คลายเครียดกับข้อความดีๆ กินใจ หรือฮาๆ เอามาแบ่งกัน

[โจ ™]

Photo 6: Mothers'Love

Mothers and their child.

This is life.

[โจ ™]

Photo 7: Coal Carrier
 Wang Zhizhong worked as a coal carrier. Carrying a basket of coal
weighting 40kg (88 lb), he made his way up a 100m deep mine, and then
walked a distance of 1000m along a mountainous track. For each trip, he
made 1RMB (0.125 USD). He was 17.

[โจ ™]

Photo 8 :

Caption on the photo: That day the English teacher arrived in our village.
She taught us our very first sentence in English: "I want go to school."

Did you hear it? It is a most heart-moving cry.

[โจ ™]

Photo 9 :

We must admit that there are people still living within the blind spot of
our society. What if you were one of them?

[โจ ™]

Photo 10 :

No rose, no diamond ring, but if this is not love, what is love?

With enthusiasm, love your life! Love the people around you!

[nuchy]

ในหลวง...ที่สุดของหัวใจ
เรื่องราวต่อไปนี้เป็นตอนหนึ่งในสี่สิบเรื่องของหนังสือ"ที่สุดของหัวใจ" ที่เป็นความผูกพันของคนไทยกับในหลวงซึ่งประทับอยู่ในหัวใจของผู้ที่ได้มีโอกาศสัมผัสใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาท อ่านแล้วไม่ต้องสงสัยว่าเหตุใดคนไทยถึงรักในหลวงได้มากมายถึงเพียงนี้ด้วยรู้แล้วว่าในหลวงพระองค์นี้ทรงรักประชาชนยิ่งกว่าพระองค์เอง
น้ำลดหรือยัง
โดย ถาวร ชนะภัย
หลายปีมาแล้วเมื่อครั้งน้ำท่วมภาคใต้ อ.หาดใหญ่ จ.สงขลา ได้รับผลกระทบหนักที่สุด เป็นช่วงเวลาที่การสื่อสารแห่งประเทศไทยได้นำเครื่องโทรพิมพ์มาติดตั้งที่ห้องทรงงานใหม่ๆ ข้าราชสำนักท่านหนึ่งกรุณาเล่าให้ฟังว่าแม้ดึกดื่นเที่ยงคืนแล้วพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ยังไม่เสด็จขึ้นห้องพระบรรทมแต่ทรงคอยติดตามข่าวเรื่องอุทกภัยที่หาดใหญ่อยู่อย่างใกล้ชิดด้วยทรงห่วยใยราษฏรจึงทรงส่งคำถามผ่านเครื่องโทรพิมพ์ด้วยพระองค์เองถามไปทางหาดใหญ่ว่า
"น้ำลดแล้วหรือยัง"
โดยที่ไม่ทราบว่าผู้ส่งคำถามมานั้นคือพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวคำตอบที่มีผ่านมาทางเครื่องโทรพิมพ์เมื่อเวลาตีสองตีสามมีข้อความที่ตอบด้วยความไม่พอใจว่า
"ถามอะไรอยู่ได้ดึกดื่นป่านแล้วคนเขาจะหลับจะนอน" แต่ตอนท้ายของคำตอบก็ไม่ลืมที่จะบอกด้วยว่า "น้ำลดแล้ว"
ไม่ต้องกั้น
โดยดร.สุเมธ ตันติเวชกุล
มีอยู่ครั้งหนึ่งเสด็จฯ ไปที่เซ็นทรัลวันที่มีประชุมรัฐสภาโลก วันนั้นผมจำได้ผมติดอยู่บนท้องถนนฝนตกผมก็มีวิทยุเลยได้ยินรับสั่งมากับตำรวจมาเลย
