงถนนเพชรบุรีตัดใหม่
ช่วงราวๆนี้ของปี เรามีปาร์ตี้ฉลองปีใหม่กัน (ความจริงก็ปาร์ตี้กันเกือบทุกอาทิตย์แหละ อิอิ)
เราเริ่มกันด้วยกราแดง เมากันเช็ด
พอเข้ายามดึกกราแดงหมดก็เริ่มเปิดกราดำ อู๊ย เหล้าดี เพื่อนก็ดี ความเมาความสนุกยิ่งเพิ่มระดับ ถึงจุดทะลุปรอท
เจ้านายฝรั่งซึ่งขอบันทึกชื่อไว้เป็นเกียรติประวัติ เธอชื่อ บรูซ มาร์ติน เป็นชาวแคนาดา
เธอ...อย่างที่บอก...เมาทะลุปรอท...เหมือนกับเหล่าลูกน้อง
เธอบอกว่าอย่างนี้ต้องกินของดีกันให้สมกับความสนุก เธอเลยไปเปิดตู้ในห้องเอ็มดีของเธอ
โอ...มันคือ บลูเลเบิล กลิ่นหอมหวน สมเป็นเหล้าสกุลสูง (ผมว่าโกวเล้งต้องเทียบกับสุราใบไผ่เขียวแน่ๆ)
ด้วยสติสตังที่ยังเหลืออยู่สัก 35-40% เท่านั้น ผมยังจำรสจำกลิ่นได้ถึงทุกวันนี้เลยครับ
เสียดายอย่างเดียวว่า ซีเควนซ์มันสลับไปหน่อย
เราควรเริ่มด้วยบลู ต่อด้วย แบล็ก และจบด้วย แดง
ทั้งนี้เพื่อให้ประสาทรับรส ได้ดื่มดำความดีงามของเหล้าได้เต็มที่
มิใช่สติเลือนๆด้วยฤทธิ์ของตัวรองๆ แล้วถึงค่อยได้ชิมเจ้าตัวสกุลสูงสุด
แต่อย่างไรก็ดีถ้าไม่มีเจ้าตัวรองๆมาเผาหัวก่อน
ผมเดาว่าคุณบรูซ เธอคงยังมีสติเหลือพอที่จะเก็บเจ้าบลูเอาไว้ในตู้จนงานเลิก...ไม่ได้เปิดจนแล้วจนเล่า...จนผมไม่ได้ชิมแหง อิอิ
