ขออนุญาติเปลี่ยนชื่อกระทู้อีกครั้งนะครับ..
เนื่องจากผมคิดถึงพฤติกรรมของตัวเองในอดีตก่อนมีปืนจนถึงตอนนี้ตั้งแต่มีปืน...ทำไมเราถึงดีขึ้นหว่า?...
ก่อนหน้านี้ผมเป็นคนที่ต้องหาสี่งดีๆเข้ามาในครอบครัว โดยไม่จำเป็น เช่น บ้าน รถ โทรศัพท์ เป็นต้น โดยความรู้สึกตอนนั้นคิดว่าต้องมีเพื่อเป็น "เกราะ" กำบังจุดด้อยในตัวเอง...กลัวคนอื่น(ที่เราไม่รู้จัก)จะหาว่าเรากระจอก(ไม่มีหน้ามีตา) รถรุ่นใหม่ออกต้องรีบขนขวาย บ้านที่อยู่เดิมก็พออยู่แล้วยังต้องหาบ้านที่ใหญ่กว่า.. โทรศัพท์เดี๋ยวเปลี่ยนๆ กลัวจะหาว่าไม่ทันสมัย... เป็นการ"พอกหนี้"โดยไม่จำเป็นและไม่เคยเข้าใจซักทีว่าจริงๆแล้วความต้องการจริงๆของชีวิตคืออะไร...
แล้วก็ได้มี"ปืน"ขึ้นมา..... จากที่เคยมีปัญหากับเด็กแถวบ้าน..จากที่ต้องเสียหัวสมองในการเบ่งพลังเป็นปีๆ หมดสิ้นเลย... พอเด็กพวกนั้นไม่เห็นผมทำพฤติกรรมหาเรื่อง พวกนั้นก็แสดงกลับมาโดยขี่ผ่านบ้านผม จะเบาเครื่อง...ถึงขั้นบางคนดับเครื่องเข็นรถผ่านบ้านก็มี.. ตอนนี้ถึงจะมีเสียงดังบ้างแต่ผมกลับมีความรู้สึกเฉยๆ...
สิ่งต่างๆที่เป็นของฟุ่มเฟื่อยที่เคยอยากได้ผมก็เลิกคิดถึงอยากจะได้ในทันที.... เพราะจริงๆ สิ่งเหล่านั้นมันไม่ใช่เกราะ(ที่ทีแรกคิด)... แต่มันเป็นเพียง"หน้ากาก"...
และก็ได้เรียนรู้ว่าสิ่งสุดท้ายที่ต้องการในการดำรงชีวิตครอบครัว คือความมั่นคงและปลอดภัย...
ปืนกระบอกนี้ของผมคือความปลอดภัย...นั่นคือ"เกราะ" ที่แท้จริงของครอบครัว...
ส่วนความมั่นคง...จะพยายามสู้ต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะได้มาครับ..
ขอบคุณทุกๆท่านที่ตอบคำถาม ให้คำชี้แนะ..และให้วิธีคิดที่ดี... เป็นเพราะพวกท่านที่ทำให้ผมสามารถเปลี่ยนตัวเองได้...
และก็อยากได้ความคิดเห็นของทุกๆท่านเกี่ยวกับการ"มี"ปืนด้วยครับ....
