คลายเครียดกับข้อความดีๆ กินใจ หรือฮาๆ เอามาแบ่งกัน

>ผมเป็นคนหนึ่งล่ะที่เล่นเทนนิสโดยการปักหลักอยู่ที่เส้นฐานหลังสุดของสนามเสมอ
>และหวดลูกสุดแรงเกิด แต่มันกลับเป็นวิธีที่ทำให้ผมแพ้ทุกทีซิน่า
>วันหนึ่งน้องชายผมจึงได้เสนอให้ผมลองยืนเล่นในตำแหน่งใกล้ตาข่ายมากขึ้น
>และออกแรงท่าทางแข็งขันกว่าที่เคย.
>แน่นอนล่ะ ผมปฏิเสธ เพราะว่าผมเล่นใกล้ตาข่ายไม่เก่งเลย
>"โธ่ พี่ก็" น้องผมพูด "ไม่มีอะไรเสียแล้วน่า
>รู้ไหม...สิ่งที่สำคัญที่สุดในเกมกีฬาก็คือเลิกเล่นเกมที่มีแต่แพ้ซะ
>ถึงพี่จะไม่เก่งการตีใกล้ตาข่าย...แต่การตีไกลตาข่ายของพี่ก็แพ้ไม่เป็นท่า ทุกที
>พี่จะเล่นแบบเดิมซ้ำๆ อยู่ทำไม่เล่า"
>
>ช่างเป็นคำแนะนำที่เต็มไปด้วยเหตุผลเสียนี่กระไร
>ผมจึงได้ลองเปลี่ยนวิธีการเล่นใหม่ น่าแปลกที่ฝีมือผมพัฒนาขึ้น
>เกมระหว่างผมกับน้องก็ตื่นเต้นและสนุกสนานขึ้นกว่าเดิมอีกอักโข
>เมื่อผมมองย้อนกลับไปในหน้าที่การงานของตัวเอง ผมเพิ่งได้คิดว่า
>"การรู้จักเลิกเล่นเกมที่มีแต่แพ้" ไม่ได้ไว้ใช้แค่ในเกมกีฬาแล้วล่ะ
>หากในชีวิตประจำวันก็สำคัญไม่น้อย
>
>หลายครั้งที่คนไข้พากันมาหาผมเพราะเกิดจากปัญหาที่พวกเค้าทำตัวเองทั้งนั้น
>เช่น รู้สึกหัวใจผิดปกติ จากการกินอาหารแบบใดแบบหนึ่ง
>เมื่อรู้ตัวแล้วว่าการกินแบบนั้นทำให้รู้สึกไม่สบาย แต่ก็ยังคงกินต่อไป
>จากการวินิจฉัยของผม ผมขอเรียกพฤติกรรมแบบนี้ว่า "เป็นเกมที่มีแต่แพ้"
>พวกเราทุกคนต่างก็กำลังเล่นเกมที่มีแต่แพ้นี้ทั้งนั้น
>ไม่ว่าจะเป็นจากการกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ... การอดนอน...
>การทำงานติดต่อกันเป็นเวลานานโดยไม่พัก...หรือการออกกำลังที่ไม่เพียงพอ
>
>....การไม่รู้จักบริหารเวลา...ก็เป็นเกมส์ชนิดหนึ่ง ที่เห็นๆ
>อยู่ว่ามีแต่แพ้ เช่น การผลัดวันประกันพรุ่ง แล้วต้องมาเร่งๆ งาน
>เพื่อให้ทันการประชุมที่กำลังจะมีขึ้นในอีกไม่กี่นาที
>หรือในทางกลับกัน การทำงานมากเกินไปจนเวลาในแต่ละวันไม่เคยพอเพียง
>ก็เป็นการทำงานที่ก่อให้เกิดความเครียดทั้งนั้น
>น่าแปลกที่ผู้คนต่างก็แบกรับเอาพฤติกรรมแบบนี้ไว้กับตัวทั้งนั้น
>
>
>ผมขอแบ่งประเภทผู้คนที่กำลังเป็นผู้แพ้เป็น : ..
>- พวกสมบูรณ์แบบ (ทำงานทุกอย่างอย่างพิถีพิถัน)
>- พวกบ้างาน (คือคนจำพวกอยู่เพื่องานแล้วก็มานั่งสงสัยว่าเอ..
