ครบรอบ 1 ปีพอดีสำหรับวันนี้ วันที่ 18 กรกฏาคม
ท่านอื่นที่มีลูก ท่านคงซื้อเค้กมาเป่าเทียนวันเกิด
ผมยังไม่มีลูก ผมเลยถ่ายรูปเจ้าเพื่อนยากมาฉลองวันที่ได้มาอยู่ด้วยกันแทน
เพื่อนให้ความอุ่นใจ
ให้ความเพลิดเพลินเมื่อได้นำไปสนามซ้อมตอนวันสุดสัปดาห์
ล่าสุดเพื่อนทำให้ค่ำคืนสองคนกับเมียในบ้านพักเปลี่ยวในอุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์เมื่อกลางเดือนก่อนไม่ใช่ค่ำคืนที่น่าหวาดผวาเกินไป
ใส่ "หน้าหัวเราะ" เบิ้ลไป 5 นัดเลย ให้สมกับอาการลุ้นตลอดสองเดือนกว่า
มันเป็น สมิธ M 60 ลำกล้อง 3 นิ้ว
ยื่นป. 1 วันที่ 4 พค. กำหนดให้มาฟังผล ป. 3 วันที่ 8 กค. (สองเดือนกับอีก 4 วัน)
วันที่ 8 กค. ไปฟังผล
ท่านบอกว่าเพิ่งยื่นเรื่องให้ผอ.กองเซ็นไปเมื่อวันที่ 4 กค.
อีกเดือนกว่าๆให้โทรมาถามผล
คนอื่นอาจจะบอกว่าเรื่องธรรมดาให้ทำใจ แต่หมาป่าเดียวดายตัวนี้บอกทำใจม่ายหวายว๊อย
ขอเข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่ในห้องกระจก มีกันอยู่สามสี่คน
พวกเขาบอกว่า
...หน่วยงานใหม่คนไม่พอ
...คนทำเรื่องเพิ่งขอย้ายไป หล่อนหมักงานไว้สามสี่กล่อง
...เจ้าหน้าที่อีกคนลาผ่าตัด คุณดูสิโต๊ะยังว่างอยู่เลย
...ขอปืนไม่ง่ายเหมือนซื้อของตามร้านเซเว่นนะครับ
...คุณเป็นข้าราชการหรือเปล่า ถ้าไม่เป็นต้องรอผลตรวจลายนิ้วมือมันก็เลยนานแบบนี้แหละ
...ปืนนี่มันเกี่ยวกับความมั่นคงนะคู๊น (ปืนจุดสามแปดเนี่ยนะ...อันนี้เป็นคำพูดในใจของกระผมเอง)
...คนอื่นเขาก็รอกัน ไม่ใช่คุณคนเดียวเสียหน่อย
เจอเหตุผลแบบข้างต้น ก็รู้ว่านี่มันหนังชีวิตแล้วล่ะครับ
เลยเดินขึ้นชั้นสองไปที่ตัวสำนักสอบสวนและนิติการขอพบกับผู้อำนวยการสำนัก
กะจะตัดหนังชีวิตเรื่องยาวให้เป็นหนังสั้นแบบนักศึกษา
เอ้อเฮอ ได้ผลครับท่านผู้ชม
ตอนแรกยังไม่ได้เจอกับผอ.สำนักฯ แต่เจอหน้าห้องอยู่สามสี่คน
คนบนชั้นสองนี่พูดจากันรู้เรื่องดีครับ
ผมบอกว่าผมมาร้องเรียน เรื่องนัดไม่เป็นนัด
เขาขอดูใบนัดของผม
แล้วมีการโทรศัพท์มาเช็คกับชั้นล่าง
ซุบซิบกันสักพักก็เห็นกองเอกสารใบยื่นป. 1 ของผมมาอยู่ในมือเจ้าหน้าที่ได้ทันที
เอกสารที่ปกติใช้ความเร็วในการเดินทางประมาณครึ่งเดือน สามารถเดินทางมาถึงปลายทางหน้าห้องผอ.สำนักฯได้ใน 10 นาที
ผมขอพลิกเอกสารดูพบว่า ตำรวจตอบกลับมาว่าผมไม่มีประวัติอาชญากร เมื่อ 6 มิย. (แหมลืมพลิกดูว่าแล้วเขาส่งลายนิ้วมือไปให้ตำรวจวันไหนนับจากยื่นเรื่องเมื่อ 4 พค.)
