ตอนโน้น เห็นใครๆเขาก็ไปนั่งฟังลุงจำลองเขาพูด หนังสือพิมพ์ก็ชมนักว่าเป็นการชุมนุมที่สงบสวยงามดี ผมก็ไปกับเขาบ้าง เพราะทนฟังเพื่อนโม้มาหลายวันแล้ว
แต่สงสัยคืนนั้นจะก้าวเท้าผิดข้าง วันนั้นลุงแกเคลื่อนทัพไปปักหลักหน้าเฉลิมไทยพร้อมรถลำโพงที่เบากว่าเสียงผายลมของคนข้างๆ
จากนั้นก็บานปลาย มีทั้งแสงสีเสียงประกอบประปราย ผมเดินกลับบ้านเห็นกลุ่มควัน ไม่รู้เขาเผาอะไรแต่ก็เผ่นดีกว่า เดี๋ยวจะซวย แต่ใจก็ หึหึ ข้ามีเหตุการณ์ระทึกกว่าแกอีก...
รุ่งขึ้นไปทำงานต่อแต่ต้องเดินไปขึ้นรถเมล์กิโลกว่า เพราะเขาปิดถนนหน้าบ้านพอดี บ้านเมืองวุ่นวายขนาดนี้บริษัทผมยังทำงานทุกวัน เฮ้อ
จากนั้นลุงจำลองคือ หน้าบุญใจโหดในสายตาผม ลุงจิ๋วใจซื่อ ลุงชวนจอมขโมยซีน ลุงหมักกับเพื่อนๆหน้าด้าน ฯลฯ
แต่ที่ปลาบปลื้มเหมือนฟ้าโปรดก็ตอนดูข่าวทีวี ถึงกับยกมือกราบทีวีทันที (อยู่คนเดียวเลยไม่ลังเล)
ยิ้มแต่ใบหน้าแต่ดวงตาไม่เคยยิ้ม .........เกรียน โคตร ๆ
