โปรดอ่าน:กระทู้นี้ถูกตั้งขึ้น เพื่อที่จะเล่าถึงประสบการ์ณวันนึงในชีวิตดิฉัน
เกี่ยวกับสังคมบ้านเราสมัยนี้ที่มันตกต่ำกว่าที่เราคิด ผู้คนโมโหร้ายและยอมให้อารมณ์ร้ายนั้น
ครอบงำตัวเองไปชั่วขณะ แล้วทำอะไรโดยไม่นึกถึงคนที่ตัวเองรัก
จึงอยากเตือนผู้ใช้ถนนทุกท่าน ให้ใช้สติขณะขับรถกันมากขึ้นค่ะ
ส่วนเรื่องที่ว่าดิฉันโกหกหรือไม่นั้น โปรดใช้วิจารณญานตัดสินเอาเองดีกว่าค่ะ
แต่ขอฝากไว้อย่างเดียวว่า "ดิฉันน่ะ ไม่เปลืองเวลาหาเงินตัวเอง มานั่งสร้างเรื่องให้ตัวเองน่าสงสารหรอกค่ะ"
ขอบคุณที่รับฟังค่ะ.
...........................................................
...........
วันเสาร์พาคุณแม่ไปเดินห้างแถวบ้านมาค่ะ แล้วทีนี้ตอนจะกลับก็ได้เห็นว่ามีรถมาจอดขวาง
มันก็จะไม่มีอะไรเท่าหรอกนะคะ ถ้าไม่ติดว่ารถเขาเข้าเบรคมือไว้นี้สิ ไอ้เราพอเห็นปุ๊ป
ก็ไปตามรปภมา เขาก็ประกาศตามหาเจ้าของอย่างที่ควรทำ สิบห้านาทีผ่านไป เอ๊ะ ก็ยังไม่มา
พยายามจะหักออกก็ไม่ได้ เพราะรถซองข้างๆก็คันเบ่อเริ่ม ที่ก็เหลือไม่พอ
ก็เลยเสนอให้คุณรปภเอาอุปกรณ์มายกรถ เครื่องมือดันมาเสียอีก ใช้ไม่ได้ ก็เลยต้องตามตัวกันต่อ
ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ช้ายั่งกับรอกันอยู่สักครึ่งปี คุณแม่ท่านก็ร้อนเหลือเกิน
ดิฉันก็เลยติดเครื่องให้ท่านรออยู่ในรถ สักพักก็มีเสียงดัง ปิ๊ปๆ มาจากรถคันนั้น ตามมาด้วย
คนเดินมาที่รถคันนั้น เป็นหญิงสาว สวย ใส่ชุดนักศึกษา ถือถุงช๊อปปิ้งมาในมือ
พอเธอมาถึง เธอก็เปิดประตู เอาของใส่รถเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดิฉันก็ยืนจ้องเธออยู่อย่างนั้น
จนเธอรู้สึกตัว เธอก็หันมาทักทายคนแปลกหน้าอย่างดิฉัน ด้วยประโยคที่ว่า
"มองอะไร อยากมีเรื่องหรือไง?"
ดิฉันก็เลยตอบกลับไปว่า
"ก็เปล่าหรอกค่ะ แต่พี่ก็แค่อยากจะถามน้องว่า ไม่คิดจะขอโทษพี่หน่อยเลยหรือคะ ?"
แล้วบทสนทนาของเราก็เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
"ขอโทษเรื่องอะไร? หนูไปทำอะไรให้พี่หรือยัง? เป็นบ้าหรือเปล่า มานั่งหาเรื่องคนแปลกหน้าเนี่ย"
"แล้วที่มาจอดขวางรถพี่แล้วเข้าเกียร์ไว้เนี่ย เขาเรียกว่าทำให้พี่เดือดร้อนหรือยังจ๊ะ
น้องรู้ไหมว่าพี่นั่งรอมาจะเป็นชั่วโมงและ รปภเขาก็ประกาศเรียกน้องตั้งไม่รู้กี่รอบ
แม่พี่ก็ร้อนจะตายแล้ว น้องไม่สำนึกผิดอะไรเลยหรือคะ?"
