ผมสดุดีความกล้าหาญของท่านนายดาบฯครับ
และชื่นชมทักษะการใช้อาวุธด้วย ขอวิญญานท่านไปสู่สุคติ
น่าเชื่อว่าคนร้ายที่ตายติดอยู่กับตู้ทอง (คนที่ยิงอีโบ๊ะ ใส่นายดาบฯ) ถ้ามันใช้ปืนลูกเดี่ยว เช่น .38, 9 หรือ 11
นายดาบฯท่านไม่น่าจะเสียชีวิต เพราะผมเชื่อว่ามันจะยิงไม่ถูกด้วยอ่อนแรงจากพิษ 11 ของนายดาบฯเต็มทนแล้ว ถ้าถูกก็ฟลุค แต่เผอิญมันใช้อีโบ๊ะ เลยทำให้พวกเราต้องเสียใจ
ดูภาพนี้แล้วผมได้แต่ภาวนาว่าชีวิตนี้จะไม่ซวยจนทำให้ต้องดวลกับคนถืออีโบ๊ะ
กรณีนี้นายดาบฯจะปลอดภัยกว่าถ้าอยู่ที่ตำแหน่งเดิม รอเวลาให้ไอ้สองตัวนั่นรับพิษบาดแผลเพิ่มขึ้น
แม้ท่านเคลื่อนตัวมาครึ่งทาง มาอยู่ตรงตำแหน่ง 12 นาฬิกาของไอ้โจรที่ยิงท่าน จะยืน หรือ นั่ง ก็ไม่น่ารอดจากแนวม่านกระสุนอีโบ๊ะอยู่ดี
ด้วยไอ้นั่นมันยังมีแรงเหลือวาดแนวปืนได้อยู่
ผมจินตนาการว่าถ้าตัวเองเป็นท่านนายดาบฯ
ผมก็คงวิ่งออกมาแบบนายดาบฯครับ
มิใช่ด้วยต้องการไปจับคนร้ายรายที่ 3
แต่เพราะตำแหน่งที่ผมอยู่มันเป็นมุมอับ
ด้วยอารามตกใจแม้ผมจะยิงเปิดทางใส่ไอ้โจรสองคนนั่นจนมันทรุดและพุ่งหลบไปอยู่ในมุมฉากจากผมแล้ว (มีตู้ทองบังอยู่)
สภาพเครียดว่ามีภัยคุกคามชีวิตระดับนั้น ผมคงพยายามพุ่งออกจากซอกตู้ทองมุ่งไปทางประตูร้าน ออกไปตั้งหลักนอกร้านให้เร็วที่สุดครับ เพื่อให้ห่างจากไอ้สองตัวนั่น
ผมว่ากรณีนี้กระสุน 11 มันทำหน้าที่ของมันดีที่สุดแล้ว
ที่ไอ้โจรถืออีโบ๊ะมันยังมีแรงอึดเหลืออาจด้วยความโกรธความแค้น
มันเป็นเรื่องของโชคชะตา ถ้าตำแหน่งกระสุนเปลี่ยนไปสักนิ้วสองนิ้วมันก็อาจไม่มีแรงยกปืนเลย หรือก็อาจมีเหมือนเดิม
ถ้าให้ผมเลือกได้ผมก็ขอพก 11 อยู่ดี ถ้าต้องเจออย่างนี้ (คาดว่าถ้าเป็น .38 บรรจุ5นัดของตัวเอง เจอหนักขนาดนี้ผมคงไม่รอดครับ)
