ตามหัวข้อครับ...
มีผลวันนี้ (๔ ธ.ค. ๕๑)
ปีนี้ ผมอายุ ๓๔ ปี เริ่มทำงานประจำเมื่อ ๑๐ ปี ๒ เดือน ก่อนจากนี้ ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ในตำแหน่ง ลูกจ้างชั่วคราว
สองปีต่อมา ก็ได้รับการบรรจุ ในตำแหน่งนายช่างเทคนิค จนวันนี้ วันสุดท้ายของการทำงาน ก็ยังครองตำแหน่งนั้นอยู่
หน่วยงานนี้ ไม่สามารถใช้วุฒิการศึกษาที่เพิ่มขึ้น มาอัพตำแหน่งได้ ถ้าจะทำ ต้องสอบเข้ามา และเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่เลย
สาเหตุที่ลาออก มีหลายสาเหตุเหลือเกิน สรุปได้คร่าว ๆ ดังนี้
๑. ลาออกเพราะไม่ก้าวหน้าไปกว่านี้แล้ว ถึงเงินเดือนจะขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่มากไปกว่าอัตราเงินเฟ้อต่อปีสักเท่าไหร่
๒. เพื่อนร่วมงาน วันนี้ดีกัน วันต่อมาฟันเราหัวแบะ เงินเดือนน้อย แต่ผลประโยชน์แฝงเยอะ ปัดแข้งปัดขาเพื่อแย่งกัน
๓. สวัสดิการที่ได้ ก็มีจากแหล่งอื่นมาทดแทนแล้ว เพราะภรรยาก็เป็นข้าราชการ สามารถใช้สวัสดิการทดแทนกันได้
๔. สวน ไม่มีคนดูแล จะจ้างก็ไม่ได้ดังใจ และผมอยากจะทำงานเหล่านี้เองกับมือ เพราะที่เคยทำมาแล้ว มีความสุขครับ
๕. สุขภาพ ผมไม่มีเวลาออกกำลังกายให้เหงื่อออกเลย เพราะอยู่ในแอร์ตลอด ตอนนี้ แค่ก้มเก็บเหรียญก็หน้ามืดแล้วครับ
๖. ค่าใช้จ่าย ภาษีสังคม กินเลี้ยง สร้างภาพ(จะสร้างไปทำไมเนี่ย) เข้าเมืองตาหลิ่ว ตามเพื่อนไปกับสังคมหน้ากาก
๗. ไม่อยากทำแล้ว เหนื่อย เบื่อ ขี้เกียจ เกลียดขี้หน้าเจ้านายกับเพื่อนร่วมงานที่อยู่คนละพวกกับเรา ฯลฯ....................................................
ตอนนี้
จะทำมะนาววงบ่อ ให้ออกนอกฤดู กับ
จะปลูกกล้วยน้ำว้า ทำสวนยาง สวนเงาะ(มรดกพ่อ) แล้วก็รับส่งนักเรียน
เลี้ยงลูกด้วยตัวเอง (สามขวบครึ่ง) ดูแล ซ่อมแซม ปรับปรุงอะไรต่าง ๆ ในบ้านและนอกบ้าน อะไรที่อยากทำ แต่ไม่ว่างได้ทำ
ร่วมแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันหน่อยครับ ถือว่าเป็นกระทู้ระบายก็ได้
ขอแสดงความนับถือในความกล้าหาญของท่านจริงๆ ปัจจุบันผมก็มีปัญหาจุกจิกกวนอารมณ์แบบนี้เหมือนกัน แต่มันยังหาทางออกจัดการไม่ได้ เพราะมีหนี้ผูกอยู่ยาวอยู่ถึงอายุ ๖๐ โน่นครับ ความฝันก็มีเหมือนกัน
แต่พอผมทำงาน(ที่ปัจจุบัน) ด้วยวัฒนธรรมองค์กรกับสังขารตัวเอง ความรู้ก็คืนอาจารย์ ไฟในตัวก็เย็นลงเป็นเช้าชามเย็นชาม ความฝัน ก็เสื่อมลงทุกวัน ถึงจะรู้ตัวแต่มันติดสบายซะแล้ว
