วันนี้ไปตามเรื่อง ป.3 มาครับ ไม่รู้จะราบรื่นหรือเปล่า? (ผ่านแล้วครับ)

ขอเล่าความคืบหน้านะครับ
วันนี้พาภริยาไปตามที่ท่านนายอำเภอนัดสอบปากคำเพิ่มเติมแล้วครับ
บรรยากาศทั่วไปในส่วนของจนท. ก็ดีครับ
ก่อนเข้าห้อง ผมกดบันทึกเสียงใส่กระเป๋าเสื้อไว้ก่อนล่ะครับ ใครจะว่า ไม่ให้เกียรติก็ว่าไป ผมคิดว่า เผื่อไว้ไม่เสียหลายครับ

ขอตัดตอนมาเล่าถึงตอนที่นายทะเบียนสัมภาษณ์เลยนะครับ
สวัสดีทักทายเชิญนั่งเสร็จ ท่านก็เริ่มเลยว่า "ทำไมถึงคิดว่าจำเป็นต้องซื้อปืน"
ภริยาผมก็อธิบาย ไปเรื่องโดยหน้าที่ต้องเกี่ยวข้องกับผู้เกี่ยวข้องกับยา ทั้งเสพติด ทั้งเคยขาย บางทีส่งตัวมา มีการแอบหนี ต้องไปตาม จนถึงถ้าจำเป็นก็ต้องเข้าจับกุมด้วย (ตามหน้าที่ใน พรบ. ที่เคยแนบไป)

ฟังเท่านี้ ท่านก็แย้งเสียงดังเลยว่า "โอย นั่นมันไม่เกินอำนาจหน้าที่เหรอ เป็นผู้หญิงด้วย มันต้องเป็นหน้าที่ของ จนท. ตำรวจ หรือฝ่ายปราบปรามโดยตรงมั้ง"

ภริยาก็อธิบายต่อไปว่า ตามปกติก็เป็นอย่างนั้น แต่ถ้ากรณี ส่งตัวมาที่เราแล้ว ในระหว่างที่เราดูแลต่อเนื่องนี่ ความรับผิดชอบ อำนาจหน้าที่ ในเบื้องต้นเป็นของเรา ถ้าเราเอาไม่ไหว ขั้นตอนต่อไปถึงจะไปถึง ตำรวจท้องที่

ท่านนายทะเบียน ก็ดูไม่ค่อยจะคล้อยตาม ทำนองว่า มันจะบู๊เกินหน้าที่ สุภาพสตรีตัวเล็กๆ

ผมก็เลยขออนุญาตเสริมว่า "ในส่วนของการปฏิบัติงานที่พูดไปก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่คงไม่ใช่ประเด็นหลัก ประเด็นหลักคือ เราต้องการมีไว้เพื่อป้องกันชีวิตและทรัพย์สิน ไม่ว่าขณะปฏิบัติหน้าที่ หรือ ขณะใช้ชีวิตประจำวันนอกเวลาราชการ"

ก็เลยเปลี่ยนประเด็นมาเป็นเรื่องป้องกันชีวิตและทรัพย์สินในภาพใหญ่แทน

นายทะเบียนก็พูดมาว่า แกมีนโยบายไม่เพิ่มจำนวนปืนในท้องที่อำเภอนี้ เพราะทุกวันนี้ปืนเยอะแล้ว อีกอย่างมีข่าวบ่อยๆ ว่า มียิงกันที่โน่นที่นี่ เรื่องความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน เป็นหน้าที่ของบ้านเมือง จนท.ตำรวจอยู่แล้ว
ขนาดผมเอง มีไว้ ยังไม่เคยพก หรือใช้เลย นี่ เอาใส่ตู้เซฟไว้ที่อำเภอนี่ (ว่าไปโน่นเลย)

ผมก็อธิบายต่อไปว่า "มันก็จริง รัฐมีหน้าที่ต้องดูแลทุกข์สุข ความปลอดภัยของประชาชน แต่คงปฏิเสธไม่ได้ว่า ทุกวันนี้ รัฐไม่สามารถดูแลได้ทุกที่ทุกเวลา เพราะฉะนั้น เราก็ต้องดูแลป้องกันตัวเองด้วย ในกรณีฉุกเฉิน ทำนอง มีไว้ไม่ได้ใช้ ดีกว่าจะใช้แล้วไม่มี (จำคำพี่ๆ นี่แหละ)

ท่านก็เงียบคิดซํกพัก ก็โต้มาว่า โอ๊ย ถ้าอย่างนี้ คนในอำเภอเป็นไม่รู้กี่หมื่น ก็ต้องมีปืนหมดทุกคนสิ?

