สามเณรน้อยรูปหนึ่งเป็นนักเทศน์ เก่งมาก
สามารถนำธรรมะมาประยุกต์เข้ากับสถานการณ์ ได้อย่างแตกฉาน
เข้าพรรษา...ที่วัดก็มีการจัดพระเณร ผลัดหมุนเวียนกัน ขึ้นเทศน์ แต่เณรน้อยจะเป็นขวัญใจของญาติโยม...
ชื่นชอบมากเป็นพิเศษ มากกว่าคนอื่นๆ เพราะฟังแล้วเข้าใจง่าย...ไม่มีภาษาบาลีมากนัก
หลวงตาติดก็เป็นนักเทศน์เหมือนกัน ติดสมชื่อ คือ ติดหมาก ติดบุหรี่ ขณะที่เทศน์ก็สูบบุหรี่ควันโขมง
เทศน์สอนว่าเหล้า บุหรี่ ไม่ดี ยาเสพติดไม่ดี... อาตมารู้หมด แต่ อดไม่ได้
วันหนึ่งได้พบหน้ากับเณรน้อย หลวงตาซึ่งไม่ค่อยสบอารมณ์อยู่แล้ว จึงพูดกับเณรว่า
"เณร..ถึงเณรจะเทศน์เก่ง มีคนสนใจมาก..แต่ไม่เห็นมีใครสนใจเอาใจใส่เณรเลยว่าเณรต้องการอะไร
ไม่เห็นมีใครเอาอะไรมาถวายเณรเลย สู้อาตมาไม่ได้ มีญาติโยมนำมาติดกันเทศน์เต็มไปหมด
ต้องการอะไรเขาก็เอามาถวายทุกอย่าง ฉันต้องการขวานมาผ่าฟืนต้มน้ำร้อน เขาก็เอามาถวาย
ฉันต้องการพัดลมมาแก้ร้อน เขาก็ถวาย พัดลม"
เณรน้อยบอกว่า....
"หลวงตา ที่เขาติดกันเทศน์เป็นขวานกับพัดลมน่ะมันเป็นปริศนาธรรม เขาติดกันเทศน์เพื่อสอนหลวงตา"
"ไม่จริง..เขาสอนยังไง..??"หลวงตาแย้งถาม
"ที่เขาถวายขวาน เขาสอนว่า หลวงตารู้หมดทุกอย่างว่า เหล้าไม่ดี บุหรี่ไม่ดี ยาเสพติดไม่ดี
เทศน์สอนคนทั่วบ้านทั่วเมือง แต่ตัวเองยังสูบ ยังติด มันก็เหมือนกับขวาน ขวานมันถากอะไรได้ทุกอย่าง ยกเว้นด้ามของมันเอง"
หลวงตาโกรธจัด ด่าว่า "ไอ้เด็กเวร ทำเป็นอวดรู้มาสอนกู"
เณรน้อยจึงพูดต่อว่า "หลวงตาโกรธใช่ใหม.??"
"เออ ..ซิวะ.."หลวงตาว่ายังไม่หายฉุน
"เวลาโกรธนี่มันร้อนใจหรือเย็นใจ หลวงตา" เณรถามต่อ
"ร้อนซิวะ ถามได้"
"พัดลมที่เขาติดกันเทศน์น่ะ เขาสอนหลวงตาว่า พัดลมมันเป่าให้คนอื่นเย็นได้ทุกคนแหละ
แต่ว่าก้นมันเองร้อน เพราะมันลืมเป่าก้นตัวเอง"
