เคยลองไปบ์เพื่อนทีนึง(จริง ๆ หลายที)
เอ...ไปบ์มันใหญ่จัง ต้องใส่น้ำด้วย แฮะ...เป็นภูมิปัญญา
กันไม่ให้ขี้ยา เข้าในลมหายใจเรา ดูดดัง คลอก ๆ ๆ ใจจะขาด
จะหยุดก็เสียดาย ไฟยังแดงวาบ ๆ น้ำหูน้ำตาไหลเลย....
ไม่ไหว เรียนดนตรี-เล่นดนตรี เครื่องเป่าด้วย ต้องใช้ปอดเยอะ
ไม่สูบทั้งเป็นไปบ์และเป็นซอง อ้อ...เป็นแบบใบจาก ก็ไม่สูบครับ
พี่ครับ สมัยเรียนเพื่อนผมเคยเล่นกันในหอพักครับ เชื่อหรือไม่ครับว่า จิ้งจกตกลงมาทุกตัวเลยครับ นั่งหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง ส่วนตัวผมเองรอดเพราะว่าเคยโดนมาก่อนหน้านั้น ยัดไส้บุหรี่มวนเดียวปากแห้งไปเป็นวันๆ เลยไม่ชอบครับ
ส่วนไปป์นั้นจำแม่นเลยครับ ตอนประมาณสิบกว่าๆขวบเคยขึ้นรถเพื่อนคุณปู่ที่เขาสูบกันอยู่ในรถ แรกๆก็หอมดีครับ นั่งไปสักพักปวดหัว ตาลาย ดีว่าสมัยนั้นรถไม่ติด ถ้านานอีกสักนิดคงอาเจียรในรถนั่นละครับ
ซิการ์ ครับ แจ๋วสุด เคยนั่งดมของเจ้านายพ่อ เป็นใบยาใบเดียวมาม้วนแท่งประมาณแหนมตามห้างครับ สูบๆ ไป ทิ้งไว้แล้วก็ดับ ต้องคอยมาจุดเรื่อยๆ เขาบอกว่า นี่ยี่ห้อเดียวกับที่นายกชาติชายสูบเลยนะ พอรู้ราคา ลมแทบจับครับ มวนละ สามพันบาทไทย ตอนนั้นผมเรียนปวช.โรงเรียนรัฐ ค่าเทอมยังไม่ถึงสองพันเลยครับ