ก็อย่างที่บอกแหละครับ ว่าเพื่อความมั่นคงของชาติ หน่วยงานชั้นล่างใช้เวลาเกือบเดือนหย่อนไปสองวันกว่าเอกสารจะมาอยู่ที่โต๊ะผอ. กอง (มิใช่ผอ.สำนักฯนะครับ นั่นอีกขั้นหนึ่ง)
จากนั้นก็มีโอกาสได้พบกับผอ.สำนักฯ ท่านก็เซ็นเอกสารให้พร้อมกับขอโทษเรื่องความล่าช้า เนื่องจากเป็นหน่วยงานใหม่
และกำลังคนไม่พอ (เหตุผลคลาสสิคจริงๆ)
ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นเรื่องของการส่งเอกสารที่ผอ.สำนักฯเซ็นแล้ว ไปให้รองอธิบดีกรมการปกครองเซ็นและเอกสารก็ย้อนกลับมาต้นทางอีกทีเพื่อออกป.3
ผมทราบเรื่องทางโทรศัพท์ว่าได้ป. 3 เมื่อวันที่ 15 กค. (ศุกร์ที่แล้ว แต่เผอิญอยู่ตจว.กลับมารับมิได้)
เช้านี้วันจันทร์ก็วิ่งแจ้นไปหาเจ้าหน้าที่หน้าห้องผอ. สำนักฯ เพื่อรับใบ ป.3 ตอนแปดโมงครึ่งเป๋ง
ได้ใบป.3 มา น้ำตารื้นขอบตาด้วยความปีติเชียวผม
รีบจับแท๊กซี่ไปร้านปืน เอาเจ้ากระบอกที่จองไว้มาจูบแล้วก็นั่งรถตู้กลับมากับเจ้าหน้าที่ของร้านเพื่อตรวจปืนและยื่นขอป.4
งานขอ ป. 4 นี้ร้านปืนดำเนินการให้ครับ ผมพอแล้ว
เสร็จเรียบร้อย เอาปืนไปที่สนามรด. ลองยิงดับเบิลดู สับแตกทุกนัด ดีใจเป็นที่สุด
เรื่องอันเล่ามายืดยาวนี่ก็เป็นเรื่องของคนบ้าเห่อล่ะครับ
แต่มีคติสอนใจนิดหนึ่งว่า
"อย่ายอมให้เจ้าหน้าที่รัฐมาใช้เหตุผลอันฟังมิได้มาเป็นเครื่องกีดขวางหน่วงเหนี่ยวมิให้ท่านได้รับความสะดวกที่ท่านพึงได้ตามสิทธิของความเป็นพลเมือง
ถ้าเจ้าหน้าที่ในระดับที่ท่านติดต่อไม่มีเหตุผล ท่านควรขอคุยกับหัวหน้าของเขาครับ
ถ้าคุยกับหัวหน้ามิได้ผล ท่านควรหาทางคุยกับหัวหน้าของหัวหน้าอีกที คุยไปเรื่อยๆ อย่ายอมเป็นอัมพาตแล้วปล่อยเลยตามเลย"
ผมเชื่อว่าถ้าทุกวันมีประชาชนที่ถูกเลื่อนนัดขอไปคุยกับผอ.สำนักฯ วันละอย่างน้อย 1 คน (หรือ 10คนก็ยิ่งดี)
หน่วยงานนี้จะมีการวางมาตรฐานเวลาของการดำเนินเรื่องเกี่ยวกับอาวุธปืนติดไว้ที่ข้างฝาสำนักงานในเร็ววัน
(ผอ.สำนักฯ คงต้องหา Auditor ไปตรวจสอบการดำเนินงานของเจ้าหน้าที่ชั้นล่างแน่นอนครับ ใครจะไปนั่งฟังคนบ่นวันละคนทุกๆวันไหว)
ผมขอลาไปล้างปืนก่อนนะครับ
