เรีนน้าวัฒน์ด้วยความเคารพ ต้องดูรายละเอียดครับ หากเห็นรูปเก้าอี้ด้วยก็คงจะดี...
คือในหมู่ข้าราชการจะบริหารงานบุคคลด้วยจิตวิทยาเป็นหลักครับ เพราะข้าราชการมีความมั่นคงสูง ตัวอย่างเช่นข้าราชการตำแหน่งพนักงานพิมพ์ดีดระดับ 3 ต่อให้ทะเลาะกับอธิบดีระดับ 10 , อธิบดีก็ไม่สามารถลงโทษอะไรได้ หากไม่ผิดวินัย... กรณีนี้เข้าใจว่าเก้าอี้ที่ว่านั้นสูงใหญ่ มีสง่าราศีมากกว่าหรือเทียบเท่าเก้าอี้หลวงของสรรพากรอำเภอ ซึ่งสามารถทำให้ผู้คนรอบข้าง รวมทั้งผู้ที่มาติดต่อเข้าใจผิดว่าใครเป็นหัวหน้าใครเป็นลูกน้องครับ ทำให้เสียการปกครองได้...
แต่หัวหน้าคนที่แทงเรื่องเช่นนี้ นับว่าไม่ฉลาด เพราะหากเป็นหัวหน้าที่ฉลาดๆ เขาจะสั่งงานแบบ"ไม่ผิดระเบียบ"แต่เป็นงานประเภทที่"เข็นครกขึ้นภูเขา"ให้ทำครับ... หากไม่ทำ หรือทำไม่ได้ก็ผิดวินัย และจะโดนเรื่องวินัยอื่นแทน...
ผมเคยเจอคล้ายๆ กันกับที่มาร์คตัวสีแดงครับ... แต่เป็นเรื่องการแต่งกาย... คือตอนผมจบใหม่ๆ ได้ไปเป็นอาจารย์พิเศษ ในโครงการก่อสร้างสถาบันการศึกษาแห่งหนึ่ง... พอดีที่ตั้งโครงการมันเป็นสำนักงานเล็กๆ อยู่ใกล้ป่าเขา... กับทั้งช่วงบ่ายว่าที่อธิการฯ ก็ได้กำหนดตารางงานให้เป็นงานพัมนาสถานที่... เรียกง่ายๆ ว่าช่วงเช้าเป็นอาจารย์... ช่วงบ่ายเป็นกรรมกรครับ... การแต่งกายอธิการฯ ก็ให้แนวทางว่าแต่งตามสบายแต่ต้องให้เหมาะกับงาน... พวกผมที่เป็นอาจารย์พิเศษด้วยกันก็เลยแต่งแบบเสื้อยืดคอปก+กางเกงยีนส์... บางวันที่ต้องลุยมากๆ ก็เล่นเสื้อยืดคอกลมเลยครับ... ทีนี้มันมีเพื่อนรุ่นเดียวกันคนหนึ่ง... ทำงานในตำแหน่งช่าง... แต่ชอบแต่งตัวหรูๆ บางวันผูกเนคไทซะด้วย... ชาวบ้านแถวๆ นั้นเรียกมันว่าอาจารย์...
...ทีนี้ผมรับผิดชอบเรื่องระบบอินเตอร์เน็ตกับคอมพิวเตอร์... บ่ายวันหนึ่งผมกับเพื่อนๆ ทำงานเสร็จแล้วก็นั่งเล่นที่หน้าสำนักงาน... เจ้าหน้าที่องค์การโทรศัพท์(ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นบริษัทครับ) ก็เข้ามา... พวกผมก็ยกมือไหว้ทักทาย... เจ้าหน้าที่คนนั้นก็ยิ้มตอบเฉยๆ ไม่พูดอะไรแล้วก็เดินเข้าไปข้างใน... บังเอิญไปเจอเจ้าเพื่อสิงห์สำอางคนนั้น... พี่แกก็ยกมือไหว้พร้อมกับพูดว่า... "สวัสดีครับอาจารย์ ไม่ได้เจอกันนานสบายดีมั๊ยครับ" แล้วก็ไปพบอธิการฯ พอคุยซักพัก... ก็ได้ยินเสียงอธิการฯ ก็สั่งไอ้เจ้าคนนั้นว่า "............ไปตามอาจารย์........ มาคุยซิ" เล่นเอาพี่เจ้าหน้าที่องค์การโทรศัพท์งงเป็นไก่ตาแตกเลย... พร้อมกับรีบไหว้แทบจะโค้งถึงเอว(ก็คนที่จะตัดสินใจรับหรือไม่รับเงื่อนไข... มันเป็นคนที่เอ็งไม่รับไหว้เมื่อตะกี๊นี่แหละ
)
...เสร็จจากเรื่องนั้น... พวกผมก็พิจารณาตัวเอง... ว่าคงแต่งตัวเหมือนคนงานมากไป... แต่ก็ยังพากันแต่งตัวเหมือนเดิม... จนสถาบันแห่งนั้นเปิดรับนักศึกษา... ถึงได้เลิกซอมซ่อ...