"วันนี้ไม่ต้องกั้นรถ"
ทรงเข้าใจความทุกข์ของราษฏรอยู่ตลอดเวลา วันนี้เป็นวันฝนตกรถติดกันอย่างมหาศาลถ้าขืนต้องไปติดขบวนอีกสร้างความทุกข์ให้กับประชาชนทรงวิทยุบอกตำรวจว่า
"ขบวนจะแล่นไปพร้อมกับรถของประชาชนไม่ต้องกั้นเคลื่อนที่ไปพร้อมกัน"
ลุงวาเด็ง
โดย มนูญ มุกข์ประดิษฐ์
วันนี้ลุงวาเด็งพาแววตาที่เป็นประกายมาเฝ้าฟระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวด้วยชุดเต็มยศครึ่งท่อนคือสวมกางเกงตัวเดียวไม่สวมเสื้อ ไม่มีที่ไหนในโลกอีกแล้วที่สามัญชนคนธรรมดาไม่ว่าจะอยู่ในเสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆ ก็มีสิทธิ์เท่าเทียมกันที่จะเข้าใกล้ชิดพระองค์ บอกเล่าความทุกข์สุขกับพระเจ้าแผ่นดินของเขาได้อย่างเสมอภาคกันถ้วนหน้าเช่นนี้......ลุงวาเด็งดีใจที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จพระราชดำเนินมาถึงหน้าบ้านจึงเหลียวซ้ายแลขวาหลายครั้งผิดปกติในที่สุดก็ได้กราบบังคมทูลอย่างฉะฉานว่า "พระเจ้าอยู่หัวเสด็จมาทั้งทีไม่มีอะไรจะถวาย ผลไม้ในสวนเพิ่งเก็บขายไปได้เงินมาสองหมื่นบาทก็นำเงินไปซื้อเครื่องปั๊มน้ำมาได้ 1 เครื่อง ถอดเอาขึ้นรถและขนไปเลยขอถวายพระเจ้าอยู่หัว"
ข้าวผัดไข่ดาว
โดย ดร.สุเมธ ตันติเวชกุล
วันหนึ่งเสด็จฯ เขาค้อเปิดอนุสาวรีย์ พอเปิดอนุสาวรีย์เสร็จพระองค์ท่านก็ขอกลับไปที่พระตำหนักเฟื่อจะทรงเปลี่ยนฉลองพระบาทเพราะเดี๋ยวจะไปดูงานในป่าในดง.........เราก็ไม่ได้ทานข้าวไม่มีใครทานข้าวตอนนั้นบ่ายสองโมงแล้ว ก่อนจะเปลี่ยนฉลองพระบาทสักยี่สิบนาทีน่าจะพุ้ยข้าวทันก็รีบวิ่งไปห้องอาหารที่เตรียมไว้ปรากฏว่าพวกที่ไม่ได้ตามเสด็จเขาทานกันหมดแล้วในนั้นจึงเหลือข้าวผัดติดก้นกระบะกับมีไข่ดาวทิ้งแห้งไว้ 3-4 ใบ เราก็ตักเห็นมีข้าวอยู่จานหนึ่งวางไว้มีข้าวผัดเหมือนอย่างเราไข่ดาวโปะใบหนึ่งมีน้ำปลาถ้วยหนึ่งวางอยู่เพื่อนผมก็จะไปหยิบมามหาดเล็กบอกว่า
"ไม่ได้ๆ ของพระเจ้าอยู่หัว ท่านรับสั่งให้มาตัก"
ดูสิครับตักมาจากก้นกระบะเลยผมนี่น้ำตาแทบไหลเลยท่านเสวยเหมือนๆ กันกับเรา......
 เรื่องนี้เป็นตอนที่ ฟ้าหญิงจุฬาภรณ์ เข้าโรงพยาบาล แล้วในหลวงก็โทรศัพท์ไปหาแต่เช้าตรู่ (เล่าแบบไม่ใช้ราชาศัพท์นะ เพราะใช้ไม่เป็น) บอกพยาบาลว่า จะขอพูดกับฟ้าหญิงฯ พยาบาลก็ถามว่า ใครจะพูดด้วย คนในสายตอบว่า "คนในแบ็งค์" จะพูดด้วย 

พยาบาลก็บอกให้รอ แล้วจะไปบอกฟ้าหญิงฯ แต่พอนึกๆ แล้วก็งงๆ คนในแบ็งค์ จะมาโทรอะไรกันตอนเช้าตรู่ แบ็งค์ยังไม่เปิดซักหน่อย ... ที่จริง คือ พระอารมณ์ขัน (มุข) ของในหลวง คนในแบ็งค์หมายถึง คนทีอยู่ในแบ็งค์ (ธนบัตร) อ่ะนะ  ประมาณว่ามุขนี้ใช้ซ้ำไม่ได้ มีใช้ได้คน (พระองค์) เดียว...
 