ผมเก็บจะสวนแล้วว่า ก็ถ้าเขามีตังค์ซื้อ และท่านอนุญาต เขาก็แห่มาเอาอยู่แล้ว ไม่มีใครเชื่อว่ารัฐจะคุ้มครองเขาได้ตลอดเวลาหรอกทั่น" (แต่ไม่ได้พูดนะครับ ผมพยายามรักษาบรรยากาศ)

ท่าทีตอนนั้น จะไม่อนุญาตท่าเดียวครับ
แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีเรื่องเงินๆ ทองๆ นะครับ อันนี้ชมเชยจริง ๆ แต่เหมือนท่านไม่เข้าใจมากกว่า

เอาให้ผมดูด้วยว่า วันนี้ นัดมาสอบปากคำวันเดียว 6 คน อนุญาตไปแค่ 1 เป็น จนท. ราชทัณฑ์ ที่อนุญาตเพราะผู้บังคับบัญชาทำหนังสือมาด้วยว่า อนุญาตให้ จทน.คนนั้น นำปืนส่วนตัวไปปฏิบัติงานด้วย

ส่วนที่เหลืออีก 4 ราย ไม่อนุญาต (เอาแฟ้มให้ผมดูด้วย)
มี จนท. ป่าไม้ ระดับ 6 ไม่อนุญาต เพราะมีอยู่แล้ว 1 กระบอก โดยท่านบอกผมว่า "ใครมันจะพกปืนทีละ 2 กระบอกล่ะ" ผมล่ะ เข้าใจท่านเลยว่า มุมมองท่านแคบไปนิดนะ อิอิ

อีกคน ไม่อนุญาต เพราะ เห็นว่า ไม่มีความจำเป็น

กรณีภริยาผม ท่านก็เห็นว่า ไม่น่าจะจำเป็นต้องมีปืน เพราะต่อให้มีปืน ก็อนุญาตให้มีและใช้ที่บ้าน เอาไปไหนมาไหนก็ไม่ได้ มันไม่ได้ช่วยอะไรหรอก

ผมต้องนั่งนิ่งๆ แล้วอธิบายให้ท่านฟังอีกรอบ ว่า สภาพความจริงทุกวันนี้ ผมเรียนท่านตรงๆ ว่า ในสถานการณ์ที่เห็นว่าน่าเป็นห่วง ผมต้องไปส่งเขาทำงาน ไปเป็นเพื่อน และหลายครั้งที่ผมไปด้วยไม่ได้ ผมต้องเอาปืนผมให้เขาติดตัว กันไว้ดีกว่าแก้

ท่านก็แย้งว่า ถ้าเกิดต้องใช้จริงๆ ไม่กลัวจะกลายเป็นของแถมให้เขาไปเหรอ?
ผมก็ต้องเรียนท่านว่า เรื่องนี้เราก็คิด และหลายปีมานี่ ผมก็พยามให้เขาฝึกทักษะความชำนาญ การระแวดระวังภัย พอสมควร
ตรงนี้เลยถือโอกาสโม้สำทับซะหน่อยว่า "อย่างทุกวันนี้ ผมเข้าสนามยิงปืน ก็พาเขาไปฝึกความชำนาญด้วยประจำ ดูเหมือนเขาจะยิงดีกว่าผมด้วยซ้ำ" (จริงๆ ไม่ได้ไปบ่อยขนาดนั้นหรอกครับ ไม่มีตังค์)

แล้วท่านก็บอกว่า "แล้วทำไม ไม่โอนปืนของน้องให้ภริยาไปซะล่ะ จะได้ไม่ต้องซื้อใหม่"

ผมก็ (อ้าว) "ต่อให้โอนให้ก็ต้องขอ ป.3 จากทั่นอยู่ดี อีกอย่าง ผมก็ต้องมีไว้เหมือนกัน"
นายทะเบียนนิ่ง คงนึกในใจว่า "เอ่อ จริง กรูไม่น่าหลุดเลย" อิอิ

สุดท้าย ถามผมว่า "เคยทะเลาะกันไหม?"

