เอาเรื่องที่เกิดกับตัวเองเป็นอุทาหรณ์ครับ

ปีใหม่ผมกลับไปหาลูกที่น่าน เจ้าเก็ทวัยสองขวบครึ่งกำลังซนชนิดหาตัวจับยาก ลูกชายสุดรักคนเดียวของผม เข้าเรื่องกันเลย วันที่ 1 ม.ค.53 ผมเดินไปกับเจี๊ยบกับเจ้าเก็ทไปที่บ้านน้าที่อยู่ตรงข้ามไปทักทายพูดคุยกันปรกติเหมือนทุกวัน โดยปล่อยเจ้าเก็ทไว้ในบ้านน้า วิ่งเล่นกันสนุกสนานไป พอถึงเวลากลับ ก็ลากันแล้วกำลังจะเดินออกจากบ้าน เจี๊ยบเดินนำเจ้าเก็ทเดินตาม ผมเดินต่อมา จังหวะนั้นเจี๊ยบหันไปทักทายคุณตาสองสามคำ เจ้าเก็ทซึ่งซนสุดๆอยู่แล้วได้วิ่งไปที่หน้าบ้านทันที ผมโดดตามไปสุดกำลังเพราะเห็นว่ามีรถกระบะคันนึงวิ่งมาพอดี ห่างไม่ถึงเมตร...ผมยื่นมือไปคว้าตัวเจ้าเก็ททันที..................พลาดครับ เจ้าเก็ทเบี่ยงตัวหลบมือผมไปอย่างหวุดหวิด แล้ววิ่งออกบนอกประตูไปซึ่งผมลืมปิดประตูรั้วไว้ เก็ทททททททททททท....ผมตะโกนสุดเสียง เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงเบรกดังสนั่น ภาพที่ผมเห็นในระยะห่างแค่เมตรเดียว กันชนหน้ารถห่างตัวเจ้าเก็ทไปแค่คืบเดียว คืบเดียวจริงจริงๆ โชคดีที่รถไม่ได้วิ่งเร็ว นาทีนั้นผมไม่สนอะไรแล้ววิ่งไปคว้าตัวเจ้าเก็ทมากอดไว้แน่นรถจะชนผมไม่สนวิ่งเข้าบ้านปิดประตูรั้วเสียงดังสนั่น ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ทั้งนั้น ญาติพี่น้องทุกคนยืนตะลึงกันหมด เจ้าเก็ทก้ยังเรียกผม พ่อๆแบบไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องว่าเกือบทำให้ผมใจสลายเสียแล้ว ยกเลิกหมดทุกทริบ ไปเที่ยวไหนผมยกเลิกหมดอยู่กับลูกตลอดเลยครับช่วงปีใหม่

จึงอยากจะเตือนเพื่อนๆพี่ๆที่มีลูกหลานเล็กๆกำลังซนครับ ปิดประตูรั้วให้เรียบร้อยแล้วจึงปล่อยเค้าออกมาเล่น ผมไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับใครอีก เพราะอาจจะไม่โชคดีเหมือนน้องเก็ทก้ได้ครับ ยอมรับว่าผมน้ำตาตกในเลยครับ นอนไม่หลับไปสามคืนหลับตาก็เห็นภาพนี้ผุดขึ้นมาตลอดเลย

จากใจครับ
(soveat)

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เอาเรื่องที่เกิดกับตัวเองเป็นอุทาหรณ์ครับ (อ่าน 3374 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้