เห็นฏีกานี้น่าสนใจเลยเอามาแบ่งสำหรับท่านที่ยังไม่ทราบ
คำพิพากษาฏีกา ที่ ๘๓๕๐/๒๕๔๗
ในคดีนี้จำเลยถูกฟ้องหลายข้อหา ข้อหาหนึ่งคือพาอาวุธปืนพกขนาด .22 มีทะเบียนไปตามทางสาธารณะโดยไม่มีเหตุอันควร และมีเครื่องกระสุนปืนขนาด .22 จำนวน 55 นัด ซึ่งมีจำนวนเกินกว่าที่ได้รับใบอนุญาตให้มีไว้สำหรับใช้กับอาวุธปืนที่จำเลยได้รับใบอนุญาต
ศาลฏีกา (ประชุมใหญ่) เห็นว่า ตาม พรบ. อาวุธปืน เครื่องกระสุนปืน วัตถุระเบิด ดอกไม้เพลิง และสิ่งเทียมอาวุธปืน พ.ศ.2490 มาตรา 8 บัญญัติ หามมิใหผูใดมีเครื่องกระสุนปนซึ่งมิใชสําหรับใชกับอาวุธปนที่ตน
ไดรับใบอนุญาตใหมีและใช้ มาตรา ๙ วรรคหนึ่ง บัญญัติถึงใบอนุญาตใหมีและใชอาวุธปน และเครื่องกระสุนปน ใหออกใหแกบุคคลสําหรับใชในการปองกันตัวหรือทรัพยสิน หรือในการกีฬาหรือยิงสัตว์ และวรรคสองบัญญัติว่า ใบอนุญาตนั้นใหออกสําหรับอาวุธปนแตละกระบอก แต่ไม่ได้บัญญัติว่าให้ออกใบอนุญาตโดยเฉพาะสำหรับให้มีเครื่องกระสุนด้วย แสดงว่าเมื่อมีใบอนุญาตให้มีและใช้อาวุธปืนแล้ว การมีกระสุนปืนสำหรับอาวุธปืนนั้น ไม่ต้องมีใบอนุญาตพิเศษ การที่ได้รับอนุญาตให้มีและใช้อาวุธปืนเป็นการอนุญาตให้มีและใช้กระสุนปืนไปในตัว ดังนั้นเมื่อจำเลยได้รับอนุญาตให้มีและใช้อาวุธปืนแล้ว การที่จำเลยมีกระสุนปืนสำหรับใช้กับอาวุธปืนนั้น จึงไม่เป็นความผิด แม้โจทย์จะฟ้องว่าจำเลยกระทำความผิด และจำเลยให้การรับสารภาพ ก็ไม่อาจลงโทษจำเลยได้
