ความรักก็เหมือนไอศครีม
ลำพังตัวมันเองประกอบด้วยนํ้าตาลและนํ้า
ช่างไร้ค่าเหลือเกิน ต้องปรุงแต่งมากมาย
ใส่ถั่ว ผลไม้นานาเพื่อให้อร่อยขึ้นมาได้
สุดท้ายสิ่งที่อร่อยกลับไม่ใช่ไอศครีม
แต่เป็นสิ่งที่มาเติมเต็มปรุงรสให้มัน
ความรักก็เช่นกัน
มันมีองค์ประกอบอื่นที่ทำให้หวานชื่นชั่วคราว
เมื่อสิ้นสิ่งลวงตา ความไร้ค่าก็ปรากฏ
และถึงคราวที่ต้องต่างคนต่างไป
ถ้าไม่มีความสมดุลอย่างอื่น
เช่น ศีล ทาน สมาธิ คุณวุฒิ วัยวุฒิ มาคํ้าชูคนสองคนไว้
คิดเสียว่า
ความรักก็คงจะคล้ายๆ
กาลเวลา อีกทั้งสายนํ้าไหล
มีแต่ล่องไหลผ่านและจากไป
เหลืออาลัยน้อยนิดไม่มีเลย
