ไม่เคยยิงคนครับ แต่เคยยิงขึ้นฟ้าครับ ยิงเสร็จรู้สึกว่าไม่น่ายิงเลยครับ ไม่น่าใจร้อนเลย ยิ่งตอนตำรวจมาหละใจเต้นรัวดีครับ

เคยคิดอยู่เหมือนกัน ยิ่งเวลาที่โดนขับปาดหน้า แต่ศรีภรรยาบอกว่า"อโหสิเถอะ คนเรามีกรรมเป็นตัวกำหนด"
อีกอย่างเคยฝันว่าตัวเองติดคุก ตื่นขึ้นมา เหงื่อแตกเลย เจ้าประคุ๊ณขอให้เป็นแค่ความฝันเถอะ..
ผมจึงพยายามมีสติตลอด ไม่ใจร้อน.....สาธุ
ไม่เคยยิง...
แต่..... อารมณ์ตอนนั้น หมายถึง ตายกันไปข้าง
แต่ สติ ยิงไปเพื่ออะไร ผลที่กลับมาเป็นอย่างไร
เมื่อใจสงบ เหงื่อชุ่มฝ่ามือ
ใจเต้นเร็ว รัว ยิ่งกว่า วิ่ง ๔๐๐ เมตร 
ให้นึกถึงพ่อ แม่พี่ น้อง ลูกและเมียของเขาว่าจะต้องเสียคนของเขาแล้วจะโกรธคนที่ฆ่าเขา ก็ทำไม่ลงแล้วครับ ขับรถปาดหน้ากัน ให้ของลับกัน ด่าแม่กัน ขโมยของต้องใช้อาวุธที่มีอยู่พิภากษาพิพากษาถึงตายเลยหรือครับ กว่าจะโตมาได้ทำผิดนิดเดียวยิงกันซะแล้ว แต่ถ้าเขาจะทำร้ายเรายิงเลยครับเรื่องอื่นไว้ว่ากันที่หลัง
ขอบคุณทุกความเห็นครับ

อย่างน้อยก็เป็นข้อคิดเตือนสติครับ
บางท่านที่เคย(จำเป็นต้อง)ยิง จะด้วยหน้าที่ราชการ หรือด้วยหน้าที่ต่อชีวิต/ครอบครัว คงจะมีอยู่บ้าง
อยากทราบอารมณ์ ความรู้สึก เป็นวิทยาทานครับ

--------------------------

เกือบลืม +1 คะแนน ให้ทุกท่านครับ