ในหลวง...ที่สุดของหัวใจ
เรื่องราวต่อไปนี้เป็นตอนหนึ่งในสี่สิบเรื่องของหนังสือ"ที่สุดของหัวใจ" ที่เป็นความผูกพันของคนไทยกับในหลวงซึ่งประทับอยู่ในหัวใจของผู้ที่ได้มีโอกาศสัมผัสใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาท อ่านแล้วไม่ต้องสงสัยว่าเหตุใดคนไทยถึงรักในหลวงได้มากมายถึงเพียงนี้ด้วยรู้แล้วว่าในหลวงพระองค์นี้ทรงรักประชาชนยิ่งกว่าพระองค์เอง
น้ำลดหรือยัง
โดย ถาวร ชนะภัย
หลายปีมาแล้วเมื่อครั้งน้ำท่วมภาคใต้ อ.หาดใหญ่ จ.สงขลา ได้รับผลกระทบหนักที่สุด เป็นช่วงเวลาที่การสื่อสารแห่งประเทศไทยได้นำเครื่องโทรพิมพ์มาติดตั้งที่ห้องทรงงานใหม่ๆ ข้าราชสำนักท่านหนึ่งกรุณาเล่าให้ฟังว่าแม้ดึกดื่นเที่ยงคืนแล้วพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ยังไม่เสด็จขึ้นห้องพระบรรทมแต่ทรงคอยติดตามข่าวเรื่องอุทกภัยที่หาดใหญ่อยู่อย่างใกล้ชิดด้วยทรงห่วยใยราษฏรจึงทรงส่งคำถามผ่านเครื่องโทรพิมพ์ด้วยพระองค์เองถามไปทางหาดใหญ่ว่า
"น้ำลดแล้วหรือยัง"
โดยที่ไม่ทราบว่าผู้ส่งคำถามมานั้นคือพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวคำตอบที่มีผ่านมาทางเครื่องโทรพิมพ์เมื่อเวลาตีสองตีสามมีข้อความที่ตอบด้วยความไม่พอใจว่า
"ถามอะไรอยู่ได้ดึกดื่นป่านแล้วคนเขาจะหลับจะนอน" แต่ตอนท้ายของคำตอบก็ไม่ลืมที่จะบอกด้วยว่า "น้ำลดแล้ว"
ไม่ต้องกั้น
โดยดร.สุเมธ ตันติเวชกุล
มีอยู่ครั้งหนึ่งเสด็จฯ ไปที่เซ็นทรัลวันที่มีประชุมรัฐสภาโลก วันนั้นผมจำได้ผมติดอยู่บนท้องถนนฝนตกผมก็มีวิทยุเลยได้ยินรับสั่งมากับตำรวจมาเลย
"วันนี้ไม่ต้องกั้นรถ"
ทรงเข้าใจความทุกข์ของราษฏรอยู่ตลอดเวลา วันนี้เป็นวันฝนตกรถติดกันอย่างมหาศาลถ้าขืนต้องไปติดขบวนอีกสร้างความทุกข์ให้กับประชาชนทรงวิทยุบอกตำรวจว่า
"ขบวนจะแล่นไปพร้อมกับรถของประชาชนไม่ต้องกั้นเคลื่อนที่ไปพร้อมกัน"
ลุงวาเด็ง
โดย มนูญ มุกข์ประดิษฐ์
วันนี้ลุงวาเด็งพาแววตาที่เป็นประกายมาเฝ้าฟระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวด้วยชุดเต็มยศครึ่งท่อนคือสวมกางเกงตัวเดียวไม่สวมเสื้อ ไม่มีที่ไหนในโลกอีกแล้วที่สามัญชนคนธรรมดาไม่ว่าจะอยู่ในเสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆ ก็มีสิทธิ์เท่าเทียมกันที่จะเข้าใกล้ชิดพระองค์ บอกเล่าความทุกข์สุขกับพระเจ้าแผ่นดินของเขาได้อย่างเสมอภาคกันถ้วนหน้าเช่นนี้......ลุงวาเด็งดีใจที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จพระราชดำเนินมาถึงหน้าบ้านจึงเหลียวซ้ายแลขวาหลายครั้งผิดปกติในที่สุดก็ได้กราบบังคมทูลอย่างฉะฉานว่า "พระเจ้าอยู่หัวเสด็จมาทั้งทีไม่มีอะไรจะถวาย ผลไม้ในสวนเพิ่งเก็บขายไปได้เงินมาสองหมื่นบาทก็นำเงินไปซื้อเครื่องปั๊มน้ำมาได้ 1 เครื่อง ถอดเอาขึ้นรถและขนไปเลยขอถวายพระเจ้าอยู่หัว"
ข้าวผัดไข่ดาว
โดย ดร.สุเมธ ตันติเวชกุล
วันหนึ่งเสด็จฯ เขาค้อเปิดอนุสาวรีย์ พอเปิดอนุสาวรีย์เสร็จพระองค์ท่านก็ขอกลับไปที่พระตำหนักเฟื่อจะทรงเปลี่ยนฉลองพระบาทเพราะเดี๋ยวจะไปดูงานในป่าในดง.........เราก็ไม่ได้ทานข้าวไม่มีใครทานข้าวตอนนั้นบ่ายสองโมงแล้ว ก่อนจะเปลี่ยนฉลองพระบาทสักยี่สิบนาทีน่าจะพุ้ยข้าวทันก็รีบวิ่งไปห้องอาหารที่เตรียมไว้ปรากฏว่าพวกที่ไม่ได้ตามเสด็จเขาทานกันหมดแล้วในนั้นจึงเหลือข้าวผัดติดก้นกระบะกับมีไข่ดาวทิ้งแห้งไว้ 3-4 ใบ เราก็ตักเห็นมีข้าวอยู่จานหนึ่งวางไว้มีข้าวผัดเหมือนอย่างเราไข่ดาวโปะใบหนึ่งมีน้ำปลาถ้วยหนึ่งวางอยู่เพื่อนผมก็จะไปหยิบมามหาดเล็กบอกว่า
"ไม่ได้ๆ ของพระเจ้าอยู่หัว ท่านรับสั่งให้มาตัก"
ดูสิครับตักมาจากก้นกระบะเลยผมนี่น้ำตาแทบไหลเลยท่านเสวยเหมือนๆ กันกับเรา......
 เรื่องนี้เป็นตอนที่ ฟ้าหญิงจุฬาภรณ์ เข้าโรงพยาบาล แล้วในหลวงก็โทรศัพท์ไปหาแต่เช้าตรู่ (เล่าแบบไม่ใช้ราชาศัพท์นะ เพราะใช้ไม่เป็น) บอกพยาบาลว่า จะขอพูดกับฟ้าหญิงฯ พยาบาลก็ถามว่า ใครจะพูดด้วย คนในสายตอบว่า "คนในแบ็งค์" จะพูดด้วย 