>ชีวิตส่วนตัวฉันหายไปไหนเนี่ย)
>- คนที่มีบุกคลิกภาพแบบเอาหน้า (ก้าวร้าว ชอบการแข่งขัน และความรวดเร็ว)
>- นักประชาสงเคราะห์ (คอยแต่ดูแล สนใจเรื่องของคนอื่น จนละเลยตัวเองไป)
>-
>นักบุญผู้ที่ไม่เคยปฏิเสธใครรู้จักแต่การประนีประนอมเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะปะทะกับ
>ครๆ)
>
>
>ทำอย่างไร คนเราถึงจะเลิกเล่นเกมส์ที่มีแต่แพ้แบบนี้
>
>ผมมีเคล็ดลับ 5 ประการมาให้ ดังนี้
>
>
>1. ตั้งข้อจำกัด...
>อย่าให้การงานของคุณเข้ามาก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของคุณถึงที่บ้าน
>รู้จักห้ามใจตัวเอง
>ขีดเส้นแบ่งเวลางานและชีวิตส่วนตัวออกจากกันอย่างชัดเจน
>(หากคุณเป็นพวกบ้างาน จงปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด)
>
>2. รู้จักการหยุดพัก...
>หลายคนคิดว่าพวกเค้ายังคงสามารถผลิตงานดีๆ ออกมาได้
>โดยการทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไม่ต้องพัก ผิดซะแล้วล่ะ!
>จากการวิจัย คนเราจะทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ
>จากการทำงานทุก 2 ชั่วโมงและหยุดพักสัก 20 นาที
>มิใช่จากการทำงานติดๆ กันหลายชั่วโมงจนร่างกายเริ่มล้า
>(สังเกตจากการที่คนเราหาว, เสียสมาธิ, และเริ่มทำงานผิดๆ ถูกๆ )
>แล้วกระตุ้นร่างกายขึ้นมาใหม่ด้วยกาแฟ การพักผ่อนที่ดีโดยการงีบหลับ,
>ลุกขึ้นเดิน, สวดมนต์, เหม่อลอย, พูดคุยกับเพื่อนร่วมงาน,ฟังเพลง,
>หรือทำงานที่ใช้สมาธิน้อยจะทำให้คนเรามีประสิทธิภาพในการทำงานมากขึ้น
>
>3. รู้จักให้เวลากับตัวเอง....
>การให้เวลากับตัวเองเพื่อพักผ่อน
>หรือทำในสิ่งที่เราอยากจะทำไม่ใช่สิ่งที่ผิด
>หรือเห็นแก่ตัว คนเรามักจะอ้างว่าไม่มีเวลา
>หากนั่นก็เป็นเพราะว่าตัวเองไม่เคยให้เวลากับตัวเองต่างหาก
>
>
>4. การจัดสรรเงิน...
>ชีวิตที่มีหนี้สินก็ถือว่าเป็นเกมส์ที่พ่ายแพ้อย่างหนึ่ง
>จงเปลี่ยนความคิดในการใช้เงินเถอะ
>ถามตัวเองว่าสิ่งที่จำเป็นต่อการดำเนินชีวิตเพียงพอหรือยัง
>อนุญาตให้ฟุ่มเฟือยได้ในบางครั้ง แต่เราก็ต้องมีสติที่จะบอกตัวเองว่า
>"พอแล้วล่ะ"
>
>
>5. รู้จักตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง...
>คนที่ทุ่มเทอุทิศให้กับงาน
>จนกระทั่งนำเอาลักษณะที่ทำงานติดตัวกลับบ้านไปด้วย
>ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องเลย "งานคือสิ่งที่คุณทำไม่ใช่สิ่งที่คุณเป็น"
>อย่าเอาลักษณะที่ทำงานมาปะปนกับตัวตนของตัวเอง
>ความเครียดเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
>หากหลายครั้งความเครียดเหล่านั้นกลับเกิดจากตัวมนุษย์ที่ก่อขึ้นมาเอง
>เราเพียงแค่หยุดพฤติกรรมที่เห็นๆ อยู่ว่าทำให้เราแย่...เราแพ้นี่ซะ
>แล้วเลือกทางปฏิบัติใหม่
>
>
>........ ก็มันไม่มีอะไรต้องเสียนี่........

	ผู้เขียน	หัวข้อ: คลายเครียดกับข้อความดีๆ กินใจ หรือฮาๆ เอามาแบ่งกัน (อ่าน 141777 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้