เคยสิครับ แหม ใครไม่เคยก็แปลกล่ะ แต่ว่า นั่นมันตอนเด็ก ตอนนี้ มันเล่ยจุดนั้นมาไกลแล้ว และอีกอย่าง เราโตจนป่านนี้ เรื่องพวกนี้เราคุยกันเมื่อสิบปีแล้วครับ ว่าถ้ามีอารมณ์โมโห เราไม่ยุ่งกับปืนผาหน้าไม้"

อยากจะพูดต่อเหมือนกันว่า "ถ้าจะฆ่ากัน ไม่จำเป็นต้องปืนหรอกครับ คว้าไม้กอล์ฟ ง่ายกว่าเยอะ ไม่ติดคุกด้วย" อิอิ แต่ไม่ได้พูดครับ (สถิติ ผัวเมียทำร้ายกัน ผมว่า ปืน ไม่ติดอันดับนะ เข่า แข้ง หมัดศอก และมีดโกน น่าจะน่ากลัวกว่า อันนี้ไม่ยืนยัน)

โต้ แย้ง อธิบายเหตุผลกันอยู่ ราว 30 นาทีเต็มๆ ครับ
ทำท่าจะไม่อนุญาต ผมก็นิ่งๆ สบตาตลอด ไม่ได้กังวล เพราะพี่ๆ ให้ความรู้ไว้แล้วว่า ถ้าไม่ให้ ก็อุทธรณ์ เสียเวลาอีกนิดหน่อย ไม่เห็นต้องคิดมากเลย

สุดท้าย ถามผมว่า ทำงานรับราชการด้วยกันเหรอ? (คงจะหาข้อมูล)
ผมก็เลยตอบว่า "คนละที่ครับ ผมช่วยราชการที่..................... )

ท่าทีก็อ่อนลงเล็กน้อย
ผมรีบสำทับว่า ถึงยังงัย ผมก็ยืนยันว่า ผมต้องให้เธอมีไว้เผื่อคราวจำเป็นจริงๆ ที่ต้องใช้ ซึ่งเราหวังว่าจะไม่ต้องใช้ และไม่อยากจะใช้เลย เพราะชักออกมาก็มีเรื่องยุ่งยากแล้ว และทุกวันนี้เรียนท่านตามตรง ในสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจ ผมก็เอาของผมให้เขาไปอยู่แล้ว ดังที่เรียนตอนแรกแล้ว แม้ว่าไม่ถูกตามข้อกฏหมาย แต่ถ้าต้องเลือกระหว่างชีวิต ความปลอดภัย กับข้อกฎหมาย ผมเลือกอย่างแรกไว้ก่อน และที่มานี่ก็เพราะเห็นว่าจำเป็นต้องมีไว้ และอยากให้ถูกตามระเบียบและกฏหมายที่สุด ไม่อยากให้ผิดมือ เพราะงั้น คงต้องขอความกรุณาจากท่านว่า ได้ช่วยพิจารณาให้ด้วย " (ผมร่ายตามนี้เลยครับ)

ท่านนิ่งคิด อมยิ้ม สบตากับผม ผมไม่หลบตาเลย
"ถ้าอย่างนั้น ผมก็คงต้องอนุญาตล่ะนะ แม้ไม่อยากให้มีปืนเพิ่มในอำเภอเรา"

ผมรีบ ยกมือไหว้ ขอบคุณท่านมากครับ
ภริยาเห็นก็ขอบคุณตาม

"เห็นภริยาจะต้องไปประชุมที่กรมฯ วันที่ 2-3-4 นี้ พอดี ไม่ทราบว่า เอกสารจะทันไหมครับ จะได้ไปรับปืนซะในคราวเดียวกัน "

"เดี๋ยว ให้จนท. เขียน ป. 3 ให้ คงใช้เวลาไม่นาน"

ผมรีบลากลับเลยครับ กัวท่านเปลี่ยนใจ

อิอิ

=================
ขอบคุณพี่ๆ ทุกท่าน ที่ให้ความรู้ และเป็นกำลังใจให้ครับ
ทำให้มั่นใจขึ้นเยอะเลย เมื่อมั่นใจ เราก็นิ่งครับ

เดี๋ยวอาทิตย์หน้า จะลงไปรับปืนให้ภริยาแล้วครับ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: วันนี้ไปตามเรื่อง ป.3 มาครับ ไม่รู้จะราบรื่นหรือเปล่า? (ผ่านแล้วครับ) (อ่าน 3877 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้