พยาบาลก็บอกให้รอ แล้วจะไปบอกฟ้าหญิงฯ แต่พอนึกๆ แล้วก็งงๆ คนในแบ็งค์ จะมาโทรอะไรกันตอนเช้าตรู่ แบ็งค์ยังไม่เปิดซักหน่อย ... ที่จริง คือ พระอารมณ์ขัน (มุข) ของในหลวง คนในแบ็งค์หมายถึง คนทีอยู่ในแบ็งค์ (ธนบัตร) อ่ะนะ  ประมาณว่ามุขนี้ใช้ซ้ำไม่ได้ มีใช้ได้คน (พระองค์) เดียว...
 

 ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ


: บทเรียนชีวิตจากพ่อ ( ในหลวง )
บทที่1      ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ เพราะฉะนั้นถ้าเราไม่ได้หลั่งเหงื่อต่อสู้สร้างมา
              ก็อย่าได้รับผลประโยชน์ใดๆ มาเป็นของเรา

บทที่ 2     ตั้งเป้าหมาย ตั้งใจทำงาน ทำเงียบๆ และให้เป็นระบบ เพื่อไปสู่เป้าหมาย

บทที่ 3     จงสั่งงานตัวเอง อย่าเตร่ไปมาแล้วรอให้คนอื่นมาสั่งว่าต้องทำอะไร

บทที่ 4     อย่าได้ทำงานเพียงแค่เงินหรืออำนาจเพราะทั้งเงินและอำนาจไม่สามารถช่วย
              รักษาวิญญาณของเรา ไม่ได้ช่วยให้ครอบครัวเรามั่นคงและก็ไม่สามารถ
              ช่วยเรานอนหลับฝันดียามค่ำคืน

