อ่านแล้วผมก็มานั่งคิดเอาเองในใจดังๆ ต่อว่า เรื่องจำพวกนี้คงยังเกิดขึ้นไม่มากหรือถี่พอที่ รัฐฯ จะ
1. ทบทวนระบบโควต้า อวป ของร้านค้า เพื่อควบคุมราคาให้สมเหตุสมผลขึ้น
จะได้ขจัด อวป ที่ไม่ได้มาตรฐานออกไปจากระบบให้มากที่สุด เพื่อให้ที่คงเหลืออยู่ เป็นผู้ที่
ตั้งใจ จงใจ กระทำผิดกฎหมายอย่างชัดเจนปราศจากข้อกังขาเท่านั้น
2. ทบทวนแนวทางในการพิจารณา อนุมัติ และ เพิกถอน การครอบครองอาวุธปืนของประชาชน
2.1 เปลี่ยนจาก การยื่นขออนุญาต เป็น สอบเพื่อเอาใบอนุญาต การสอบควรทดสอบทั้งด้าน
* ความรู้ความเข้าใจในระบบการทำงานของปืน
* ความรู้ความสามารถในการใช้ อวป (ต้องเข้าอบรมก่อน แล้วสอบ)
* ตรวจสอบภาวะทางจิตใจ
ตามความคิดผม การออกใบอนุญาตควรทำให้รัดกุมที่สุด เพื่อให้มั่นใจว่า อวป จะตกอยู่ในมือของคนดี ที่มี
ความรู้ความสามารถในการใช้ อวป ซึ่งคนเหล่านี้แหละ ที่มีแต่จะคอยช่วยเหลือราชการ ไม่ใช่นั่งล้อมวงกินเหล้า
เอาปืนเถื่อนยิงหัวเพื่อน
2.2 ทบกวนเรื่องให้ผู้ยื่นขอใบอนุญาตต้องมีหลักทรัพย์สูงๆ เพียงแค่ประชาชน หรือ นักกีฬา ที่ทำมาหากิน
โดยสุจริต มีสภาพจิตใจปกติ ล้วนมีสิทธิในการปกป้องตนเองและครอบครัวโดยกฎหมาย
2.3 ทบทวน เพิ่มมาตรการในการเพิกถอนใบอนุญาตให้ตรงประเด็นมากขึ้น...เช่น
* เพิกถอนเพียงเมื่อพิสูจน์ได้ว่าทำผิดกฎแห่งความปลอดภัย (กฎเหล็กที่พวกเรานักนิยมปืน เคารพและนับถือ)
มิใช่เพียงเพราะว่า ต้องนำพาปืนติดตัวติดรถเวลากลับบ้านต่างจังหวัดนานๆ หรือเดินทางกลางดึก