"จะอะไรนักหนาวะ ใครใช้ให้เมริงมารอกรุละ เมริงก็ขับออกไปสิ ที่ก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ
เมริงจะมาจอดรอกรุทำไมละ หักๆไปหน่อย ถอยอีกนิดเมริงก็ออกได้เองแหละ แก่จะตาย
แล้วยังเจือกขับรถไม่เก่งอีก กรุก็ไม่รู้จะช่วงเมริงยังไงหรอกนะ แล้วนี้ก็จะออกแล้วเนี่ย
เมริงจะยืนบ่นอะไรหนักหนา กุหนวกหู"
"เอ๊ะ นี้น้องคะ ถ้ามันหักออกไปได้ พี่ก็หักออกไปตั้งแต่สามชาติที่แล้วแหละค่ะ
ไม่มานั่งรอให้น้องมาสอนพี่หรอก ลองมาเล็งดูเองสิ ช่องแค่เนี่ยมันจะออกได้ไหมละ รถยนต์นะคะ
ไม่ใช่มอไซ จะได้ใช้ที่แค่นิดหน่อยแล้วก็จะออกได้ แล้วที่บอกว่าพี่ขับรถไม่เก่งนี้
พี่ยอมรับนะคะว่าพี่ไม่เทพจริง แต่อย่าทำเหมือนกับน้องเก่งมากสิคะ จอดประเข้าเกียร์แล้ว
ยังจะมาบอกว่าตัวเองเทพอีกหรือคะ เด็กป.3 เขายังรู้กันเลยค่ะน้อง
ว่าขวางชาวบ้านแล้วห้ามเข้าเกียร์ แล้วนี้น้องอายุเท่าไหร่แล้วคะ? ผู้ใหญ่สอนแทนที่จะรู้จักจำ
รู้สึกผิดบ้าง นี้อะไร มานั่งย้อนเขาอีก ไม่อายเด็กทั่วประเทศบ้างเลยหรือคะน้อง? "
"แล้วคนแก่มานั่งด่าลูกชาวบ้านชาวช่องเขาฉอดๆเนี่ย ไม่อายบ้างหรอไงวะ? พ่อแม่กุ เมริงก็ไม่ใช่
เมริงมีสิทธิจะมาด่าอะไรกุละ กุไปจอดขวางทับหัวแม่เมริงเลยไง"
เหมือนน้องจะพึ่งสังเกตุว่าแม่ดิฉันนั่งรออยู่ในรถ น้องจึงชี้นิ้วไปที่แม่ดิฉันแล้วตะโกนว่า
"เฮ้ย อีแก่! เมริงอ่ะ ลงมาลากลูกสาวเมริงขึ้นรถไปสิ เกะกะว่ะ สังสอนลูกเมริงด้วยนะ
ว่าก่อนที่จะมาสอนลูกชาวบ้านอ่ะ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ :-)!"
แล้วน้องก็ถ่มน้ำลายต่อหน้าดิฉันแล้วก็เดินขึ้นรถไป ต่อนนั้นนะดิฉันจี๊ดขึ้นสมองเลยค่ะ
ด่าดิฉัน ดิฉันไม่สนใจ แต่มาหยามถึงแม่ดิฉันเนี่ย เห็นที่ได้ตายกันไปสักข้างนึง
ว่าแล้วดิฉันก็กระชากประตูรถมันทันที แต่แหม คุณเธอดันล๊อกรถแล้วซะอีก
และเธอก็ขับรถออกไปเลย ในขณะที่มือดิฉันยังจับอยู่ที่ประตูรถ ด้วยความแค้นหนัก
ดิฉันรีบวิ่งไปที่รถตัวเอง ขึ้นนั่ง ขาดเข็มขัด ออกตัวตามมันไปทันที
ตอนนั้นในสมองคิดแต่ว่า จะต้องชนมัน เอามันให้หยุด แล้วลากมันลงมาตบสั่งสอนสักฉาดสองฉาด
ได้ยินเสียงคุณแม่ห้ามแว่วๆอยู่ข้างๆ แต่ตอนนั้นความโมโหมันครอบงำ ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
นอกจากเสียงจากในหัวตัวเองที่บอกว่า "ชนมันสะ ชนมันสะ อย่าให้มันด่าแม่เราเฉยๆนะ"
เหมือนบรรยากาศเป็นใจ แม้ว่ารถจะเต็มที่จอด แต่กลับไม่ค่อยมีรถ หรือ คนมาขวางเท่าไหร่
ทำให้ทำความเร็วให้เต็มที่ ดิฉันเดาว่าน้องคนนั้นก็คงรู้เหมือนกัน ว่าดิฉันจะตามมาเอาเรื่องแน่
เธอก็เหยียบสุดชีวิตเหมือนกัน เธอเร่งความเร็ว ปาดหน้ารถที่กำลังตามๆแถวทางลงจากที่จอดรถ
แล้วก็ลงหนีไป ด้วยความโมโหดิฉันก็รีบพยายามจะแทรกเข้าให้ได้ แต่หาโอกาสไม่ได้สักที
ดิฉันก็ได้แต่บีบแตรระบายอารมณ์อยู่อย่างเสียสติ จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องให้แว่วๆมาจากข้างๆ
หันไปดู จึงได้เห็นว่า...