บทที่ 5     อย่ากลัวถ้าจะต้องเสี่ยง หรือถูกวิจารณ์บ้าง

บทที่ 6     ต้องถือว่า “การเป็นพ่อแม่” และ”ชีวิตครอบครัว” เป็นเรื่องจริงจัง แล้วก็
              พยายามเตือนให้คนใกล้ตัว ญาติสนิทมิตรสหาย แม้แต่เพื่อนร่วมงานตระหนัก
              เช่นเดียวกับเรา

บทที่ 7     จำไว้ว่าเมีย ไม่ใช่แม่ แล้วก็ไม่ใช่คนรับใช้  เธอเป็นเพื่อนและ
              เป็นหุ้นส่วนของเรา

บทที่ 8     การก่อสร้างครอบครัวเป็นกิจการที่สำคัญและจำเป็นอย่างยิ่ง

บทที่ 9     จงซื่อสัตย์

บทที่ 10  จงจำไว้ว่า ความเป็นคน สำคัญยิ่งกว่าความเป็นเชื้อชาติ ชนชั้นวรรณะใดๆ
              ในสังคมประชาธิปไตย

บทที่ 11  ตัดส่วนที่รุ่งริ่งที่ไม่เป็นสาระออกทิ้งไปเสีย แต่จงต่อสู่เพื่อรักษาความ
              เป็นบุคคล ความเป็นองค์กรและสาธารณประโยชน์ของคนทั้งสังคม

บทที่ 12  อย่ายอมแพ้ง่ายๆ

บทที่ 13  จงมีความเชื่อมั่นในตนเองว่าเราก็สามารถทำสิ่งใหม่ๆ ที่สร้างสรรค์ได้

บทที่ 14  อย่าได้หยุดการเรียนรู้และพัฒนาจิตใจ ความคิดตนเอง

บทที่ 15 อย่ากลัวงานหนัก และอย่ากลัวที่จะสอนลูกของเราให้หัดทำงาน

บทที่ 16  ทำงานให้เสร็จโดยไม่ต้องรีบเร่ง

บทที่ 17  เลือกคบเพื่อน

บทที่ 18  จงเป็นคนที่กล้าบอกว่า “ฉันจะพยายาม” และ “ฉันจะทำได้”

บทที่ 19  ขอให้มีชีวิตอยู่ในปัจจุบัน

บทที่ 20  ถ้ามีอำนาจทางการเมืองหรือทางเศรษฐกิจจงใช้อำนาจเหล่านี้เพื่อประโยชน์
              แห่งชุมชนและคนที่ด้อยโอกาส

บทที่ 21  รู้จักฟัง “เสียงแห่งความจริงใจ” ที่มีอยู่ทั้งในตัวเราและคนอื่น อย่าหลงใหล
             ไปกับเสียงยกยอปอปั้นหรือเสียงหลอกลวงใดๆ

บทที่ 22  เราเป็นผู้รับผิดชอบต่อทัศนะและการกระทำของเราเอง

บทที่ 23  รู้จักรากเหง้า ประวัติความเป็นมาของตัวเราเอง และจดจำผู้มีพระคุณ
              ผู้ให้ความพึ่งพิงสนับสนุนให้เรายืนอยู่ได้จนทุกวันนี้

บทที่ 24  จงเป็นคนที่ไว้ใจได้ของคนอื่นๆ

บทที่ 25  จำไว้เสมอว่า เราไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก

 

[redblack1111]

กําลังใจไม่มีวันหมด 

[monamie]

  ขอบคุณครับ

ทั้งภาพ และ ข้อความที่ดีๆ

[โจ ™]

 

[โจ ™]

 

[Nakin]

    ต้องกูซิ .......... ได้ชัวร์       

[oil]

http://www.dailynews.co.th/blame.asp?columnid=10944

[บาร์ท รักในหลวง]

 

[บาร์ท รักในหลวง]

 

[บาร์ท รักในหลวง]