ผมเคยติเตียนพนักงานบริการหลายครั้ง แต่ด้วยถ้อยคำสุภาพ
ใสกางเกงขาสั่น เสื้อลายสก๊อต ไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ ไปยืนดู แต่กลับไม่มีพนักงานมาแนะนำ พอเรียกมาขอดูเครื่องราคาประมาณ ๑๐,๐๐๐ อัพ ทำหน้าเหมือนกินไข่เน่ามา และเดาความคิดของเขาจากสีหน้าว่า "เราคงไม่มีปัญญาซื้อ คงมาดูแล้วก็ไปไม่ซื้อ เสียเวลา" พอพนักงานเอาให้ดู ผมถือๆลองกดดู ออกมายืนใกล้ๆ ไม่ได้ให้คำแนะนำ แต่กลัวว่าเราจะวิ่งราวโทรศัพท์เครื่องนั้น
ผมมองหน้าเขาอีกครั้ง และคืนโทรศัพท์ไป เดินไปอีกร้าน เขาให้คำแนะนำดี เลยควักเงินสดซื้อโดยไม่ต่อราคา พนักงานร้านแรกทำหน้าเออๆ
ผมจึงมักพูดกับคนเพื่อนๆว่า
แต่งตัวดีผูกไทค์ ใส่สูตร อย่าคิดว่ามีเงิน
เขามากินอาหารหรูก็จริง แต่เดือนละครั้ง
แต่งตัวสบายๆ
แม้ไม่ภูมิฐาน แต่อยากกินอะไรได้กิน และส่วนใหญ่คนแบบนี้ กินของดีๆ แม้ไม่เลิศหรูขนาดโรงแรมห้าดาว แต่ก็อร่อยได้ทุกวัน
คนเรามักจะดูกันที่ภายนอก แล้วตัดสินคนจากสิ่งที่ตาเห็น
ยิ่งคนใต้แต่งตัวไม่เลิศหรู แต่มีสวนยางพารา ปาล์มน้ำมัน ไม่ต่ำกว่า ๕๐ ไร่ รายได้ต่อเดือนไม่ต่ำกว่า ๕๐,๐๐๐ บาท
ถอยรถกันเป็นว่าเล่น