คุณแม่ของดิฉัน นั่งร้องให้ ขอร้องให้ดิฉันหยุด ..
วินาทีนั้น ดิฉันรู้สึกเหมือนถูกตบแรงๆ รู้สึกเหมือนหน้าชา
น้ำตาแทบไหล เมื่อฉุดคิดขึ้นมาได้ว่า ดิฉันได้ทำให้แม่เสียน้ำตา ด้วยอารมณ์ชั่ววูบของตัวเอง
ดิฉันเกือบจะพาแม่ไปเสี่ยงชีวิต กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ถ้าดิฉันเป็นอะไรขึ้นมา แม่จะอยู่อย่างไร
หรือถ้าดิฉันทำให้แม่เป็นอันตรายขึ้นมา ดิฉันคงไม่สามารถให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิตแน่ๆ
ชีวิตดิฉันนั้น มีแค่แม่คนเดียว ที่สามารถเติมเต็มหัวใจทั้งสี่ห้องของดิฉันได้
แม่เป็นคนที่ทำให้ดิฉัน รู้สึกว่าตัวเองจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป แม่ เปรียบเสมือนลมหายใจของดิฉัน
ดิฉันรักแม่ รักแม่มากกว่าชีวิตตัวเอง..
คิดได้แล้วดิฉันก็รีบเอารถหลบออกจากแถวทั้งหลาย ในขณะที่น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่หยุด
ดิฉันหันไปกอดคุณแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนที่จะพูดว่า
" แม่คะ หนูขอโทษ หนูรักแม่นะคะ แม่อย่าจากหนูไปไหนนะ "
...........................................................
......
เอาประสบการณ์เสี้ยวนึงของชีวิตมาฝากค่ะ พร้อมกับอยากจะบอกเพื่อนๆห้องรัชดาว่า
อย่าให้อารมณ์ มาเป็นฝ่ายควบคุมเรานะคะ ใช้สติก่อนที่จะทำอะไร คิดให้ดีก่อน
นึกถึงคนที่เรารักเขาไว้ ว่าเขาจะอยู่อย่างไร ถ้าเราตัดสินใจทำอะไรที่เสี่ยงต่อชีวิต
อย่าลืมว่า บนถนนนั้น ยังมีคนอีก ร้อยพ่อพันแม่ ที่เราไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรด้วยเลย
อย่าเอาเขาเหล่านั้น มาครอบงำชีวิตเรา และคนที่เรารักเลยค่ะ ^^
ขอบคุณที่รับฟังค่ะ.
แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 52 01:35:38
จากคุณ : =LOVELESS SOCIETY=
เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 19:06:34
http://www.pantip.com/cafe/ratchada/topic/V8685818/V8685818.html 
เอามาให้อ่านเพราะเห็นว่า ชาว อวป. ที่พกปืนติดรถกันก็มากอยู่ เวลาเจอกับตัวใจเเย็นๆกันนะครับพี่น้อง
