วันนี้นั่งครึ้ม ๆ นึกถึงโคลงสี่สุภาพขึ้นมา เลยลองเสิร์จกูเกิ้ลดู ก็เลยไปเจอครับ
เฉน็งไอมาเวิ้งเว่า.......วู่กา
รูกับกาวเมิงแต่ยา.......มู่ไร้
ปิดเซ็นจะมูซ่า...........เคราทู่
เฉะแต่จะตอบให้........ชีพม้วย มังระนอ
ผวนแล้วก็จะได้...
ไฉนเอ็งมาเว่าเวิ้ง............ว่ากู
ราวกับกูมาแต่เยิง(ป่า)......ไม่รู้
เป็นศิษย์อย่ามาสู้.............ครูเฒ่า
ชอบแต่จะเตะให้..............ชีพม้วย มรนัง
อัจฉริยะจริงๆ ครับ ท่านสุนทรภู่
มีเกร็ดประวัติศาสตร์ช่วงต้นรัตนโกสินทร์ เล่าไว้ตอนหนึ่ง ประมาณว่า...
สุนทรภู่ ถูกสบประมาทจากศิษย์ (บางแห่ง ระบุว่า เป็น นายนรินทร์ธิเบศร์ (อิน)...) ว่า แต่งได้แต่กลอน แต่งโคลงไม่เป็น
สุนทรภู่ ก็เลยตอบไปเป็น โคลงสี่สุภาพ ว่า
เฉน็งไอ จึ่งเว้า.............วู่กา เผ้าแก่ทู่
รูกับกาว เมิงแต่ยา.........มู่ไร้
ปิดเซ็น จะมู่ซา.............เคราทู่ นี่เฮย
เฉะแต่จะตอบให้...........ช่วยมี้พ มังระณอฯ
ผวนแล้วก็จะได้...
ไฉนเอ็งจึ่งเว้า..............ว่ากู ผู้แก่เฒ่า
ราวกับกูมาแต่เยิง..........ไม่รู้
เป็นศิษย์จะมาสู้.............ครูเฒ่า
ชอบแต่จะเตะให้............ชีพม้วยมรณังฯ
บางสำนวนก็ว่า...
เฉน็งไอมาเวิ่งเว้า...........วู่กา
รูกับกาวเมิงแต่ยา...........มู่ไร้
ปิดเซ็นจะมู่ซา...............เคราทู่
เฉะแต่จะตอบห้วยไม้......หลิ่งกล้นกลนถนางฯ
ผวนแล้วก็จะได้...
ไฉนเอ็งจึ่งเว้า...............ว่ากู
ราวกับกูมาแต่เยิง...........ไม่รู้
เป็นศิษย์จะมาสู้..............ครูเฒ่า
ชอบแต่จะเตะให้ม้วย.......หล่นกลิ้งกลางถนนฯ
และบางสำนวน ก็ว่า...
เฉน็งไอจึ่งเว้า................วู่กา
รูกับกาวเมิงแต่ยา...........มู่ไร้
ปิดเซ็นจะมู่ซา...............เคราทู่
เดะพ่อเตี๋ยวหิ้นใด้..........มอดม้วยมังรณอฯ
ผวนแล้วก็จะได้...
ไฉนเอ็งจึ่งเว้า...............ว่ากู
ราวกับกูมาแต่เยิง...........ไม่รู้
เป็นศิษย์จะมาสู้..............ครูเฒ่า
เดี๋ยวพ่อเตะให้ดิ้น...........มอดม้วยมรณังฯ
(เยิง = ป่า)
ข้อสังเกตคือ นอกจาก สุนทรภู่ จะตอบเป็น โคลงสี่สุภาพ แล้ว โคลงที่ตอบ ยังเลือกใช้เป็น โคลงคำผวน แถมยังเป็น "โคลงคำผวน" ที่เป็น โคลงสี่สุภาพ แบบต้องตามแบบแผนเสียด้วย ขอรับ
เครดิตคุณ yAi จาก
http://www.thaidiyaudio.net/index.php?topic=2873.0 ข้างล่างนี้แต่งไว้เองเล่น ๆ ครับ ว่างจัด ฝนตกลูกค้าน้อย
..."เกิด" แต่ตัวเปล่าไร้.......อาภรณ์ อันใด
"แก่" สู่ทุกคนวอน.............ไป่รู้
"เจ็บ" และป่วยแน่นอน.......เป็นอยู่ กายตน
"ตาย" บ่หลบหลีกสู้............ห่อนได้ ใดเอย"
